Ζώντας μια από τις ομορφότερες στιγμές της ζωής μου
Κάποιοι το ονομάζουν ανασκόπηση ζωής ή και απολογισμό ζωής και εμφανίζεται σε μια μονάχα στιγμή ξαφνικά και δεν διαρκεί πολύ αλλά ούτε και λίγο. Έχει εκείνη την ιδανική διάρκεια που είναι τόσο καταλυτική που πραγματικά είναι σαν μόλις να φόρεσες καθαρά γυαλιά και βλέπεις τα πάντα γύρω σου με ολοκάθαρη ματιά. Έτσι ήταν και για μένα εκείνη η στιγμή, εκείνη η ημέρα, εκείνο το ταξίδι. Όνειρο ζωής και συνάντηση ονειρική που έχει θέση μονάχα σε ρομαντικές ιστορίες αγάπης άλλων εποχών, ξεχασμένων πια. Συνάντηση λοιπόν με εκείνον σε μια ονειρική τοποθεσία όχι για την ομορφιά της όσο για την ατμόσφαιρα που μας προσέφερε. Σκηνή από ταινία, δρόμοι σχεδόν άδειοι και άρχιζε να φεύγει η γλυκιά παρουσία και το φως του ήλιου. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα και αναμένοντας την άνοιξη το να βλέπεις τον ήλιο στον ουρανό είναι σαν εκδήλωση ευτυχίας από το ίδιο το σύμπαν. Έτσι ήταν και για μένα εκείνη η τελευταία ημέρα του ταξιδιού μου, μαζί με εκείνον που δεν ήξερα αν θα ξανά δω, αν θα ξανά αγγίξω,αν θα μπορέσω να συνεχίσω την ζωή μου όπως πριν, αφού πλέον τίποτα δεν θα είναι ίδιο. Στη ζωή μας όταν δίνουμε χώρο για νέους ανθρώπους τίποτα πια μετέπειτα δεν είναι το ίδιο, είναι σαν να πηδάς σε νέα πίστα, αποχαιρετάς τα παλιά και ανυπομονείς για τα νέα.
Θυμάμαι λοιπόν τον εαυτό μου να μένει μόνο του σε ένα παγκάκι και απέναντι να βλέπει το κτίριο εκείνο που πέρασα τις ομορφότερες στιγμές τις ζωής μου με την πιο ξεχωριστή ύπαρξη. Αντιλήφθηκα εκείνη την στιγμή πως η ζωή, η ευτυχία πραγματικά είναι μονάχα στο τώρα, στην στιγμή και μπορεί να χαθεί τόσο μα τόσο γρήγορα αν δεν βουτήξεις μέσα της. Κάπου είχα διαβάσει βούτα στη ζωή πριν μείνουν μόνο απόνερα. Πολύ σωστή κουβέντα. Εκείνη την στιγμή αποφάσισα να μην μελαγχολώ για το τι θα γίνει μετά τον αποχωρισμό ακόμη και αν η καρδία μου πονούσε, την ένιωθα πραγματικά να κομματιάζεται. Σκέφτηκα πως μονίμως ανησυχώ για το αύριο, για το μετά και δεν ζω εκείνη την ριμάδα την στιγμή που όλοι λένε να ζούμε. Και όλα άλλαξαν ένα χαμόγελο πήρε θέση στο μελαγχολικό μου ως τότε πρόσωπο και από εκείνη την ημέρα όλα τα σκέφτομαι διαφορετικά. Ήταν τότε που βλέποντας τους ανθρώπους να περπατούν αμέριμνοι, το λίγο φως να αρχίζει να χάνεται και εκείνον να περιμένει σε αυτό το δωματιάκι να ζήσει μαζί μου μια από τις πιο σπάνιες νύχτες που κάθε άνθρωπος εύχομαι να ζήσει. Δεν θα το κρύψω είμαι μελαγχολική αλλά όχι φοβισμένη όπως πριν, ήξερα πως δεν θα τελειώσει εκεί, πως τέτοιες ιστορίες δεν τελειώνουν. Και δεν τελείωσε, γιατί όταν λαχταράει κάτι τόσο πολύ η ψυχή σου τα πάντα είναι εκεί να λειτουργήσουν σαν μαγεία.
Εκείνη η εσωτερική συζήτηση με τον εαυτό μου σημάδεψε την ζωή, ήταν μια από τις ομορφότερες στιγμές της ζωής μου και θα είναι πάντα. Μου θυμίζει πάντα πως η μελαγχολία που φέρνει το τέλος μιας μοναδικής περιπέτειας είναι πάντοτε η αρχή μιας μεγαλύτερης. Από εκείνο το απογευματινό σούρουπο η ελπίδα θα με συντρόφευε για πάντα στη ζωή μου.
