Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα!
«Σχολείο » ακούς και ευθύς γεμίζει ο νους σου αναμνήσεις,εικόνες,πρόσωπα,στιγμές,συναισθήματα. Είμαι 19 ετών και στη λέξη σχολείο γεμίζω θυμίσεις. Οπότε σκέφτομαι «Αν προκαλούνται τόσα συναισθήματα σε μένα που το έχω τελειώσει 1 χρόνο τώρα,φαντάσου τι θα νιώθει ένας 60αρης στο άκουσμα αυτής της λέξης»
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος που δεν αναπολεί που και που τα σχολικά του χρόνια,αυτά τα χρόνια της ξεγνοιασιάς. Αυτά τα χρόνια όπου η μεγαλύτερη σκοτούρα σου ήταν αν θα δεχτεί η ξανθούλα να πάτε για καφέ και αν θα καταλάβει ο καθηγητής ότι αντέγραψες.
Τι μου λείπει λοιπόν από το σχολείο; (Σίγουρα αυτά που θα πω λείπουν και σε εσένα.)
Μου λείπει η παρέα,τα φιλαράκια όπου τα έβλεπα κάθε μέρα. Τα παιδιά αυτά τα οποία σε ξέρουν από 7 χρονών έως τα 18 σου.Αν είσαι τυχερός όπως εγώ θα σε ξέρουν και μετά το σχολείο.
Μου λείπουν οι κοπάνες,τις τελευταίες ώρες που όλως τυχαίως φεύγαμε μόνο όταν είχαμε κανέναν βαρετό καθηγητή. Αυτό το μικρο άγχος μη σε δουν οι καθηγητές και αν πιάσει ο Παναγιώτης την τσάντα όταν θα την πετάξεις από το παράθυρο.
Λείπουν τα αθώα πειράγματα στις κοπέλες των μπροστινών θρανίων (που σίγουρα τους άρεσαν,ασχέτως το τι μας δείχνανε)
Λείπουν οι σύντομες συζητήσεις των διαλειμμάτων. Φαντάσου μέσα σε 10 λεπτά να προσπαθείς να λύσεις το γιατί δεν θέλει η Μαρία τον Τάσο.
Λείπουν οι έντονες διαμάχες με τους καθηγητές μέσα στο μάθημα.Και το καλύτερο ήταν ότι στο διάλειμμα μιλούσαμε σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Πραγματική οικογένεια,πολλοί δε το καταλαβαίνουν και κρίνουν.
Λείπει ο καθηγητής οπού έπαιρνε πάντα το μέρος μας όπως λείπει η καθηγήτρια της οποίας τη ζωή κάναμε κόλαση οικειοθελώς(μας προκαλούσε).
Μου λείπει που αραιά και που φέρναμε κανένα πότο και το πίναμε στα διαλείμματα.(Κύριε διευθυντά αν το διαβάζετε αυτό,ναι είχαμε πιει 1 μπουκάλι ΜΕΤΑΧΑ σε ένα διάλειμμα στη 2α λυκείου,αν μας είχατε καταλάβει δε το γνωρίζουμε ακόμα)
Λείπει η καθηγήτρια της οποίας πιάναμε τη κουβέντα και μάθημα δε κάναμε ποτέ.
Λείπει το «πηγαδάκι» των 2 τελευταίων θρανίων που όλοι οι καθηγητές προσπαθούσαν με πάθος να διαλύσουν.
Το πρωινό ξύπνημα ΔΕΝ μου λείπει.
Λείπουν οι σχολικοί αγώνες που τους αντιμετωπίζαμε λες και παίζαμε στο Μουντιάλ.
Λείπουν έντονα οι εκδηλώσεις που διοργανώναμε. Όπου τις διοργανώναμε κυρίως για να βγούμε και όχι για να βγάλουμε λεφτά. (Αλλά αν καταφέρετε να βγάλετε 4.000€ σε μια βραδιά να έρθετε να μας μιλήσετε)
Να πω ότι μου λείπει η ουρά στο κυλικείο; Ψέματα θα είναι.
Τα απροειδοποίητα τεστάκια οπού κανένας δεν έγραφε πάνω από 5 μου λείπουν πάντως.
Την 7ημερη(ναι πήγαμε 7ημερη) δε τη σχολιάζω καν,θέλω ξεχωριστό άρθρο.
Αυτό που λείπει πολύ είναι η συμπόνοια που υπήρχε μέσα στην τάξη. Ήμασταν όλοι αδέρφια,ακόμα και το καρφί της τάξης το βλέπαμε σαν αίμα μας.
Όπως και να το κάνουμε τα σχολικά χρόνια θα μας λείπουν πάντα. Τα χρόνια αυτά που τα βάσανά μας ήταν μηδαμινά μπροστά σε αυτά που έπονται. Αυτά τα χρόνια της ξεγνοιασιάς οπού όλοι τα αγαπήσαμε. Τα χρόνια της αθωότητας, τότε που το αίμα μας έβραζε περισσότερο και η τρέλα μας δεν είχε όρια..Τότε που δίναμε όρκους ότι η παρέα μας δε θα σπάσει ποτέ και ότι δε θα σοβαρευτούμε εμείς ότι και να γίνει στη ζωή.
Αυτά τα χρόνια που τα όνειρά μας δεν περιορίζονταν..Αυτά τα χρόνια.
Σύνταξη κειμένου: Θανάσης Τσιώλης
Επιμέλεια κειμένου: Μπράιτ Κλεοπάτρα
