Ξέρεις γιατί πληγώνεσαι τόσο πολύ; Γιατί έμαθες να θέλεις οι γύρω σου να κάνουν αυτό το οποίο θα έκανες εσύ γι΄ αυτούς. Κι αυτό είναι που σε πονάει περισσότερο. Οι ανεκπλήρωτες προσδοκίες. Γι΄αυτό, μην περιμένεις τίποτα κι από κανέναν. Να δίνεις ολοκληρωτικά και ανιδιοτελώς σ’ εκείνους για τους οποίους διψά η ψυχή σου. Σε εκείνους για τους οποίους σβήνεις τα φώτα για να τους δεις και κλείνεις τ’ αυτιά για να τους ακούσεις.
Να δίνεις αγάπη σε όσους πραγματικά το αισθάνεσαι. Να την προσφέρεις απλόχερα και να τη φωνάζεις σε κεντρικές πλατείες. Να λες το σ’ αγαπώ κοιτάζοντας στα μάτια. Να το κάνεις κι ας μην ακούσεις ποτέ το πολυπόθητο «κι εγώ». Να μην κοιμάσαι, αν χρειαστεί, για να κάνεις τον άνθρωπό σου ευτυχισμένο. Κι ας μη δεις ποτέ αυτό το χαμόγελο που τόσο λαχταράς για να σου επουλώσει τις πληγές. Να τρέχεις για να σώζεις κι ας μην είναι κανείς παρόν τη στιγμή της δικής σου σωτηρίας. Να ξεστομίζεις αυτό το «μείνε» που τραντάζει καιρό την ψυχή σου κι ας παίρνεις για απάντηση μια γυρισμένη πλάτη. Να δίνεις. Γιατί τα συναισθήματα και τα όρια δεν πάνε ποτέ μαζί.
Οι άνθρωποι, όμως, μάχονται να σε τραβήξουν απ’ τον πλασματικό κατ’ αυτούς κόσμο στον οποίο ζεις. Θέλουν να σε πείσουν ότι το να νιώθεις, αποτελεί κίνδυνο. Θέλουν να σε πείσουν ότι το να αισθάνεσαι βαθιά και με όλο σου το είναι, προξενεί αιμορραγία. Θέλουν να σε πείσουν ότι οφείλεις να προστατεύεις τον εαυτό σου από κάθε ενδεχόμενο πόνο. Θέλουν να σε πείσουν ότι το να δίνεις χωρίς αντάλλαγμα είναι σαν να μιλάς χωρίς συνομιλητή. Μα τότε, λοιπόν, αφού ξέρεις κι ότι θα πεθάνεις, γιατί ζεις;
Μην τους αφήσεις να σε επηρεάσουν. Αντί να σε κάνουν αυτοί σαν εκείνους, πάλεψε να τους κάνεις εσύ περισσότερο ανθρώπινους. Μη μάθεις να κρύβεσαι απ’ τα θέλω σου προκειμένου να αποφύγεις την πνευματική καταρράκωση. Μη μάθεις να φεύγεις απ’ όπου το λέει η καρδιά σου για να μη ραγίσει ένα κομμάτι της ψυχής σου. Μη μάθεις να σκύβεις το κεφάλι και να συνεχίζεις χωριστά απ’ όσους ποθείς, ώστε να μη σχηματιστούν γρατσουνιές και ουλές επάνω σου. Μη μάθεις να καλύπτεσαι απ’ τα βέλη του έρωτα γιατί είσαι δειλός.
Να δίνεις. Γιατί το μόνο βέβαιο είναι ότι όλοι κάποτε θα σε πληγώσουν. Εσύ, όμως, πρέπει να βρεις αυτούς για τους οποίους αξίζει να υποφέρεις. Να δίνεις. Μ’ ακούς; Να αδειάζεις από μέσα σου ότι έχεις και δεν έχεις. Να μην κρατάς τίποτα για ‘σένα. Γιατί τότε μόνο θα είσαι πιο γεμάτος από ποτέ!
