Είναι Κυριακή και είναι μέρες τώρα που μια ο καιρός, μια η διάθεση, έχει πέσει ένα πέπλο μελαγχολίας μέσα στο σπίτι. Ξυπνώ αργά, γιατί το προηγούμενο βράδυ αν και Σάββατο… ή μπορεί γιατί Σάββατο, δεν με παίρνει ο ύπνος.
Πίνω καφέ απογευματινό για πρωινό και πετάγομαι στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς για τα άκρως απαραίτητα της Κυριακής. Γάλα, τοστ, σκυλοτροφή, καπνό και μπύρες.
Γυρνώντας στη φωλιά μου και κάπου ανάμεσα στο πηγενέλα από την κουζίνα στον μπάνιο, πέφτει το μάτι μου πάνω σε ένα παλιό μπουκαλάκι άρωμα, που βρίσκεται πάνω από τον νιπτήρα.
Κοιτώ προσεχτικά και παρατηρώ ότι το καπάκι του, είναι στραβοβαλμένο. Το πιάνω μηχανικά και προσπαθώ να το ταιριάξω. Έλα όμως που δεν θέλει να μπει και μερικές σταγόνες πετάγονται πάνω στο χέρι μου. Αυτομάτως φέρνω το δάχτυλο κοντά στη μύτη μου και μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου οι κόρες των ματιών μου διαστέλλονται. Το μυαλό μου αρχίζει να υπερλειτουργεί, να παράγει εικόνες και να ανακαλεί αναμνήσεις.
Θάλασσα! Σκέφτομαι…
Παραλία, παρέες, φωτιά, κιθάρα, φεγγάρι, έρωτας, ξεγνοιασιά! Αυτή γλυκιά εφηβεία των χρυσών 90ς έσκασε σαν λάμψη μπροστά στα μάτια μου και φωτογραφικά καρέ, αρχίζουν να εμφανίζονται…
Tο μπαράκι που είχαμε στέκι.
Αυτό που στο πίσω μέρος του σκηνικού έπαιζε πάντα Scorpions, Nirvana, james, travis. Που μάλωνες για το ποιος θα παίξει tetris διπλό και ποιος είναι ο καλύτερος στα βελάκια. Εκεί που έδωσες το πρώτο σου φιλί, έκανες το πρώτο σου μεθύσι και διασκέδασες με την ψυχή σου.
Η κολλητή του καλοκαιριού.
Αυτή που συναντιόσασταν κάθε Ιούνιο. Που δεν έφτανε όλο το καλοκαίρι να τις εξιστορήσεις όλα αυτά τα χειμωνιάτικα γεγονότα. Δεν έφταναν ποτέ όλες οι γραμμές του τετραδίου να τα πεις, στα γράμματα που ανταλλάσσατε. Που παρέμεινε ακόμα, η κολλητή του καλοκαιριού.
Ο αιώνιος καλοκαιρινός ερωτάς.
Αυτός που κάθε τέλος καλοκαιρού δίνατε ραντεβού στο ίδιο μέρος. Που κάθε χρόνο γινόταν πιο όμορφος και πιο δυνατός. Που έλπιζες να είναι ο μεγαλύτερος από όλους και που ακόμα γυρνά στο μυαλό σου.
Πού να το φανταζόσουν Ε!; Όλες αυτές οι ξεχασμένες, σκονισμένες, ευτυχισμένες μέρες, ένα τόσο δα μικρό, αδιάφορο μπουκαλάκι άρωμα, τις είχε κλειστές μέσα του τόσο καιρό…
Ξαφνικά, ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα και με αντικρίζω στον καθρέπτη κοκαλωμένη. Ούτε και εγώ η ίδια δεν ξέρω πόσα λεπτά ή δευτερόλεπτα πέρασαν. Απομακρύνω το μπουκαλάκι κοιτάζοντας το χαμογελαστή, σαν να του λέω ευχαριστώ, μέχρι που το τοποθετώ στο ίδιο σημείο. Αυτή τη φορά, κλειστό!
Το μπουκαλάκι παρ’όλα αυτά τις επόμενες μέρες και σχεδόν για όλο τον καιρό, παρέμεινε έτσι, στραβόκλεισμένο. Όσο και να προσπάθησα αυτό το καπάκι να το κουμπώσω, αυτές οι 2 – 3 σταγόνες πέφτανε πάντα πάνω μου. Σα να γνώριζε πως αυτή η κρυφή και ύπουλη ιεροτελεστία, με κρατούσε παράδοξα χαρούμενη μέχρι που θα έπεφτε ξανά μπροστά στο οπτικό μου πεδίο.
Και ΕΣΥ, παρ’όλο που θέλεις να το χιλιοσφραγίσεις, αυτό κάθεται πεισματικά μισάνοιχτο εκεί! Να σου θυμίζει κάθε φορά που θα το αντικρύζεις έτσι, να φαντάζεσαι, να ταξιδεύεις, να ζεις…
Μα πάνω από όλα, να χαμογελάς! 🙂
