«Πώς είσαι;» Δύο απλές λέξεις μπορούν να μου δημιουργήσουν πάρα πολλά συναισθήματα. Σε σένα; Εσύ τι θα ένιωθες στη θέα αυτής της πρότασης; Αν το σκεφτείς καλύτερα δεν έχει κανένα ιδιαίτερο νόημα αυτό το μήνυμα. Κάποιες φορές ρωτάμε από ανάγκη και όχι από πραγματικό ενδιαφέρον.
Σε ποια κατηγορία λοιπόν ανήκουμε εμείς;
Εγώ σίγουρα δε θα σε ρωτούσα από ανάγκη. Για την ακρίβεια θα σε ρωτούσα γιατί έχω ανάγκη να ξέρω πως είσαι. Έχω ανάγκη να ξέρω πως τα περνάς. Εσύ το έχεις ανάγκη όμως; Δεν έχει κανένα ιδιαίτερο νόημα όλο αυτό και σίγουρα δεν οδηγεί πουθενά. Ό,τι ήταν να ζήσουμε το ζήσαμε. Έστω και σε αυτόν τον λίγο χρόνο που είχαμε διαθέσιμο το ζήσαμε.
Αλήθεια τι να σκέφτεσαι και εσύ για όλο αυτό; Ήταν αρκετός ο χρόνος; Άξιζε τελικά ο χρόνος που διαθέσαμε; Άξιζε τελικά όλο αυτό; Και αν ναι, τι σκοπό να εξυπηρέτησε άραγε; Θα μάθουμε ποτέ ή θα ξεχαστούμε όπως όλες οι ιστορίες; Εσύ τι πιστεύεις; Έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί να συνέβη αυτό; Έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί επέτρεψες να συμβεί αυτό;
Σίγουρα για κάποιο λόγο έγιναν όλα. Σίγουρα δεν πρόκειται να μάθουμε ποτέ το γιατί όμως. Δυστυχώς ή ευτυχώς έτσι είναι η ζωή. Αυτή επιλέγει εντέλει. Για κάποιο λόγο επέλεξε να σε βάλει σε αυτή τη δοκιμασία. Σίγουρα κάτι ήθελε να σου δείξει.
Είναι και αυτή η ζωή ρε παιδί μου που πραγματικά δε ξέρεις τι θα σου φέρει. Θεωρώ πως η χρονική στιγμή που επέλεξε να συμβεί όλο αυτό ήταν η κατάλληλη. Ήταν η κατάλληλη γιατί έπρεπε να συμβεί κατά τη διάρκεια αυτού του χωροχρόνου. Κάπως έτσι το αποφάσισε. Κάπως έτσι και το πραγματοποίησε. Όλα έγιναν όπως έπρεπε να συμβούν τελικά. Το θέμα είναι τι θα κάνουμε εμείς από εδώ και πέρα.
Ο χρόνος κυλάει.
Εμείς τι θα κάνουμε;
Θα κυλήσουμε μαζί του ή θα τον σταματήσουμε;
