Στάση για αναπόληση
Έρχονται και εκείνες οι δύσκολες μέρες, μάλλον οι περίεργες μέρες που η μελαγχολική διάθεση φαίνεται να θέλει να μας συνοδεύσει όπου και αν πάμε ότι και αν σκεφτούμε. Η αναπόληση μας συντροφεύει. Η μέρα μικραίνει το σκοτάδι διαρκεί περισσότερο και το μόνο φως που επιτρέπεται να υπάρχει μέσα στο δωμάτιο σου είναι εκείνο των κεριών. Αναπόληση για τα περασμένα. Για τα όμορφα περασμένα.
Η ψυχή γνωρίζει και οι παλμοί της καρδιάς συμπαραστέκονται για να στηρίξουν ένα ζεστό σώμα. Η αναπόληση του παρελθόντος μπορεί να διακατέχεται από μια μελαγχολική χροιά ωστόσο μας δίνει τόση χαρά και δύναμη για να συνεχίσουμε που οτιδήποτε άλλο δεν θα μπορούσε να καταφέρει. Η αναπόληση λειτουργεί ωσάν αναλγητικό που γαληνεύει την ψυχή μας και καταλαγιάζει το μυαλό μας από φόβους και ανησυχίες για το μέλλον. Η αναπόληση μας ταξιδεύει σε στιγμές με φίλους, με συγγενείς ή σε αγαθούς και τρυφερούς έρωτες που τώρα μοιάζουν να ανήκουν στο παρελθόν. Κι όμως δεν είναι τόσο μακριά. Αισθανόμαστε ακίνητοι έχοντας την συνείδηση μας γεμάτη αμφιβολίες και ενδοιασμούς τόσο για το τότε όσο και για το τώρα. Μα ξεχνάμε πως νιώσαμε τότε, πόσο χαρούμενοι ήμασταν, βυθισμένοι στο όνειρο, στην μετουσίωση του τότε σε ένα ιδανικό παρελθόν που βοηθά στην ενδυνάμωση του τώρα μας.
Όταν έχεις ζήσει στιγμές ανεμελιάς, πραγματικής ευτυχίας ξέρεις πως είσαι ικανός να ξανά προσπαθήσεις. Ξέρεις πως κάποιοι άνθρωποι θα εξακολουθούν να είναι εκεί, κάποιες στιγμές θα τις φυλάς για πάντα σαν την περιουσία σου. Να μην ξεχνάς τι έχεις καταφέρει στο παρελθόν, πόσο δυνατός είχες σταθεί σε δύσκολες καταστάσεις και πόσο χαμογελαστός ήσουν όταν τα κατάφερες. Η αναπόληση είναι έλξη. Μας έλκει να απομακρυνθούμε για λίγο από την πραγματικότητα και να κρυφτούμε στις όμορφες και ζεστές στιγμές του τότε. Θα ξανά πιστέψεις στην ελπίδα και θα ξανά λαχταρίσεις την μαγεία ενός ηλιοβασιλέματος, ενός ξενυχτιού με τους φίλους σου, ενός ταξιδιού που το χαμόγελο δεν έφευγε από τα χείλη σου ή ακόμη και του πρώτου φιλιού με εκείνον ή εκείνη με τη συνοδεία των κυμάτων που ηχούν ακόμη και τώρα στα αυτιά σου.
Η αναπόληση μας κάνει ξανά δυνατούς, μας θυμίζει τι έχουμε ζήσει. Είναι υπέροχο το συναίσθημα της αναπόλησης. Σου διδάσκει πως ο έμπειρος άνθρωπος, ο άνθρωπος γεμάτος συναισθήματα έχει μάθει στην ζωή όπως ο έμπειρος ναυτικός να ταξιδεύει με όλες τις κατευθύνσεις του ανέμου διότι η ζωή δεν έχει πρόγραμμα αντίθετα είναι μια μόνιμη παρέκκλιση από τον προορισμό. Μια μόνιμα χαλασμένη πυξίδα. Η αναπόληση μόνιμος σύντροφος στο ταξίδι αυτό. Πλήρης συμφιλίωση με την τρέλα της ζωής.
Ο Νίτσε είχε πει: από τότε που ο άνεμος μου εναντιώθηκε έμαθα να σαλπάρω με όλους τους ανέμους.
