Ο ανταγωνιστικός εαυτός μου είναι αυτός που με κυνηγάει από παιδί.
Όμως, πως γίνεται να μην είναι ανταγωνιστικός ένας άνθρωπος που από μικρός έβλεπε την ομάδα του ( Θρύλος) να κερδίζει συνεχώς; Μια ομάδα που σε κάθε ήττα άλλαζε προπονητή; Έπαιξε τον ρόλο της η Ολυμπιακάρα μου στο να διαμορφωθεί ο ανταγωνιστικός εαυτός μου.
Από μικρός το είχα με την ανταγωνιστικότητα. Πρώτα δείγματα σιγά σιγά την εποχή που ήμουν περίπου 8-9 χρονών. Τουρνουά 5χ5 και η ομάδα μας όχι μόνο αποτυγχάνει να κερδίσει το τρόπαιο, αλλά δε πήραμε ούτε αγώνα. Πείσμα, θυμός και εκνευρισμός για τον εξευτελισμό, την επόμενη σεζόν φτιάχνουμε την ομάδα από την αρχή και παίρνουμε 3 συνεχόμενα τρόπαια. Mission accomplished .
Καλοκαιράκι κάπου στη Β λυκείου, παίζαμε δηλωτή με άλλα παιδιά. Μαντέψτε ποια ομάδα έκλεβε συνεχώς και κατηγορούσε τους αντιπάλους ώστε να κερδίσουμε το παιχνίδι 11-0 ; Mission accomplished !
Ο ανταγωνιστικός αλαζόνας εαυτός μου μια με ανεβάζει στα ύψη, επειδή με ωθεί να ξεπεράσω τα όριά μου και άλλες με ρίχνει στην άβυσσο επειδή μπαίνει στη μέση η αλαζονεία μου και τα κάνει όλα άνω κάτω. Πάντα καλύτερος, ανώτερος, αξεπέραστος. Και όταν δε τα καταφέρεις, ο ανταγωνιστικός εαυτός απογοητεύεται. Σε κρατάει από το να δώσεις συγχαρητήρια στον αντίπαλο, να πεις μια καλή κουβέντα.
Από την άλλη, δεν είναι κακό να είσαι λίγο ανταγωνιστικός. Σε κάνει να γίνεσαι καλύτερος, πιο δραστήριος και να τσακώνεσαι με τους φίλους σου επειδή τους κλέβεις στο Τίτσου.
Κακό είναι να είσαι ανταγωνιστικός χωρίς να κάνεις τίποτα για να γίνεις καλύτερος, παρά από το να κάθεσαι στον υπολογιστή σου και να παραπονιέσαι.
Όμως καλό είναι, όσο ανταγωνιστικός και να είσαι, στο τέλος κάθε παιχνιδιού, διαγωνισμού, να δίνεις ένα μπράβο και στους υπόλοιπους συμμετέχοντες, πέρα του εαυτούλη σου.
Πάντως, σύμφωνα με την αστρολογία, το δικό μου ζώδιο ( ιχθύς) δεν ανήκει στα ανταγωνιστικά ζώδια.
Ανήκω όμως στο ίδιο ζώδιο με τον Αϊνστάιν και για αυτό, θα σέβεστε…!!!
