«Η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όσο εσύ είσαι απασχολημένος κάνοντας σχέδια για αυτή.» Αυτό είχε πει ο John Lennon. Ποιος είμαι εγώ για να διαφωνήσω μαζί του; Η ζωή κυλάει και φεύγει.
Γεννιέσαι, βλέπεις γύρω σου και είσαι όλα χαρά. Περίεργη χαρά, γνωρίζεις τον κόσμο, ένα νέο σύμπαν. Στέκεσαι στα πόδια σου και περπατάς. Πέφτεις αλλά δε μασάς και ξανασηκώνεσαι. Πιο δυνατός, πιο σταθερός. Η ζωή σε κοντράρει αλλά δε κάνεις πίσω.
Η ζωή κυλάει και φτάνεις σε ηλικία που πρέπει να πας σχολείο. Δε θες αλλά πηγαίνεις. Μετά η ζωή κυλάει και όταν τελειώνει το σχολείο εσύ δε θες να τελειώσει. Ερωτεύεσαι, χωρίζεις, ερωτεύεσαι ξανά στο παιχνίδι της ζωής. Τα χρόνια φεύγουν σαν νερό. Παγώνεις μόλις συνειδητοποιείς ότι είσαι ήδη 20 ρε μπαγάσα.
Γεννηθήκαμε μια φορά και δε γίνεται να γεννηθούμε και δεύτερη, κι είναι βέβαιο πως δε θα υπάρξουμε ξανά στον αιώνα τον άπαντα. Εσύ όμως, ενώ δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις την ευτυχία γι’ αργότερα. Κι η ζωή κυλά με αναβολές και χάνεται, κι ο καθένας μας πεθαίνει μες στις έγνοιες.” (Επίκουρος)
Κυλάει ρε, η ζωή κυλάει ρε και εμείς οι μαλάκες τι κάνουμε; Τι την κάνουμε τη ζωή μας; Τη ρίχνουμε στα σκυλιά να την κομματιάσουν. Πεθαίνουμε να τελειώσουμε το σχολείο, το πανεπιστήμιο, το πτυχίο, να βρούμε δουλειά να βγάλουμε λεφτά, να πάρουμε νέο αυτοκίνητο και να ζήσουμε. Όμως μετά από όλα αυτά έχει τελειώσει ο χρόνος. Ο καθένας πεθαίνει μέσα στις έγνοιες.
Η ζωή είναι μικρή αλλά οι στιγμές μας πρέπει να είναι μεγάλες. Οφείλουμε εμείς να κάνουμε τις στιγμές μεγάλες. Αλλιώς είσαι ένας ακόμα τυπάκος πάνω σε έναν ακόμα πλανήτη του απέραντου σύμπαντος. Όμως όταν ζεις πραγματικά, κάθε στιγμή, πίστεψέ με, είσαι κάποιος. Και αυτός ο κάποιος αξίζει να ζει γιατί ξέρει να ζει.
Μη περάσει σαν τρένο η ζωή μπροστά από τα κλειστά μάτια μας. Άνοιξε τα μάτια σου, θα ανοίξω και εγώ τα δικά μου. Ας δώσουμε ένα σάλτο και ας πιαστούμε στο τρένο της ζωής. Όσο γρήγορα και αν πηγαίνει. Είμαστε νέοι, αθάνατοι, θα αντέξουμε. Δεν αξίζει από μόνη της η ζωή, απλά να υπάρχει. Οφείλουμε εμείς να την κάνουμε να αξίζει.
Ξεκινάω εγώ, μη με ακολουθήσεις, έλα να συμβαδίσουμε, έλα δίπλα μου. Έλα να το ζήσουμε μαζί και να το διασκορπίσουμε παντού.
«Μόχα ο τρελός,
Μόχα ο σοφός,
Μόχα ο πνιγμένος
Μόχα, αυτός που όσο και αν πιει πια δε μεθάει.
Μες το λιμάνι τριγυρνάει μαγεμένος
Μόχα, αυτός που όλο τα κύματα κοιτάει…»
