Σημασία
Ρατσισμός είναι η αντίληψη ότι οι άνθρωποι δεν είναι όλοι ίσοι μεταξύ τους, αλλά διαχωρίζονται σε ανώτερους και κατώτερους, διακρινόμενοι είτε από το χρώμα του δέρματος, την εθνικότητα, τη θρησκεία, το φύλο, είτε από τον σεξουαλικό προσανατολισμό κτλ. Ρατσισμός, το πιο συνηθισμένο είδος, και αυτό που έχει δώσει την αρχική ονομασία στην λέξη, ιταλ. (ράτσα/ razza = φυλή), είναι ο φυλετικός ρατσισμός.
Οι φυλετικοί ρατσιστές πιστεύουν σε βιολογικές διαφορές μεταξύ των φυλών, βάσει των οποίων και προσδιορίζουν αυτές σε ανώτερες και κατώτερες. Ως εκ τούτου, με τη θεωρία αυτή υποστηρίζουν ότι η φυλή με συγκεκριμένα (ανώτερα) εξωτερικά ή ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά, έχει το δικαίωμα να θεωρεί τον εαυτό της ανώτερο από τις άλλες.
Δική μου άποψη
Στην σύγχρονή εποχή δυστυχώς ο ρατσισμός υπάρχει ακόμα, απλώς έχει αλλάξει μορφή. Δεν είναι πλέον μόνο φυλετικός αλλά και θρησκευτικός. Έχει απλώσει τα πλοκάμια του σε πολλά είδη και θέματα που απασχολούν την σημερινή εποχή.
Είναι πολύ λυπηρό να έχεις βιώσει “άσχημο ρατσισμό”, μόνο τότε μπορείς να μιλήσεις για αυτό, να καταλάβεις και να κατανοήσεις τι σημαίνει αυτή η λέξη.
Η δική μου εμπειρία
Όταν ήρθα στην Ελλάδα ήμουν μόλις τεσσάρων ετών, γεννήθηκα στην Τσεχία. Εδώ ένιωσα τον ρατσισμό στο πετσί μου. Από μικρή έβλεπα αυτό το μίσος προς εμάς, που είχαμε έρθει από το εξωτερικό. Αν και Ελληνίδα στην υπηκοότητα, ήμουν ξένη στην ίδια μου την πατρίδα.
Τα πρώτα χρόνια βίωσα έντονο ρατσισμό, τα παιδιά το έδειχναν σε κάθε ευκαιρία. Οι ενήλικες όχι τόσο αλλά τα παιδιά είχαν μίσος για μένα και τον αδερφό μου. Ναι για μένα ο ρατσισμός ήταν μίσος, έτσι γνώρισα την σημασία αυτής της λέξης. Τα παιδιά στο σχολείο με κορόιδευαν για την καταγωγή και για την εμφάνιση μου. Ένιωθα άσχημα, δεν μπορούσα τότε να καταλάβω γιατί στην Ελλάδα είναι τόσο έντονο αυτό το φαινόμενο.
Από μικρή ήμουν μόνη. Το αποτέλεσμα ήταν να γίνω εσωστρεφής. Στα μαθήματα δεν τα πήγαινα καλά, δεν τολμούσα να εκφράσω τις απορίες μου, όταν δεν καταλάβαινα τον δάσκαλο. Για χρόνια βίωσα τον λεκτικό ρατσισμό. Ο αδερφός μου όμως έζησε πιο δύσκολα από μένα. Δεν είχε να αντιμετωπίσει μόνο λεκτικό ρατσισμό, έζησε την βία, σε μια τόσο τρυφερή ηλικία. Στην ηλικία των πέντε τότε που ο χαρακτήρας διαμορφώνεται.
Τα αγόρια της γειτονιάς, που ήμασταν μαζί και στο σχολείο, του πετούσαν πέτρες στο κεφάλι. Θυμάμαι τον πατέρα μου να τον πηγαίνει συνέχεια στο νοσοκομείο. Η μητέρα μου ήταν συνέχεια σε ένταση, αλλά κάνεις από τους δύο δεν γνώριζε για τον ρατσισμό που βιώναμε. Νόμιζαν ότι απλά πάνω στο παιχνίδι γινόταν ατυχήματα. Όλα αυτά τα ζούσαμε κρυφά, χωρίς να παραπονιόμαστε.
Το αποτέλεσμα
Ο αδερφός μου από όλα αυτά που γινόνταν, αρνήθηκε την χώρα που γεννήθηκε. Σταμάτησε να μιλάει την γλώσσα την μητρική του γλώσσα. Απαρνήθηκε την πατρίδα που του έδωσε ζωή.
Εγώ από όλο αυτό απέκτησα μια εσωτερική δύναμη. Το γεγονός αυτό με έκανε να μεγαλώσω απότομα. Σαν μικρό παιδί δεν καταλάβαινα ότι είμαι διαφορετική επείδη ήρθα από άλλη χώρα. Νόμιζα ότι όλοι οι άνθρωποί είναι ίδιοι. Στην Ελλάδα βίωσα την διαφορετικότητα. Γιατί ένα μικρό παιδί να έχει τόσο μίσος μέσα του;
Όλα ξεκινάνε από το σπίτι, με τα χρόνια αυτό κατάλαβα. Τα παιδιά ότι βλέπουν κάνουν, αντιγράφουν τα πρότυπα τους. Μπορεί να είναι ο πατέρας, ο μεγάλος αδερφός ή και η ίδια η μητέρα.
Με τα χρόνια με δέχτηκαν, αλλά αυτή η πληγή έμεινε μέσα μου. Ένα ΓΙΑΤΙ που ακόμα και τώρα δεν έσβησε, ίσως τότε να το δικαιολογούσα, τώρα δεν μπορώ να το κάνω αυτό.
Μετά από χρόνια τίποτα δεν άλλαξε, έγινε ακόμα πιο σύνθετο
Ενώ μικρή είχα ζήσει ότι πιο άσχημο, στα 35 μου χρόνια ήρθε ακόμα ένα είδος ρατσισμού στην ζωή μου. Δεν μπορώ να ξεχάσω αυτή την λέξη, έρχεται κατά διαστήματα και μου δείχνει το κακό της πρόσωπο.
Όταν νόσησα με καρκίνο, μετά από χειρουργεία, τόσες θεραπείες και έντονους πόνους, θέλησα κι εγώ να γυρίσω στην φυσιολογική μου ζωή, σε αυτή την ζωή που μου άξιζε. Έτσι μετά από έναν χρόνο που ήμουν καλά, γύρισα στην εργασία μου.
Ο ρατσισμός για την ασθένεια ήταν ένα από τα χειρότερα πράγματα που έζησα. Μετά από την τόσο σημαντική μάχη που έδωσα για να είμαι στην ζωή, είχα να αντιμετωπίσω την κακία των γύρω μου, στο επαγγελματικό μου περιβάλλον.
Η λέξη ρατσισμός είναι μια λέξη που έχω αποβάλει από το δικό μου λεξιλόγιο.
Υπάρχει ακόμα και σήμερα. Παλιά ήταν περισσότερο φυλετικός και θρησκευτικός. Στο τώρα, ο ρατσισμός είναι παντού. Σε ότι διαφορετικό υπάρχει, σε ότι κάποιος δεν μπορεί να πλησιάσει. Θλίβομαι όταν ένας άνθρωπος έχει κάτι μοναδικό και πρέπει να ντρέπεται για αυτό.
Μήπως οι περισσότεροι επειδή είναι κοινοί θνητοί και δεν έμαθαν να ξεχωρίζουν χρησιμοποιούν την κακία και τον ρατσισμό, γιατί ποτέ δεν θα δεχτούν ότι κάποιοι είναι καλύτεροι από αυτούς;
Ο ρατσισμός δυστυχώς δεν θα αλλάξει, απλά αλλάζει μορφές, μεταλλάσσεται. Κάποιες φορές είναι πιο έντονος και κάποιες πιο ήπιος.
Αν ο καθένας έβλεπε μόνο την ψυχή του άλλου και κατανοούσε ότι το διαφορετικο είναι προτέρημα και ευτυχία, ίσως να μην υπήρχε ο ρατσισμός, αυτή η λέξη που με έκανε να νιώσω παρείσακτη στην ίδια μου την χώρα. Κάθε άνθρωπός είναι μοναδικός αυτό μόνο να βλέπεις και κάθε κουλτούρα σε κάνει να δεις πέρα από το απόλυτο στο οποίο έχεις μάθει να ζεις.
Το να γνωρίζεις διαφορετικές χώρες και ανθρώπους μόνο καλό είναι για σένα, μέσα από αυτά θα εκτιμάς κάθε στιγμή και κάθε συναίσθημα.
Μην κάνεις ποτέ στον άλλον, αυτό που δεν σου αρέσει να σου κάνουν. Να φέρεσαι σε όλους όπως θα ήθελες να σου φέρονται οι άλλοι, μόνο έτσι θα πάμε μπροστά.
Πηγή της σημασίας του ρατσισμού: wikipedia
