Έχεις ακούσει πιο δυνατή λέξη απ΄το θυμάμαι; Απ΄ το να είσαι δηλαδή, ριζωμένη στο παρελθόν; Απ΄το να σου θυμίζουν όλα έναν συγκεκριμένο άνθρωπο; Απ΄το να σε στοιχειώνει καθημερινά η σκέψη του και να μην μπορείς να ξεφύγεις απ’ αυτή;
Έτσι κι εσύ, έγινες πλέον ο δικός μου δαίμονας. Mα θέλω να σ’ αφήσω ξεχασμένο πίσω, ώστε να μην μπορώ καν να θυμηθώ το τι ζήσαμε μαζί. Γι΄αυτό, κάνε μου τη χάρη και φύγε. Φύγε απ’ τις σκέψεις μου το βράδυ, απ΄ τα σημάδια επάνω στο κορμί μου κι απ΄ τη ζεστασιά που μου δημιουργεί η εικόνα σου. Κάνε μου τη χάρη να βγεις από μέσα μου, ώστε να ξεμουδιάσει η ψυχή μου απ΄τον πόνο που της έχεις προξενήσει. Κάνε μου τη χάρη να σταματήσεις να με στοιχειώνεις κάθε βράδυ στον ύπνο μου και να πάψω να σε βλέπω παντού, ακόμη κι όταν είμαι ξύπνια. Γιατί θυμάμαι!
Μα σήμερα ξύπνησα πιο δυνατή από ποτέ. Δεν είναι πλέον η φιγούρα σου η καλύτερη μου φίλη. Απ΄ τη μνήμη μου έχει ξεθωριάσει κάθε λεπτομέρεια του προσώπου σου, και δε θυμάμαι με ποια απόχρωση με κοίταζαν τα μάτια σου. Δεν μπορώ να φέρω στο μυαλό μου το χαμόγελό σου και τον τρόπο με τον οποίο τα χείλη σου ακουμπούσαν τα δικά μου. Δεν είμαι πλέον σίγουρη κατά πόσο κούμπωνα στην αγκαλιά σου και κατά πόσο ένιωθα ασφαλής μέσα σ΄αυτή. Κι έτσι, σε ονόμασα έρωτα, μα χάθηκε. Σε ονόμασα αγκαλιά, μα μ’ έπνιξε. Σε ονόμασα μπαλόνι, μα έσκασε. Σε ονόμασα παρελθόν και ναι, σε διέγραψα!
Και τώρα, στέκομαι απέναντι απ΄τον καθρέφτη και ξαφνικά τρέχουν δάκρυα. Γιατί πονάω. Πονάει να λες ψέματα στον ίδιο σου τον εαυτό. Μα ένα είναι βέβαιο: «Το μυαλό μπορεί να ξεχάσει, η καρδιά, όμως, ποτέ!». Γιατί εγώ, ακόμα παλεύω μάταια να διαγράψω το πώς με έκανες να νιώθω. Να διαγράψω, δηλαδή, το πώς ένιωθα τους χτύπους της καρδιάς μου να ξεριζώνονται κάθε φορά που πλησίαζα κοντά σου. Εγώ έμεινα με τις αναμνήσεις, μα εσύ έχεις ακόμα εμένα. Γιατί τα πήρες όλα φεύγοντας. Φέρε μου πίσω την καρδιά μου. Γιατί εγώ θυμάμαι. Εσύ; Θυμάσαι;
