Γνωρίζεις την αγάπη όταν την αφήνεις να φύγει αποκαλύπτει ένα τραγούδι που έγινε επιτυχία πριν κάποια χρόνια συνδυάζοντας όμορφες νότες κι στίχο με νόημα. Πόσα συναισθήματα κρύβονται στις νότες, πεθαίνουμε και ξαναγεννιόμαστε με τη μουσική, ζούμε 100 χρόνια κι άλλα 100. Η μουσική είναι τα πρόσωπα της ζωής μας.
Κι ο χρόνος κυλάει αρμονικά στον ρυθμό της καρδιά της υπό τον ήχο των τραγουδιών δημιουργώντας αναμνήσεις, κάθε τραγούδι χώνεται μέσα στο μυαλό μας και βυθίζεται στη ψυχή μας. Κάθε πρόσωπο κι ένα κομμάτι μουσικής.
Υπάρχουν πλέον τόσα είδη μουσικής για κάθε γούστο, για κάθε περίσταση, για κάθε συναίσθημα. Αναπνέουμε μέσα από τη μουσική. Μας αφήνει τα σημάδια της, σαν ουλές στις ψυχές των ανθρώπων που κατοικεί. Ενώνει ζωές, κόσμους, κουλτούρες, ανθρώπους, έχει τη δύναμη να εξημερώνει και τα τέρατα…
«Είσαι όμορφη», τονίζει το γνωστό κομμάτι του James Blunt χαρακτηρίζοντας την ίδια μουσική, τη βλέπει στον μετρό με κάποιον άλλον όπου μοιράστηκαν μια στιγμή που θα μείνει για πάντα στο μυαλό τους. Όλα όσα ξέρουμε είναι γραμμένα σε στίχους, η ζωή ξεπροβάλει μέσα από τα μουσικά όργανα που φτιάχνουν τους ήχους.
Έχει τη δύναμη να σε σηκώνει ψηλά όσο και να σε ρίχνει κάτω, να σου θυμίζει πρόσωπα που θέλεις να ξεχάσεις και να σου υπενθυμίζει αναμνήσεις που ποτέ δεν υπήρξες πιο ευτυχισμένος. Σου δίνει ώθηση με τους ρυθμούς της παρασύροντάς σε, σε χορούς γρήγορους, αργούς, έντονους, βαρετούς, παθιασμένους.
Λόγους να ξεχνάς και να θυμάσαι, είναι η ίδια η ζωή που μας συντροφεύει σε κάθε μας χτύπο της καρδιάς. Κάθε νότα κι ένας χτύπος, κάθε ρυθμός κι ένα βήμα, κάθε τραγούδι κι ένα πρόσωπο. Γιατί η μουσική περιέχει κάθε πρόσωπο της ζωής μας, κάθε μικρό διάλογο, τα ξενύχτια, τα μεθύσια, τους χωρισμούς, είναι ο κόσμος όλος.
Ξαναζούμε ένα ξεχασμένο γεγονός ακούγοντας ξανά και ξανά ένα τραγούδι, κλαίμε και κλαίμε κι εκείνη είναι εκεί, ένας ατέρμονος κύκλος, ξεπλένει τον πόνο μας, σκουπίζει τα δάκρυα μας και γίνεται ένα με εμάς γιατί στο τέλος η μουσική είμαστε εμείς, είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.
Μας μαθαίνει τη ζωή από τη στιγμή που γεννιόμαστε και σβήνει τα κενά του πόνου απαλύνοντας τα με τους ρυθμούς της, μικρά, μεγάλα, μας ανοίγει την πόρτα της καρδιάς μας ώστε να συνεχίσουμε να ζούμε.
Μια ψυχοθεραπεία που σε γεμίζει με κάθε συναισθήματα που ένιωσες ποτέ, σου δίνει το σακάκι σου στον ώμο και σε κυκλοφορεί σε διαδρομές από την Αθήνα προς τη Θεσσαλονίκη, στα στενά σοκάκια των Λαδάδικων παρέα με ένα τσιγάρο κι ένα βιολί. Γιατί στο τέλος δεν υπάρχουν άγγελοι παρά μόνο η μουσική μας δίνει φτερά για να πετάμε ψηλά με τέρμα την ένταση των ηχείων…
