Εσύ είσαι το πρόβλημα. Εσύ. Αυτό λέω κάθε φορά που σε κοιτάω. Κάθε φορά που με κοιτάω. Και το ξέρω ότι το ξέρεις κι εσύ. Κι ας αποφεύγεις να το λες στον εαυτό σου και ας αποφεύγω να το λέω στον εαυτό μου. Μονάχα έτσι όμως γίνεται η κάθαρση. Μονάχα έτσι όμως έρχεται η λύτρωση.
Όσες φορές και να κοιτάζω πίσω, όσες φορές και να δω εμάς παραμένεις εσύ το πρόβλημα. Εσύ και το εγώ σου. Αυτό ξέρω , αυτό νιώθω και αυτό μου αρκεί. Αυτό που ήθελα είναι να είμαι δίπλα σου. Όμως κάθε φορά που κοιτάζω στο καθρέφτη βρίσκομαι πίσω σου και προσπαθώ να σε φτάσω. Όχι να σε προσπεράσω αλλά να φτάσω δίπλα σου. Εσύ όμως το μόνο που κοιτάς είναι το είδωλό σου. Αυτό το καλοσχηματισμένο σου είδωλο με τα λαμπερά μάτια και τα μαλλιά όλο αυτοπεποίθηση. Σου χαμογελάω και σου μιλάω για εμάς, για τη ζωή, για το σύμπαν, για όλα όσα έχουμε ονειρευτεί και θέλουμε να ζήσουμε. Σα μαριονέτα από πίσω σου να κάνω συνέχεια κινήσεις και να χαμογελάω από ανάγκη να ζήσω και να αναπνεύσω ξανά κι εσύ με το βλέμμα σου καρφωμένο στο καθρέφτη απλά κοιτάζεις. Όχι εμένα, όχι εσένα. Σου μιλάω και δεν ακούς. Ετοιμάζεσαι και επιστρέφεις πίσω στη καθημερινότητα. Φεύγει το είδωλό σου, φεύγω κι εγώ.
Περίμενα όλη μέρα να γυρίσεις να σε δω. Να σε κοιτάξω όπως κάθε φορά από το καθρέφτη. Να μας κοιτάξω όπως κάθε φορά. Μα, κοίτα όμως που εγώ μεγαλώνω! Μεγαλώνω κάθε μέρα και πιο πολύ και γερνάω! Εσύ όμως εκεί ο ίδιος σα να μη πέρασε μια μέρα. Σου μιλάω και δεν ακούς. Γιατι δε με ακούς; Γιατι ο χρόνος κυλάει μόνο για μένα; Κλείνω τα μάτια και χτυπάω με δύναμη το καθρέφτη για να εξαφανιστεί από μπροστά μου το είδωλό σου. Κλείνω τα μάτια και φοβάμαι να τα ανοίξω μη τυχόν και αντικρίσω το διαλυμένο σου εαυτό. Μην αντικρίσω το κακό που σου έκανα. Το κακό που με έκανα. Με κούρασε. Δεν αντέχω άλλο. Με όση δύναμη μου έμεινε θα το διαλύσω. Ανοίγω τα μάτια. Τρομάζω. Μα πώς γίνεται να βλέπω το δικό μου είδωλο σπασμένο στο καθρέφτη;
Είμαστε άνθρωποι και άνθρωποι. Κάποιοι από εμάς εξαρτόμαστε από αυτόν τον καθρέφτη και το μόνο που βλέπουμε είναι το είδωλό μας. Μας αρκεί. Μας ρουφάει όλη μας τη ψυχή και μας αφήνει το κουφάρι μας να το κοιτάμε όλη μέρα στο καθρέφτη. Αδιαφορούμε για τα πάντα γύρω μας. Αγαπάμε αυτό που βλέπουμε κι ας είναι ο νεκρός μας εαυτός. Άλλοι πάλι μένουμε πίσω. Πίσω από όλα. Θεατές του εαυτού μας, της ζωής μας. Κρυβόμαστε από την ίδια τη ζωή και ζούμε παρασιτικά. Πρόβλημα μας πολλές φορές ο ίδιος μας ο εαυτός. Ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο και το αντιμετωπίζουμε.
