Ένας μήνας πριν από τα Χριστούγεννα. Μάζεψε τα άδεια κουτιά από τις μπάλες και τα λαμπάκια με προσοχή. Τα έβαλε μέσα στην μεγάλη κούτα που απ’ έξω με μεγάλα κόκκινα γράμματα έγραφε “χριστουγεννιάτικο δέντρο”. Ανέβηκε την σκάλα και την τοποθέτησε ξανά στο πατάρι. Μέχρι τις 7 Ιανουαρίου που θα την γέμιζε με τα χριστουγεννιάτικα και θα την ανέβαζε πάλι, αφήνοντας την εκεί ξεχασμένη για έναν ολόκληρο χρόνο.
Έσβησε τα φώτα και κάθισε μόνη της να απολαύσει το χριστουγεννιάτικο δέντρο της. Μεγάλο σε ύψος και γεμάτο στολίδια. Κάποια καινούργια και κάποια παλιά. Πολλών ετών. Ακόμη κρεμούσε στα κλαριά του στολίδια από πηλό που είχαν φτιάξει τα παιδιά της στο νηπιαγωγείο. Τα πρόσεχε τόσα χρόνια. Να μην σπάσουν. Αν και φθαρμένα τα στόλιζε πάντα σε πρώτη θέση. Ήταν τα αγαπημένα της. Με τα μικρά τους χεράκια τα είχαν φτιάξει. Και τ’ ότι μεγάλωσαν πλέον, τα καθιστούσε ακόμη πιο πολύτιμα.
Έβαλε ένα ποτήρι κρασί, άναψε ένα τσιγάρο και βουλιάζοντας στον καναπέ της άφησε το βλέμμα της να ακουμπήσει στο χριστουγεννιάτικο δέντρο της. “Πόσα χρόνια έχουμε περάσει μαζί” σκέφτηκε. “Πόσα Χριστούγεννα έχουμε ζήσει παρέα”. Ήταν το δεύτερο δέντρο που αγόραζε στη νέα της ζωή ως παντρεμένη και το ήθελε ψηλό. Είχε μεγαλώσει βλέπεις σε ένα σπίτι που τα Χριστούγεννα ήταν σπουδαία γιορτή. Το σπίτι από τέλη Νοεμβρίου γέμιζε με στολίδια παντού. Μεγάλο δέντρο, κάλτσες κρεμασμένες στο τζάκι, λαμπάκια παντού, σεμεδάκια χριστουγεννιάτικα, μαξιλάρια στους καναπέδες με Άη Βασίληδες και Χιονάνθρωπους. Και τα βράδια η μαμά της τους έβαζε χριστουγεννιάτικα τραγούδια και τους διάβαζε παραμύθια. Έτσι είχε μάθει κι έτσι ήθελε να είναι τα Χριστούγεννα και για την δική της οικογένεια.
Κι αυτό έκανε. Ως μαμά πλέον. Στόλιζε όλα τα δωμάτια και τα βράδια καθόταν στον καναπέ και αγκαλιά με τις κόρες της διάβαζαν χριστουγεννιάτικα παραμύθια. Ήθελε κι αυτές να έχουν τις ίδιες όμορφες αναμνήσεις από αυτές τις μέρες. Να θυμούνται με αγάπη τα Χριστούγεννα στο πατρικό τους και ίσως να κάνουν το ίδιο στα δικά τους παιδιά.
Τα θυμόταν όλα αυτά μόνη της. Φέτος στόλισε χωρίς παρέα. Κανένας δεν ήταν κοντά της να την βοηθήσει. Δεν το σκεφτόταν με πίκρα. Όχι, κάθε άλλο. Της άρεσε να επιμελείται την χριστουγεννιάτικη διακόσμηση του σπιτιού, ακόμη και χωρίς παρέα. Έβαζε την προσωπική της πινελιά σε κάθε γωνιά του. Και τα παιδιά την κορόιδευαν. Και γελούσαν. Εκείνη όμως ήξερε πολύ καλά πως μέσα τους χαιρόταν για όλο αυτό. Ήταν σίγουρη πως αν αποφάσιζε μία χρονιά να μην στολίσει το σπίτι θα τους κακοφαινόταν. Ήταν σαν οικογενειακό έθιμο. Αυτήν να κάνει το σπίτι υπερπαραγωγή και τα παιδιά να σχολιάζουν την εμμονή της με τα Χριστούγεννα.
Κάποτε μεταξύ αστείου και σοβαρού είχε πει πως αν κάποια χρονιά δεν στολίσει, αυτό θα σημαίνει πως δεν θα είναι σε καλή ψυχολογική διάθεση. “Αν και μεταξύ μας”, μονολόγησε “και σε άσχημη ψυχολογική διάθεση να είμαι, θα στολίσω για να νιώσω πάλι όμορφα”. Δεν αντέχει τα Χριστούγεννα χωρίς λαμπάκια και στολίδια. Κοίταξε ξανά το χριστουγεννιάτικο έλατο, που χρόνια τώρα στεκόταν στο σαλόνι και μοιραζόταν μαζί τους τις γιορτές.
Και πέρασαν πολύ όμορφες γιορτές όλοι μαζί. Με κόσμο στο σπίτι παραμονές Πρωτοχρονιάς, με τραγούδια, με παιχνίδια. Με την αγωνία των παιδιών να ανοίξουν τα δώρα για να ανακαλύψουν αν ο Άη Βασίλης τους έφερε αυτό που ζήτησαν. Να ανοίγουν καθισμένα στην ποδιά του τα κουτιά και να χοροπηδάνε από την χαρά τους. Να ανοίγει κι αυτή τα χριστουγεννιάτικα δώρα της με λαχτάρα για το τι κρύβετε μέσα τους. Ακόμη και σε δύσκολες χρονιές το δέντρο τους στεκόταν αγέρωχο μέσα στο σαλόνι τους με τα λαμπιόνια του να τους φωτίζουν και να τους ζεσταίνουν. Τόσα όμορφα Χριστούγεννα γεμάτα αγάπη.
Ήπιε μία μεγάλη γουλιά κρασί και τραβώντας μία ρουφηξιά από το τσιγάρο της το κοίταξε ξανά μέσα από τον καπνό που φυσούσε. Αν την ρωτούσε τι θα ήθελε να την περιμένει φέτος στην ποδιά του για να την κάνει χαρούμενη, θα του απαντούσε με μία λέξη: “ΑΓΑΠΗ”. Ήταν το μόνο που ήθελε αυτή την χρονιά. Τίποτε άλλο δεν θα μπορούσε να την κάνει ευτυχισμένη αυτά τα Χριστούγεννα. Αγάπη ήθελε μόνο. Να είναι όλοι μαζί αγαπημένοι και ήρεμοι.
Σηκώθηκε και έβαλε στο laptop το αγαπημένο της χριστουγεννιάτικο τραγούδι να παίζει.
Σήκωσε το ποτήρι της και κοιτάζοντας το δέντρο μονολόγησε:
“Χριστούγεννα
Χωρίς αυτά ο χρόνος δεν ξεκινά
Βοσκούς μαζεύω, μάγους από μακριά
Γιορτάζω για ν’ αλλάξουμε οριστικά
Χρόνια πολλά
Χωρίς να προσποιούμαι τίποτα πια”
“Χριστούγεννα” Φοίβος Δεληβοριάς
