Κολλημένοι στη ζάλη. Σε μια φούσκα με εμάς να κοιτάμε γύρω μας. Ποιοι ήμασταν; Τι έχουμε χάσει; Τους εαυτούς μας. Και τι αναζητάμε; Την ασφάλεια που νιώθαμε κάποτε. Το ποιοι ήμασταν κάποτε. Κολλημένοι στη ζάλη, και χαμένοι μακριά από τους εαυτούς μας εξαιτίας μιας σχέσης, μιας δουλειάς, μιας κατάστασης. Συναισθηματικοί. Ευάλωτοι. Εξαρτημένοι από άλλα πράγματα και άλλους ανθρώπους για ευτυχία, αγάπη, απόλαυση και ουσία. Ενώ στη ζωή πραγματικά η ουσία είμαστε εμείς. Αγκιστρωνόμαστε από πράγματα και ανθρώπους, πολλές φορές, και ξεχνάμε τους εαυτούς μας. Είμαστε τόσο “ζαλισμένοι” και θολωμένοι που θεωρούμε πως όλα κυμαίνονται σε ένα καθαρό δεκάρι, νιώθοντας πως η ζωή μας δεν έχει κανένα νόημα πέρα απ’ αυτά – ενώ τίποτε δεν είναι έτσι ρεαλιστικά.
Χάνουμε τους εαυτούς μας, χάνουμε όσα κάναμε, δεν βρίσκουμε νόημα πλέον σε πολλά πράγματα, νιώθουμε πως κανείς δεν είναι εκεί για εμάς ενώ ούτε εμείς είμαστε εκεί καλά καλά για τους εαυτούς μας. Και το πιο σημαντικό δεν αναγνωρίζουμε την αξία μας. Αν νιώθουμε πως χρειαζόμαστε κάποιον άλλον να καλύψει οποιοδήποτε κενό μέσα σας, μπορώ να σίγουρα να μας διαβεβαιώσω πως το να γεμίσουμε το κενό μόνοι μας αντί να βασιζόμαστε σε κάποιον άλλον είναι πολύ πιο ικανοποιητικό. Δεν μπορείς πάντα να βασίζεσαι σε άλλους ανθρώπους αλλά μπορείς πάντα να βασίζεσαι στον εαυτό σου.
Δεν πειράζει να χαθείς, όλοι το κάνουμε, αρκεί να είσαι σε θέση να βρεις το μονοπάτι που θα σε πάει πίσω εκεί που ανήκεις. Είναι εντάξει να μην είμαστε εντάξει. Είναι εντάξει το να χανόμαστε κάποιες φορές – σημαίνει και ότι μεγαλώνουμε, αλλάζουμε. Μονάχα χάνοντας τον εαυτό μας μπορούμε πραγματικά να τον ξαναβρούμε. Ας αφήσουμε αυτό που νομίζουμε ότι πρέπει να είμαστε ή πρέπει να γίνουμε για τους άλλους κι ας ξεκινήσουμε να επιλέγουμε τον εαυτό μας. Να πούμε τι θέλουμε και να “σπάσουμε” τα μοτίβα. Ας κάνουμε ότι μας αρέσει κι ας αφιερώσουμε χρόνο σε εμάς. Να μάθουμε να αγαπάμε πραγματικά και άνετα τον εαυτό μας. Να τον υπερασπιζόμαστε. Να τον ενδυναμώνουμε και να τον ανυψώνουμε. Να του δίνουμε ευτυχία.
Μονάχα αν κάτσουμε στην πρώτη θέση και δούμε τον εαυτό μας και τη ζωή μας καθ’ αυτόν τον τρόπο θα καταλάβουμε πως για πρώτη θέση στη ζωή μας πρέπει μονάχα μα είμαστε εμείς οι ίδιοι, η ίδια μας η ζωή και τίποτε και κανένας άλλος. Δεν υπάρχει τίποτα κακό σε εμάς. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από εμάς και τον αυθεντικό μας εαυτό, γι’ αυτό και δεν θα έπρεπε ποτέ να τον χάσουμε για άλλα πρόσωπα ή καταστάσεις.
Όλα ξεκινάνε με εμάς γι’ αυτό και θα έπρεπε βελτιώνουμε τους εαυτούς μας, χωρίς να βάζουμε δεύτερες τις ανάγκες μας, να θέτουμε όρια, να επικεντρωνόμαστε περισσότερο στον εαυτό μας και λιγότερο σε άλλους ανθρώπους, όποιοι κι αν είναι αυτοί, ή εξίσου σε άλλες καταστάσεις. Πρέπει να είμαστε ολόκληροι άνθρωποι με δικές μας απόψεις, όνειρα, στόχους και χόμπι για να είμαστε ψυχικά υγιείς. Πρέπει να βρίσκουμε μια ισορροπία, να καταλάβουμε τι θέλουμε εκεί έξω από τη ζωή. Θα πρέπει να ξεχειλίζουμε από ανεξαρτησία και θάρρος – θα πρέπει να αποδεχτούμε τον εαυτό μας. Να τον συγχωρήσουμε, να βλέπουμε τα θετικά του και να λατρεύουμε τα ψεγάδια του, να έχουμε αυτοπεποίθηση, να τον κοιτούμε από τα δικά μας μάτια και να μην μας ενδιαφέρει πως τον κοιτούν άλλοι. Μονάχα έτσι θα τον βάλουμε πάνω απ’ όλα, δεν θα τον χάσουμε και εξίσου αν είμαστε χαρούμενοι και ικανοποιημένοι με αυτόν, θα είναι πολύ πιο εύκολο να αποδεχτούμε και τους άλλους γύρω μας. Δε θα συμβεί σε μια νύχτα, μα αν δεν προσπαθήσεις, δεν θα συμβεί ποτέ.
Δεν θα είχα βρει ποτέ τον εαυτό μου αν δεν είχα χαθεί. – faraway
