Θυμάμαι. Δε σε αφήνει το μυαλό και δεν σου επιτρέπει το σώμα για το αντίθετο καθώς επρόκειτο για σφαίρα καρφωμένη βαθιά σε μυαλό και σώμα. Θυμάμαι. Ναι. Και τι με αυτό; ΄Ο,τι και αν μου ανασκαλεύουν συμβαίνει να με πονάει. Τύχη, μοίρα ή και οι διαφορές τους, δεν έχει σημασία. Θυμάμαι, μόνο με εξαναγκασμό άλλωστε μπορεί να συμβεί το αντίθετο. Οι στάχτες πάντα τσούζουν στα μάτια όσο και αν θες να σου τις ρίχνεις με γαλαντομία. Ο πόνος έτσι δεν παύει αντιθέτως θεριεύει, γιατί δε γιατρεύτηκα.
Είπα λοιπόν κάποτε να βρω κάποια χρησιμότητα για τις στάχτες. Δεν φυσώ στο μαγκάλι για την ακρίβεια τελειοποίησα την τεχνική τοποθετώντας το και αυτό στο πιο βαθύ ερμάρι του νου. Βλέπεις ότι έζησες δεν μπορείς να το ξεχάσεις, συνέβη, έγινε, σε χάραξε αφήνοντας ανεξίτηλα τις οδύνες του όσο και τις χαρές του. Τα πρόσωπα υπήρξαν και υπάρχουν κάποια πριν, κάποια και μετά από μένα. Δεν περιμένω να καταλάβουν, τους επέτρεψα να ζήσουν μέσα και έξω μου και όφειλαν να δουν. Χρόνο με το χρόνο βυθίζονται στην αχλύ του κι κατακρημνίζονται μονάχοι τους. Μονάχοι τους το θέλησαν, τα “κέρδη” που υπολόγισαν πως θα ήταν μεγαλύτερα σκορπίζοντας εμένα, τους εκθρόνισαν παίρνοντας μαζί τους όσα κομμάτια μου μπόρεσαν.
Μπόρεσαν πολλά, όσα έμειναν μου γύρευαν να συγχωρήσω, άγρια ήταν η πάλη για αυτά που εγώ επέτρεψα να μου συμβούν. Για όσα εγώ έφταιξα, για τις εισόδους που εγώ άνοιξα για να περάσουν, να κουρσέψουν, να κατεδαφίσουν. Συγχώρεση πρωτίστως για μένα, για το πόσο επικίνδυνα αφελή με έκανε η αγάπη, ο έρωτας, η ανάγκη να ζητιανέψω, να εκλιπαρήσω και από τα δυο. Κάποτε έπρεπε να κόψω το χέρι μου, το ίδιο χέρι που τρεμάμενο άπλωσα ζητώντας ανθρώπινη -ψυχική- επαφή, κατανόηση, στοργή. Μην εξαπατάσαι, ποτέ δεν παύεις να πονάς, σου λείπει το νοητό -αυτονόητο- μέλος σου.
Συγχωρείς, όσο απίστευτο και αν σου φαίνεται. Για να επιτευχθεί όμως αυτό χρειάζεται μεγάλη ψυχική δύναμη ώστε να μπορέσεις να δεις τις ευθύνες σου -και αυτό που έπραξες σε σένα- καθώς το σύνηθες είναι να τις αποδίδεις στους άλλους. Μεγάλο είναι και το βίωμα αυτό γιατί ενώ είναι η αρχή της εκούσιας λήθης συνειδητά την αρνείσαι, δεν θες να ξεχάσεις, είναι επιλογή σου η θύμησή. Ξαφνικά λοιπόν ανακαλύπτεις πως είτε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου είτε ωρίμασες είτε και τα δυο μαζί. Πονάς άλλοτε λιγότερο άλλοτε περισσότερο. Όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο Αριστοτέλης η μνήμη της Ψυχής, η ανάμνηση δεν πεθαίνει ποτέ και εσύ αυτές τις αναμνήσεις τις χρειάζεσαι, τις αποζητάς.
Να θυμάσαι πως ότι ξεπροβάλει δεν έχεις θρόνο για να το βάλεις όχι πια, τον θρόνο σου τον έδωσες και ανήκει εκεί για αυτό και επέλεξες την θύμηση. Οι αναμνήσεις ενώνουν μέσα σου/μας πολλά και όπου και αν είσαι σε κάθε σκέψη σου κρυφά η θύμηση θα έρχεται ξανά και ξανά
Εσύ που με διαβάζεις αν πρόσεξες ξεκίνησα σε πρώτο πρόσωπο, αλλιώς όμως το κλείνω και πετώ το κλειδί της σκέψης.
~Τάσος Λειβαδίτης~
Σε μια γυναίκα
Θυμάσαι τις νύχτες;
Για να σε κάνω να γελάσεις περπατούσα πάνω στο γυαλί της λάμπας.
“Πως γίνεται αυτό;” ρώταγες.
Μα ήταν τόσο απλό αφού μ’ αγαπούσες.
