Μεγάλη Εβδομάδα. Η μεγαλύτερη γιορτή της Χριστιανοσύνης. Η εβδομάδα που ο Ιησούς Χριστός μαρτύρησε και σταυρώθηκε από τους ανθρώπους.
Η εβδομάδα των Παθών, που διδαχτήκαμε στα σχολεία από παιδιά. Που παρακολουθούσαμε στην τηλεόραση από χιλιοπαιγμένες σειρές. Μεγαλώσαμε με τον φόβο της παντοδυναμίας και της ευσπλαχνίας του Θεού. Μεγαλώσαμε χωρίς να τολμάμε να αμφισβητήσουμε την ύπαρξή του. Χωρίς να μας επιτρέπουν να έχουμε διαφορετική άποψη.
Σίγουρα ο λόγος του και όλα όσα πρέσβευε, ήταν πέρα για πέρα ιδεατά. Ν’ αγαπάμε τους γύρω μας και να σεβόμαστε οτιδήποτε διαφορετικό και έξω από τα δικά μας πιστεύω. Να αποφεύγουμε την κακία και την υποκρισία.
Και φτάνουμε στο σήμερα, που ο λόγος του ξέφτισε και τον ξεχάσαμε. Που με σημαία μας το Όνομα Του, οδηγούμαστε στις χειρότερες και πιο αποτρόπαιες πράξεις. Να σκοτώνουμε αθώο κόσμο γιατί δεν ενστερνίζεται τις απόψεις μας. Να απομονώνουμε και να στιγματίζουμε ανθρώπους που έχουν διαφορετικές σεξουαλικές ή και θρησκευτικές προτιμήσεις.
Κι αναρωτιέμαι; Υπάρχει τελικά Θεός ή τον επινόησε ο άνθρωπος για να μπορεί να αντέξει τις δυσκολίες της ζωής; Γιατί είναι διαφορετικά όταν πιστεύεις πως υπάρχει κάτι πιο μεγάλο από σένα που θα σε βοηθήσει να σηκώσεις τα βάρη που πέσαν πάνω σου. Σα να αλαφραίνει το βήμα σου, σα να ηρεμεί η ψυχή σου. Κι όσο δυσκολεύουν τα πράγματα, τόσο περισσότερο νιώθεις την ανάγκη να πιστέψεις κάπου.
Δεν ξέρω αν υπάρχει. Ξέρω όμως πως ο κάθε άνθρωπος έχει τον Θεό μέσα του. Είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Η γνωριμία μας μαζί του, μας βοηθάει να παλέψουμε τις δυσκολίες. Δεν χρειάζεται να πιστεύεις σε μία ανώτερη δύναμη για να αγαπάς τους γύρω σου. Δεν χρειάζεται να φοβάσαι την κόλαση που σε περιμένει, για να είσαι καλός άνθρωπος στη ζήση σου. Μέσα μας βρίσκεται κι η κόλαση κι ο παράδεισος. Το καλό και το κακό. Εμείς απλώς αποφασίζουμε ποιον δρόμο θα ακολουθήσουμε.
Η αγάπη προς τον διπλανό μας, δεν χρειάζεται θεούς και δαίμονες για ν’ ανθίσει.
Πιστεύω, λοιπόν, σε μένα. Και σε κάθε άνθρωπο δίπλα μου. Όπως κι αν τον λένε: Γιώργο, Αμπντούλ, Τζον, Ντομινίκ. Δεν έχουν σημασία τα ονόματα, το χρώμα, η σεξουαλική προτίμηση ή η θρησκεία. Το μόνο που αξίζει είναι η ψυχή. Ίσως, έτσι να καταφέρουμε να φτιάξουμε έναν ιδεατό κόσμο. Κι αν σ’ αυτόν θέλει να μπει κι ο Θεός, ας έρθει. Χίλιοι καλοί χωράνε.
Αυτό το Πάσχα, όλοι εμείς οι χριστιανοί, ας σταθούμε σε πιο σημαντικά πράγματα απ’ ότι η νηστεία από το κρέας ή το λάδι. Ας δώσουμε το χέρι μας στους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη, ας προσφέρουμε ότι μπορούμε στον διπλανό μας. Ας κοιτάξουμε με καλοσύνη και αγάπη τον άνθρωπο που είναι απλώς διαφορετικός από εμάς. Το νόημα αυτής της γιορτής είναι η αγάπη και η προσφορά.
Γιατί ως γνωστόν, το χέρι που προσφέρει έχει μεγαλύτερη αξία από το χέρι που σταυροκοπιέται.
Καλό Πάσχα σε όλους!
