Αγάπη και για πάντα
Είναι τόσο απλό και αβίαστο. Παντού υπάρχει αγάπη. Όλοι θέλουμε αγάπη. Η αγάπη ζει παντού στη φύση, στους ανθρώπους, στα ζώα. Δίνεται απλόχερα. Αγάπη είναι πίστη, συντροφικότητα, φροντίδα. Δεν μπορώ παρά να κοιτάζω τα δύο περιστέρια απέναντι μου, κοντά κοντά το ένα με το άλλο, κουρνιάζουν και το ένα καθαρίζει το άλλο με προσοχή στο κεφάλι. Αγγίζονται. Γέρνει το κεφαλάκι του το ένα στο άλλο και ζουν μέσα από την αγάπη και τη συντροφικότητα.
Κάποιοι πολέμησαν γι’ αυτό το «για πάντα», αυτό το για πάντα το οποίο τρομάζει στις ημέρες μας. Αυτό που έχουμε είναι ο ένας τον άλλον και μέσα από τον έρωτα και την αγάπη δημιουργούμε νέους κόσμους, κόσμους μαγικούς που αφορούν δύο ανθρώπους που ξεκινούν ένα καινούργιο ταξίδι μαζί, ένα ταξίδι το οποίο όντως μπορεί να φτάσει στην αιωνιότητα. Στο για πάντα. Αγάπη σημαίνει θυσία, θυσία για να μην χάσεις ποτέ τα δυο μάτια που κοιτάς, (θυσία) αυτό κάνεις όταν αγαπάς κάποιον – πας κόντρα σε κάθε δυσκολία, κάθε εμπόδιο, κάθε λάθος. Πολεμάς βάζοντας ως προτεραιότητα την αγάπη και μόνο, τον έρωτα, αφήνοντας πίσω κάθε ανασφάλεια και ό,τι συγκρούεται μέσα σου – αν αγαπάς και το κάνεις μέχρι τέλους, δεν θα χάσεις τίποτε και κανέναν, αν βάλεις όριο γύρω απ’ ό,τι αγαπάς και το προστατέψεις.
Από τα λάθη στις δυσκολίες
Θα κάνεις λάθη, θα πέσεις, θα υπάρξουν δυσκολίες μα θα μάχεσαι και θα θυσιάζεσαι κάθε μέρα. Πολλά θα νομίζεις πως θα χαθούν ή θα καταστραφούν, η αγάπη όμως δεν θα σε καταστρέψει, η ελπίδα από μόνη της θα το κάνει. Να μην μείνεις μονάχα με αυτήν. Στέκομαι με ένα χαμόγελο κοιτάζοντας τον όμορφο παππού με το πουκάμισο να κρατά το χέρι της όμορφης γιαγιάς με το κίτρινο φόρεμα, μπαίνουν στο σκαραβαίο τους και φεύγουν για κάπου μαζί. Η αιώνια αληθινή αγάπη μοιάζει με μια ακλόνητη σύνδεση η οποία βασίζεται στην άνευ όρων αποδοχή, τον βαθύ σεβασμό και στη συνεχή εμπιστοσύνη, όπου οι σύντροφοι νοιάζονται πραγματικά ο ένας για την ευημερία του άλλου και υποστηρίζουν ο ένας την ανάπτυξή του άλλου μέσα από προκλήσεις και επιτυχίες. Είναι ένας ήσυχος, δυνατός δεσμός – το σπίτι σου, προσφέροντας μια αίσθηση ασφάλειας και κατανόησης που ξεπερνά ακόμη και τα πιο έντονα συναισθήματα. Ακόμα και στην αληθινή αγάπη όμως, είμαστε τέλειοι ο ένας για τον άλλον;
Δεν είναι γραφτό
Κάποιες φορές βέβαια η αγάπη είναι και τραγική. Γνωρίζουμε ανθρώπους που μας διαβάζουν σαν ανοιχτό βιβλίο, γίνονται σπίτι και μας αγαπούν και τους αγαπάμε άνευ όρων, είμαστε ο άνθρωπος που πάντα θέλαμε να είμαστε. Και αγαπιόμαστε πολύ. Μα μερικές φορές, οι άνθρωποι είναι προορισμένοι να συναντηθούν αλλά όχι να μείνουν μαζί. Μερικές φορές, συναντάμε ανθρώπους που αφήνουν το στίγμα τους πάνω μας ακόμα κι αν ο συγχρονισμός είναι λάθος ή οι δρόμοι μας δεν ευθυγραμμίζονται με τον τρόπο που είχαμε φανταστεί. Ο χρόνος κυλά και από εκεί που βρισκόμασταν με το σωστό άνθρωπο στο σωστό χρόνο όλα αρχίζουν να θολώνουν…
Φτιάχνουμε αναμνήσεις με ανθρώπους οι οποίοι από τη μία στιγμή στην άλλη φεύγουν ενώ μιλούσαμε όλοι μέρα μαζί τους. Κάποιοι άνθρωποι ξεθωριάζουν στο υπόβαθρο αφήνοντας πίσω τους αμέτρητες αναμνήσεις που σημαίνουν πολλά, η σύνδεση εν τέλει δεν ήταν γραφτό να διατηρηθεί και καταλαβαίνεις… Δεν ήταν απλώς γραφτό. Έμαθα πως δεν είναι γραφτό να μένουν όλοι στην ιστορία μας, κάποιοι έγιναν μαθήματα, ευλογίες και κεφάλαια που έκλεισαν χωρίς closure. Βρεθήκαμε στο σωστό σημείο όπου είχε ανάγκη ο ένας τον άλλον – γι’ αυτό το λόγο βρεθήκαμε.
Το περιστέρι κάθεται και κοιτά αριστερά και δεξιά τον κόσμο μοναχό του. Αλλά σαν να ξέρει πως κάτι καλό του επιφυλάσσει η ζωή, επειδή πήρε ό,τι είχε ανάγκη, πήρε αγάπη, γέρνει το κεφάλι προς το φως. Παίρνει χρόνο αλλά… μόνο ο χρόνος βοηθά εν τέλει για ό,τι δεν ήταν γραφτό. Για τον πόνο. Για την λύπη. Λένε πως όταν χωρίζουν δύο άνθρωποι που αγαπιούνται είναι τρομακτική η ενέργεια που απελευθερώνεται μιας και διακόπτεις την αγάπη. Λένε επίσης πως όταν το ταξίδι για δύο άτομα πρέπει να τελειώσει, όταν πήρες ό,τι καλό χρειάστηκε ακόμη και κάποιο μάθημα, καταλαβαίνεις πως η ηρεμία σου με την ηρεμία του άλλου αδυνατεί να επιβιώνει στο ίδιο χάος. Μιας και κάθε ένας από εμάς είναι ένα χάος.
Είναι δύσκολο να αναλύσεις τους συνειρμούς της ζωής όσο δύσκολο είναι και να αναλύσεις τι εν τέλει είναι γραφτό και τι όχι. Κάποια πράγματα δεν είναι γραφτό να μείνουν, ακόμη και η αγάπη. Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να αφήσεις πίσω αυτό που νόμιζες ότι δεν θα τελειώσει ποτέ. Κάποια πράγματα εν τέλει δεν μας άνηκαν και πρέπει απλώς να φύγουν αντί να ικετεύεις να μείνουν. Κάποιες φορές ακόμη και η αγάπη δεν είναι αρκετή για να πετύχει μια σχέση παρά τα βαθιά συναισθήματα, μια σύνδεση δεν κρατά τελικά λόγω ασύμβατων αξιών, συνθηκών ή έλλειψης αμοιβαίου συμβιβασμού και κατανόησης. Ενώ η αγάπη παρέχει ένα ισχυρό θεμέλιο, χρειάζονται εξίσου στοιχεία όπως ο σεβασμός, η αποδοχή και οι μέσες λύσεις για να πετύχει μια σχέση.
Δεν θα έχουμε ενίοτε αυτό το για πάντα ούτε και αυτό το closure, η αγάπη μας κάπου θα ζει μα όχι στο παρόν. Θα πρέπει να βάλουμε εμείς το closure, να δεχτούμε ό,τι κι αν ειπώθηκε ή όχι και να μαζέψουμε τα κομμάτια μας να αφήσουμε ό,τι αρνητικό νομίζουμε για εμάς το οποίο δεν μας ορίζει και να πάμε παρακάτω. Να κλείσουμε εμείς την πόρτα. Ο παππούς κλείνει την πόρτα και βγαίνει από τον σκαραβαίο. Μόνος. Ήταν ένας άνθρωπος που αγαπούσε πολύ στη ζωή του, νοιαζόταν πολύ και έκανε συνεχώς σκέψεις μέσα από την ευγένεια του. Ακόμη όμως και οι overthinkers κατάλαβε πως κάποιες φορές δεν υπάρχει δεύτερη σκέψη στην αλήθεια, είναι ό,τι είναι. Κάποιοι πολέμησαν γι’ αυτό το «για πάντα». Κάποιοι όμως.
