Ο Αμερικανός παραγωγός ταινιών, σκηνοθέτης, ηθοποιός, μουσικός και ακόλουθος του μαγικού τάγματος του Άλιστερ Κρόουλι, «Θέλημα», Μπράιαν Μπάτλερ, είναι γνωστός για τις συνεργασίες του με τον Κένεθ Άνγκερ, τον Rozz Williams των Christian Death και την πειραματική μπάντα, αποτελούμενη από εκείνον και τον Άνγκερ, Technicolor Skull. Ξεκινώντας την καριέρα του ως σεναριογράφος για την ερασιτεχνική ταινία, «Uncle Goddamn», το 1987, ο Μπάτλερ ανέλαβε αργότερα την παραγωγή των ταινιών του ομοϊδεάτη σκηνοθέτη, Άνγκερ, «Ich Will!» (2000), για τη Χιτλερική Νεολαία, «My Surfing Lucifer» (2009), για τον σέρφερ θετό γιό του Κλαρκ Γκέιμπλ, «Brush of Baphomet» (2009), για τις υδατογραφίες του Κρόουλι , «Death» (2009), για το πρότζεκτ «One Dream Rush», που διοργάνωσε η 42 Below και το «Airships» (2012), για την ιστορία των Ζέπελιν. Ο ίδιος έχει σκηνοθετήσει έξι ταινίες μικρού μήκους και μερικά διάσπαρτα μουσικά βίντεο, κυρίως καλτ ή πειραματικών γκρουπ, όπως είναι το «Technicolor Skull» (2011), που αποτελεί τη μαγνητοσκόπηση μιας συναυλίας της ομώνυμης μπάντας του, με εκείνον να παίζει ηλεκτρική κιθάρα και τον Άνγκερ να παίζει το μουσικό όργανο «Θέρεμιν», ενώ στο φόντο προβάλλονται αποσπάσματα από ταινίες του δεύτερου, από τη θεματική ενότητα, «Magick Lantern Cycle». Αυτές είναι 4 ταινίες που έχει σκηνοθετήσει ο ίδιος ο Μπάτλερ, οι οποίες μπορούν να λειτουργήσουν και ως εισαγωγή στο γεμάτο συμβολισμούς και μαγεία σύμπαν του δημιουργού:
Loch Ness Magick (2008)
Δείτε ολόκληρη την ταινία στο YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=zaX6Btj2jfk
Η εμμονή του Μπάτλερ με τον Κρόουλι και το μαγικό σύστημα του «Θελήματος» χαρακτήρισε την καριέρα του καλλιτέχνη από τα πρώτα του κιόλας βήματα. Η μικρού μήκους ταινία, «Loch Ness Magick» (2009) (9 λεπτά), καταγράφει, ουσιαστικά, με ιδιαίτερη καλαισθησία, μια μαγική τελετή στο Boleskin House του Βρετανού μύστη, κοντά στο Λοχ Νες. Ο Κρόουλι, προφανώς, επέλεξε την τοποθεσία αυτή για να εγκατασταθεί με ειρωνική διάθεση, λόγω του θρύλου που σχετιζόταν με τη γειτονική λίμνη. Όπως όλο το έργο, αλλά και η υπόλοιπη ζωή του Κρόουλι, έτσι και αυτή του η πράξη είχε καθαρά συμβολικό χαρακτήρα και ο Μπάτλερ χρησιμοποιεί χρωματιστά φίλτρα και ειδικά εφέ, θέλοντας να υπογραμμίσει την υπερφυσική ιδιότητα του μέρους. Η ταινία μπορεί να μην είναι τόσο ολοκληρωμένη ή εντυπωσιακή όσο μια ταινία του Άνγκερ, όμως αποτελεί ένα πολύ ενδιαφέρον πειραματικό ντεμπούτο.
42 One Dream Rush: Night of Pan (2009)
Δείτε ολόκληρη την ταινία στο YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=4Gr58vmhVOg
Το Σεπτέμβρη του 2010, η νεοζηλανδέζικη εταιρεία παραγωγής βότκας, 42 Below, διοργάνωσε, σαν διαφημιστικό τρικ, ένα μεγάλο πρότζεκτ με avant–garde ταινίες, 42 δευτερόλεπτα η κάθε μία και με 42 συμμετοχές στο σύνολο, τόσο από θρυλικά, όσο και από δευτερεύοντα ονόματα του είδους. Στο φεστιβάλ συμμετείχαν, μεταξύ άλλων, ο Ντέιβιντ Λιντς, ο Τζόνας Μίκας, ο Γκασπάρ Νοέ, ο Άνγκερ, ο Χάρμονυ Κορίν, ο Λάρι Κλαρκ, η Άζια Αρτζέντο, ο Έιμπελ Φεράρα, ο Τζόναθαν Καουέτ, ο Βίνσεντ Γκάλο, η Κλόι Σεβινί, κ.α. Η φαντασμαγορική συμμετοχή του Μπάτλερ είναι μία από τις πιο γνωστές ταινίες του και εκτός από το ρόλο του πίσω από την κάμερα, πρωταγωνιστεί και ως ηθοποιός, ενώ υπογράφει και το σάουντρακ. Εκτός από την (επίσης) δικής του παραγωγής, μικρού μήκους ταινία-διαφημιστικό σποτ του Κένεθ Άνγκερ, «Missoni» (2010), το «Night of Pan» έχει πολλά κοινά και με την κλασική ταινία του μέντορά του, «Invocation of My Demon Brother» (1969). Μαζί με τον Μπάτλερ, στην ταινία εμφανίζεται και ο Άνγκερ, αλλά και ο Βίνσεντ Γκάλο. Το «Night of Pan», που στην παράδοση του «Θελήματος» σηματοδοτεί μία κατάσταση, κατά την οποία, στην προσπάθειά του για πνευματική ολοκλήρωση, ένας μυημένος βιώνει το «θάνατο του εγώ», πραγματεύεται την ιστορία ενός μάγου που συναντάει «το κενό που χωρίζει τον ανθρώπινο νου από τη θεία συνείδηση και έπειτα έρχεται αντιμέτωπος με το θυμωμένο θεό». Η φωτογραφία της ταινίας, σε συνδυασμό με τα «jump-cuts» και τη μουσική της επιμέλεια, την καθιστούν εντυπωσιακή, σαν ένα πολύ καλό «video-clip».
The Dove and the Serpent (2011)
Δείτε ολόκληρη την ταινία στο YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=dr73vQ39rD4
Η 4λεπτη ψυχεδελική ταινία του Μπάτλερ, «The Dove and the Serpent» (2011) γυρίστηκε στη Νορμανδία της Γαλλίας και όντας γεμάτη Θελημικούς συμβολισμούς, ακολουθεί μια σχεδόν άυλη γυναικεία φιγούρα, σαν φάντασμα ή μαγικό όν. Η μουσική επένδυση του Μπάτλερ εδώ, θυμίζει έντονα το σάουντρακ του «Lucifer Rising» (1972), από τον στιγματισμένο από την ανάμειξή του με το καλτ του Τσάρλι Μάνσον και τελικά τη δολοφονία του καθηγητή μουσικής του, Bobby Beausoleil, το οποίο ηχογράφησε μέσα στη φυλακή. Η στοιχειωτική παρουσία της Φιαμμέττα Τσικόνια, που περιπλανιέται στο χώρο, τυλιγμένη σε ένα «σκοτεινό» φωτοστέφανο, ανεβάζει το «Dove and the Serpent» στην κορυφή της λίστας με τις καλύτερες ταινίες του σκηνοθέτη.
Babalon Working (2017)
Δείτε ολόκληρη την ταινία στο YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=3lykepnKuSs
Ο τίτλος της ταινίας του Μπάτλερ, «Babalon Working» (2017), αναφέρεται σε μία πρακτική «σεξομαγείας» στο σύστημα του «Θελήματος», κατά την οποία η συμμετέχουσα ακόλουθος προσπαθεί να συλλάβει το ιερό «Moonchild», ένα παιδί ή μία ενεργειακή συγκέντρωση ευλογημένη από την μαγική τελετή που προηγείται μεταξύ του ζευγαριού. Η «Babalon», ή αλλιώς η Πόρνη της Βαβυλώνας, έχει ταυτιστεί με τη φιγούρα της Μάρτζορι Κάμερον στην ταινία του Άνγκερ, «Inauguration of the Pleasure Dome» (1954) και έτσι ο Μπάτλερ κάνει εδώ μια ακόμα (έμμεση) αναφορά στο έργο του μέντορά του. Καθώς πραγματεύεται μια σεξουαλική τελετουργία, η ταινία περιέχει γυμνό και τη φιγούρα ενός τελετάρχη ντυμένο με κόκκινο μανδύα, κάτι το οποίο φαίνεται να αναφέρεται αμυδρά στην ταινία του Κιούμπρικ με συναφές περιεχόμενο, «Μάτια Ερμητικά Κλειστά» (1999). Ο Μπάτλερ, έχοντας πια αρκετές ταινίες πίσω του, φαίνεται να έχει εξελίξει το σκηνοθετικό του ταλέντο πέρα από τις συχνές αναφορές του και τη βασική του θεματολογία. Η μουσική του επένδυση είναι, όπως πάντα, πρώτης ποιότητας.
Ο Μπάτλερ έχει συνεργαστεί με πολλά ονόματα στο χώρο της «occult», και συχνότερα από όλους, με τον ήρωά του, Κένεθ Άνγκερ. Έχοντας αναλάβει την παραγωγή νέων, αλλά και την ψηφιακή αποκατάσταση παλαιότερων, κλασικών ταινιών του σκηνοθέτη, ο Μπάτλερ είναι υπεύθυνος για ένα νέο κύμα ενδιαφέροντος, κατά τον 21ο αιώνα, για το έργο του μεγάλου underground σκηνοθέτη. Οι ταινίες του ίδιου του Μπάτλερ είναι, με τη σειρά τους, ωδές στη Χρυσή Εποχή του πειραματικού κινηματογράφου, ενώ ταυτόχρονα πετυχαίνουν να στρέψουν το ενδιαφέρον του κοινού από τα μουσικά βίντεο στις avant–garde ταινίες, την αντίθετη, δηλαδή, διαδικασία από εκείνη που ακολούθησε το MTV.
