Σαν παραμύθι..
Η ζωή ακολουθεί τη δική της πορεία. Ένας ιός ήρθε να αλλάξει τα δεδομένα, να ταράξει τα νερά της καθημερινότητας. Μέσα σε όλη αυτή τη μανιακή κατάσταση, τα στυλό πήραν φωτιά. Καταρράκτες συναισθημάτων ρέουν ασταμάτητα στις λευκές σελίδες του τετραδίου. Ημερολόγιο καραντίνας, έτσι το ονόμασα θέλοντας να θυμάμαι το πόσο δυνατός υπήρξα. Θολωμένος ο νους καλπάζει, σε τόπους έρημους, βουβούς, ρημαγμένους. Σκοντάφτει σε απόκρημνους πετρώδεις βράχους που τον περικλείουν βλαστοειδείς οάσεις. Εξαντλημένος ρακένδυτος, με βήματα διστακτικά, νωχελικά πλησιάζει την άβυσσο. Τα γόνατα του καταπονημένα, ματωμένα από της ζωής τα απανωτά χτυπήματα, αποτυπώνουν τις βαθιές ρωγμές στης ζωής του το ταξίδι. Mανίας (υ)ιός λέγεται. Μπορείς να τον διακρίνεις από μακριά.
Μια φορά κι έναν καιρό…
Σας έχω πει πόσο λατρεύω τα παραμύθια; Από μικρό παιδί. Περίμενα πάντοτε να νυχτώσει με ανυπομονησία. Σαν το παραμύθι της γιαγιάς, εκείνο που με συνόδευε πάντοτε πριν τη νυχτερινή μου κατάκλιση. Εκεί, που μια μικροσκοπική φιγούρα κάνει την εμφάνιση της, καθώς διαβαίνει τον ανηφορικό δρόμο που ξανοίγεται εμπρός του. Στο άνοιγμα ενός γκρίζου βράχου, παρατηρεί τη μυστική αυτή παρουσία με την καμπουριασμένη ράχη να ξεχωρίζει μέσα από τη βαριά μαύρη σαν έβενο κάπα. Το ελαφρώς ροζιασμένο χέρι ξεπροβάλλει κρατώντας ένα ξύλινο κοντάρι, χαράζοντας το άνοιγμα της πέτρας. Το παιχνίδι του νου εκτυλίσσεται, μα διαφέρει από τα υπόλοιπα του είδους του. Δίχως κανόνες συνεχίζει να υφίσταται και διεκδικητικά αποζητά την πλήρη κυριαρχία. Ορμώμενος από το συναίσθημα στέκω βουβός παρατηρητής της μυστηριώδης αυτής ιεροτελεστίας. Κάπως έτσι, τα συναισθήματα αποτυπώνονται στο χαρτί. Κάτι τέτοιες στιγμές, αδυναμίας-δύναμης, δεν ξέρω πως να τις ορίσω, στέκονται η πηγή της έμπνευσης μου. Το ημερολόγιο καραντίνας συνεχίζεται..
Η αφήγηση συνεχίζεται…
Ξάφνου, ένα νέφαλο καπνού αναμεμιγμένο με αποκόμματα από τις σελίδες του χρονικού της ζωής, στροβιλίζεται εμπρός μου. Κοντοστέκομαι μπροστά στο αποκρουστικό θέαμα που αντικρίζω. Το κολοσσιαίο τερατούργημα που εισέβαλε και έφερε τα πάνω κάτω στην πορεία της ζωής μου, να στέκεται έτοιμο σαν από καιρό, για την τελική καθοριστική αναμέτρηση. Προβάλλοντας χαιρέκακα, τα κοφτερά του δόντια, προετοιμασμένο να θερίσει και τη δική μου ζωή. Σαν ακυβέρνητο πλοιάριο που οδηγείται στο στόμα του λύκου, οι βράχοι παίρνουν μορφές παράξενες, μήτε ανθρώπινες, μήτε ζωντανές, μα μαγικές. Σειρήνες με μακριά ξέπλεκα μαλλιά, ζηλευτά κορμιά που με το γλυκό τραγούδισμα τους, καθοδηγούν εμένα, τον θαλασσοπόρο Οδυσσέα σε έναν ατέλειωτο μαρτυρικό θάνατο. Όσο πλησιάζω, άλλο τόσο αντιλαμβάνομαι την πλάνη του. Μα που ανάκαρα για φυγή!
Και ζήσαν αυτοί καλά…
Ο (υ)ιός της μανίας είναι εδώ. Ίσως κάθεται στο κοντινό παγκάκι, ίσως στο ποτήρι του καφέ που κρατάς, ίσως και να βρίσκεται δίπλα σου. Είναι παιχνιδιάρης, ξέρει να κρύβεται καλά, μα έχε τα μάτια σου ανοιχτά και πρόσεχε μην τρυπώσει στην ψυχή σου ! Από ότι φαίνεται θα μείνει για αρκετό καιρό, μπορεί και όχι. Κανείς δεν ξέρει με ακρίβεια. Μα ας συνεχίσουμε το παραμύθι μας. Σας έχω πει εξάλλου πόσο λατρεύω τα παραμύθια.. Το ημερολόγιο καραντίνας, κοντεύει να τελειώσει, με λιγοστά φύλλα να μένουν ακόμη λευκά. Ξετυλίγεται το νήμα που είχε γίνει μια άμορφη μάζα σβώλου, με ξεχειλωμένες ακανόνιστες κλωστές εδώ κι εκεί. Εξαπίνης, παλιές γνώριμες εικόνες ξεπηδούν και ζωντανεύουν, παρασύροντας με στον ξέφρενο χορό της λήθης. Σαν ρυπαρός δεσμώτης κραυγάζω να εξιλεωθώ από της μοίρας τις σκουριασμένες αλυσίδες, που με κρατούν ασάλευτο, παγωμένο με πισθάγκωνα χέρια. Λευκό, μαύρο, πράσινο κυριαρχούν στον τροχό της παράνοιας. Κραυγές, και μετά σιωπή. Λίγο φως ζητώ, λίγο φως με πέπλο αόρατο να με ντύσει, απομακρύνοντας με από το σφοδρό κυκλώνα που με περιστρέφει και με παρασέρνει σε έναν κόσμο αλλοτινό, μακρινό.
Λίγο φως, μονάχα, λίγο φως.
Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς…δυνατότερα!
Ό,τι δεν με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό.
Φρήντριχ Νίτσε, 1844-1900, Γερμανός φιλόσοφος
Advertising
