Απολύτως τίποτα. Καμία ύπαρξη. «Ζωή – ένα τραύμα στην ανυπαρξία» γράφει ο Ρίτσος και τα λέει όλα μέσα σε πέντε μονάχα λέξεις. Όλοι έχουμε βιώσει αυτήν την κατάσταση πάνω κάτω σωστά; Αυτήν την κατάσταση στην οποία νιώθουμε ένα κενό, νιώθουμε πως ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μας έχει χαθεί ή λείπει· μια κατάσταση στην οποία δε νιώθουμε κάτι ή καλύτερα νιώθουμε ένα τίποτα. Απουσιάζει από τη ζωή μας η όρεξη, το ενδιαφέρον, τα συναισθήματα, πιθανώς και να έχουμε χάσει τις αξίες μας απέναντι σε διάφορες ανθρώπινες σχέσεις που έχουμε αλλά και απέναντι στη ρουτίνα της καθημερινότητας. Έχουμε χάσει τη σημαντικότητα της ίδιας της ζωής με μόνη χαραμάδα φωτός στη ψυχή σας, μικροπράγματα. Μικροπράγματα τα οποία είναι διαφορετικά για τον καθένα αλλά είναι ο λόγος ο οποίος μας κάνει να στεκόμαστε ακόμη στα πόδια μας, να μην τα παρατήσουμε, να συνεχίσουμε να προχωράμε.
Μικροπράγματα όπως το να φοράμε το αγαπημένο μας πλεκτό πουλόβερ. Μικροπράγματα όπως αυτό το όμορφο συναίσθημα να ξυπνάς μόνος χωρίς τον ήχο από το ξυπνητήρι σου. Μικροπράγματα όπως το να παρατηρείς τον κόσμο πίσω από το παράθυρο ενός κινούμενο οχήματος. Μικροπράγματα όπως το να βλέπεις τη σειρά αυτή που πάντα σε κάνει να γελάς. Μικροπράγματα όπως το να ακούς εκείνο το αγαπημένο σου τραγούδι που πάντοτε σε κάνει να χαμογελάς. Μικροπράγματα όπως μια βόλτα μόνος ή με παρέα με φόντο το ηλιοβασίλεμα. Μικροπράγματα όπως η χαλάρωση μετά από μια βαθιά ανάσα. Μικροπράγματα όπως ένα κομπλιμέντο, ένα όμορφο μήνυμα για καλημέρα ή καληνύχτα, μια αγκαλιά ή ένα φιλί στο μέτωπο. Μικροπράγματα που μας κάνουν να νιώθουμε “μεγάλα” συναισθήματα.
Επιβάλλεται για το δικό σου καλό να ζεις τη ζωή σου όπως ακριβώς θέλεις εσύ. Επιβάλλεται για το δικό σου καλό να παίρνεις το χρόνο σου και να κάνεις διαλείμματα απ’ αυτή όποτε το νιώθεις ανάγκη κι’ αυτό να το θυμάσαι. Μην το ξεχνάς… Ανάμεσα στη ζωή και στην ανυπαρξία, στην αρχή και στο τέλος υπάρχει αγάπη, τόση πολλή αγάπη, τόσο πολύ φως, ευτυχία και στιγμές που μας περιμένουμε να τις ζήσουμε. Άσε ό,τι είναι να σε πληγώσει κι έπειτα άφησε το να φύγει. Βρες κι εσύ το μικρό τραύμα ζωής στην ανυπαρξία σου, βρες αυτήν τη χαραμάδα φωτός και μην την αφήσεις ποτέ. Κάνε τη πυξίδα για να προχωράς, κάνε τη λόγο για να ξυπνήσεις αύριο το πρωί, κάνε τη δύναμη για να σταθείς στα πόδια σου με το κεφάλι ψηλά. Ό,τι κι αν είναι αυτό. Μην τα παρατάς. Τα καλύτερα θα έρθουν και μπορεί να είναι πιο κοντά απ’ όσο πιστεύεις. Και όπως το αγαπημένο μου φεγγάρι, πρέπει να περάσουμε από αρκετές φάσεις κενότητας για να αισθανθούμε γεμάτοι ξανά. Μην το ξεχνάς…
