«Ένας διαβάτης σε τούτη τη ζωή είμαι κι εγώ
Ένας διαβάτης..»
…ζωής διαβάτες
Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του προορισμό λένε. Τον ολόδικο του δρόμο. Άλλοτε είναι γεμάτος πολύχρωμα ευωδιαστά άνθη με δαντελωτά πέταλα και φύλλα εριώδη, άλλοτε πάλι με περάσματα πέτρινα, γεμάτα ξερόχορτα και άγρια κλαδιά να δεσπόζουν, εδώ κι εκεί.
Κι εσύ που τον διαβαίνεις με δυσκολία, κάθε σου βήμα και ένα σκίσιμο στο κορμί.
Τα ρούχα αποκτούν μπαλώματα.
Η ψυχή όμως;
Πόσα μπαλώματα να δεχτεί η ψυχή;
Η τρωτή σου σάρκα φθείρεται μα η άυλη δύναμη σου στέκει απροσπέλαστη. Με μάτια δακρυσμένα επαιτεί για μια ανάσα. Ένα κουράγιο ακόμα, και στο επόμενο σου βήμα θα ακολουθήσεις άλλο μονοπάτι.
Και αν δεν είναι αυτό που προσδοκάς, θα αναζητήσεις διαφορετικό..και θα συνεχίζεται αυτή η διαδοχή που σταματημό δε θα ‘χει.
Θα σε πλαισιώνουν πρωταγωνιστές στο ταξίδι της ζωής..
Κάποιοι περιχαρείς με το σάκο στον ένα ώμο και το χέρι μπλεγμένο στο δικό σου, θα ξεκινούν σιγοτραγουδώντας τη διαδρομή μαζί σου. Κάποιοι στην πορεία ίσως ξαποστάσουν, αφαιρεθούν από το στόχο και χάσουν το δρόμο. Άλλοι πάλι προφασιζόμενοι ταλαιπωρία και κούραση, σταματήσουν να σε ακολουθούν. Και είναι και εκείνοι οι άλλοι, οι λίγοι, οι Εκλεκτοί που με δυσκολία προσμετρώνται στα δάκτυλα σου, που θα βρίσκονται πλάι σου σε κάθε περίσταση. Αυτοί οι άνθρωποι που υπέμειναν τα δεινά, τα λάθη, τα πάθη τα σωστά σου που χάρηκαν με τις επιτυχίες σου, αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν αξίζουν μια θέση στη ζωή σου!
Περνάνε οι μέρες, οι μήνες τα χρόνια, η ζωή κυλά σαν το γάργαρο νερό, ορμητική, χειμαρρώδης, μα τις περισσότερες φορές νήνεμη, γαλήνια, σιωπηλή. Με πόσους τρόπους μπορεί να σου μιλήσει η σιωπή;
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ;
Η σιωπή που κόκαλα δεν έχει μα κόκαλα τσακίζει..Το κατακάθι που σου αφήνει, πικρό σαν τον καφέ που δεν ήθελες να τελειώσει εκείνη την ανοιξιάτικη πρωία, θυμάσαι ; To απόσταγμα εκείνο που μένει να σου υπενθυμίζει τη μέχρι πρότερη απόλαυση..
Όσο για εκείνους που χάθηκαν, αργά η γρήγορα θα βρουν το δρόμο της δικής τους πορείας.. Κι αν όχι, θα τον δημιουργήσουν οι ίδιοι. Πρέπει να αφεθείς ελεύθερος, αποδεσμευμένος από τον περίγυρο σου, να ακολουθείς τα δικά σου «θέλω» και «πρέπει». Τα δικά σου όνειρα, τις δικές σου ανάγκες, την καρδιά σου..
Σε μια εποχή που το «φαίνεσθαι» υπερέχει του «είναι» και η αξία μετριέται με κόκκινες ειδοποιήσεις, ο σύγχρονος άνθρωπος ξεχνάει το λόγο της ύπαρξης του. Μόνο το Εδώ και το Τώρα υπάρχει και είσαι υπεύθυνος να το δημιουργήσεις και να το αναπαράγεις μέρα με τη μέρα..! Άφησε τις σκέψεις σου ελεύθερες να πετάξουν σαν αποδημητικά πουλιά, σαν τους φτερωτούς προστάτες του αέρα στο φουριόζο άνεμο, αναμεμειγμένες με αναμνήσεις, αρώματα και υποσχέσεις μιας ζωής..
Όπως είπε και ο Σβάιτσερ «Είμαστε τόσο σφιγμένοι ο ένας επάνω στον άλλο, κι όμως πεθαίνουμε από μοναξιά..» (Απόσπασμα από το «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του Leo Buscaglia.)
…ζωής διαβάτες
«Ένας διαβάτης σε τούτη τη ζωή είμαι κι εγώ..
Ένας διαβάτης..
Ένας περαστικός..
Ανεπιτήδευτος..
Διεισδυτικός..
Ένας διαβάτης παρατηρητής ψυχών..»
https://www.stlyrics.com/lyrics/cars/lifeisahighway.htm
