Μπορεί να έχεις μεγαλώσει, αλλά η “μαγεία” ακόμη υπάρχει μέσα σου. O χρόνος κυλάει και μεγαλώνουμε λοιπόν… Είμαστε πιο κοντά πλέον στο να κάνουμε εμείς οι ίδιοι παιδιά απ’ ότι στο όταν ήμασταν εμείς παιδιά. Πόσο παράξενο, πόσο ιδιαίτερο μα συνάμα κατ’ εμέ και πόσο “τρομακτικό” έτσι; Ακόμη κι αν θέλουμε ή όχι να κάνουμε παιδιά αυτή η συνειδητοποίηση είναι πολύ παράξενη…
Πότε ήμασταν παιδιά και μετρούσαμε τις ημέρες για το καλοκαίρι, τα παγωτά, τα μπάνια, τα χρήματα που μαζέψαμε από τα κάλαντα… Πότε παίζαμε στη γειτονιά και τρέχαμε να πιούμε νερό από τις βρύσες, ιδρωμένοι με μόνοι μας ανησυχία να είναι το νερό άφθονο και δροσερό, να ξεδιψάσουμε για να επιστρέψουμε γρήγορα πίσω στο παιχνίδι. Και τώρα… η ζωή έχει αλλάξει τόσο πολύ, δουλειές, υποχρεώσεις, προθεσμίες, ανάγκες, ευθύνες… ενηλικίωση.
Δεν θυμόμαστε καλά καλά πότε η αίσθηση του να είμαστε παιδιά χάθηκε, πότε παίξαμε τελευταία φορά στη γειτονιά, με τα παιχνίδια μας, τις κούκλες μας, πότε ήταν η τελευταία φορά που η μαμά μας έκανε μπάνιο, μας έντυσε και τώρα δα απλώς σε δύσκολες στιγμές την αναζητάμε, για μια αγκαλιά, για μια βοήθεια… για κάτι. Η “μαγεία” του να είσαι παιδί κάπου στην πορεία από το πουθενά χάθηκε, μα επειδή μπορεί να έχεις μεγαλώσει πίστεψε με δεν σημαίνει πως χάθηκε παντελώς… ακόμη υπάρχει μέσα σου.
Το παιδί που ήμασταν είναι ακόμη ζωντανό και είναι το “εσωτερικό παιδί” το οποίο ζει μέσα μας, γι’ αυτό θα έπρεπε να φροντίζουμε και να προσέχουμε τους εαυτούς μας, για να δώσουμε και λίγο παραπάνω φροντίδα και αγάπη σε αυτό το παιδί που ήμασταν κάποτε. Η φλόγα της “μαγείας” αυτής, είναι μέσα μας, απλώς σιγοκαίει πιο ήσυχα τώρα. Κρύβεται πίσω από τις επισκέψεις στο πατρικό μας και ό,τι μας κάνει να νιώθουμε αυτό, πίσω από τα δυνατά γέλια που μοιραζόμαστε με την παρέα μας, πίσω από μικρά πραγματάκια που κάνουμε και θυμίζουν ό,τι κάναμε παιδιά, πίσω από στιγμές που σε κάνουν να κάνεις μια παύση για να “θαυμάσεις” τη ζωή, αναμνήσεις επίσης που σου θυμίζουν το ποιος ήσουν κάποτε…
Μπορεί να έχεις μεγαλώσει και η ενηλικιότητα να είναι δύσκολη, μα η ομορφιά στη ζωή εξακολουθεί να υπάρχει, αρκεί να αφήσεις τον εαυτό σου να την δει και να εστιάσει στα θετικά. Κάνε το για το παιδί μέσα σου, κάνε το για τον ενήλικα που είσαι, προσπάθησε, μπορεί να πάρει λίγο χρόνο μα προσπάθησε, χτίσε μια ζωή για εσάς τους δυο… και σιγά σιγά θα βρεις αυτήν τη μαγεία που είχες παιδί… ξανά.
