Η ταινία “A Monster Calls” αποτελεί την διασκευή του ομώνυμου βιβλίου του συγγραφέα Patrick Ness. Έχοντας μόλις τελειώσει το εν λόγω βιβλίο, ένιωσα την ανάγκη να ξαναζήσω τα γεγονότα από την αρχή. Όσα άτομα λατρεύουν να ταξιδεύουν μέσα στις ιστορίες, καταλαβαίνουν το γλυκόπικρο συναίσθημα που σε διακατέχει όταν κλείνεις ένα βιβλίο. Παρακαλάς για μία ακόμα ευκαιρία επανένωσης με τους χαρακτήρες και τον κόσμο που τόσο αγάπησες.
Σε αυτή την περίπωση, κάτι τέτοιο ήταν αρκετά εύκολο, εφόσον ο Juan Antonio Garcia Bayona (The Impossible, 2012) μετέφερε το βιβλίο στη μεγάλη οθόνη το 2016. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε τους Lewis McDougal (Boundaries, 2018) και Liam Neeson (Taken, 2008). Τους υπόλοιπους χαρακτήρες ενσαρκώνουν οι Felicity Jones (Inferno, 2016), Sigourney Weaver (Alien, 1979) και Toby Kebbel (Fantastic Four, 2015).
Υπόθεση
Το A Monster Calls ακολουθεί τον δωδεκάχρονο Conor O’ Malley (Lewis McDougall), ο οποίος αντιμετωπίζει αρκετές δυσκολίες. Η μητέρα του (Felicity Jones) πάσχει από μία σοβαρή χρόνια ασθένεια, η οποία απαιτεί εντατικές και εξουθενωτικές θεραπείες. Από την άλλη πλευρά, ο πατέρας του (Toby Kebbel) ζει στην Αμερική με την νέα του οικογένεια. Επιπλέον, πρέπει να διαχειριστεί τον εκφοβισμό στο σχολείο και την παρουσία της αυταρχικής γιαγιάς του (Sigourney Weaver) στο σπίτι.
Ένα βράδυ όμως, το δέντρο στην αυλή του Conor ζωντανεύει και παίρνει την μορφή ενός αρχαίου και επιβλητικού τέρατος. Το τέρας (Liam Neeson) λέει στον Conor ότι θα τον επισκεφτεί ξανά, για να του διηγηθεί τρεις ιστορίες. Ως αντάλλαγμα, ο Conor πρέπει να πει μία τέταρτη ιστορία, η οποία, όπως επισημαίνει το τέρας, θα είναι η αλήθεια.
Εφηβεία, πένθος και η δύναμη των ιστοριών
Καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας παρατηρούμε τρία βασικά θέματα. Αυτά είναι η εφηβεία, το πένθος και η δύναμη των ιστοριών που διηγούμαστε.
Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά. Αρχικά, όλα μας γνωρίζουμε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι έφηβοι, ανεξάρτητα από το εάν είχαμε παρόμοιες εμπειρίες με τον Conor. Η εφηβεία αποτελεί μία περίοδο γεμάτη πιέσεις και προκλήσεις. Για τον Conor η περίοδος αυτή είναι ακόμα πιο δύσκολη λόγω της μητέρας του, η ασθένεια της οποίας τον έχει “στιγματίσει”. Από τη μία πλευρά, αποτελεί αντικείμενο χλευασμού για τους συμμαθητές του και από την άλλη χαίρει ειδικής μεταχείρισης από τους δασκάλους του, ακόμα και σε περπτώσεις όπου η συμπεριφορά του ξεπερνάει τα όρια. Και στις δύο περιπτώσεις ο παράγοντας που καθορίζει τη συμπεριφορά των άλλων προς τον Conor είναι η κατάσταση της μητέρας του.
Είναι πολύ ενδιαφέρον το πώς αυτό που τον καθιστά τόσο ορατό, είναι ταυτόχρονα το ίδιο στοιχείο που τον καθιστά αόρατο, αποξενώνοντάς τον από τον υπόλοιπο κόσμο. Παρόλο που τα αισθήματα της μοναξιάς και της αορατότητας τα βιώνουν τα περισσότερα έφηβα άτομα, στην περίπτωση του Conor είναι πολύ πιο έντονα, εφόσον οι άλλοι τον αντιλαμβάνονται μέσα από το πρίσμα της ασθένειας της μητέρας του.
Διαχείρηση του πένθους
Η παρουσία του πένθους είναι σταθερή καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας. Στη συγκεκριμένη όμως περίπτωση, αφορά μία απώλεια, η οποία δεν έχει ακόμα γίνει πραγματικότητα. Παρ’ όλα αυτά, κάθε λεπτό της ταινίας βρίθει από την δυσάρεστη αίσθηση ότι αυτό που φοβάσαι περισσότερο θα συμβεί από λεπτό σε λεπτό και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να το σταματήσεις. Και επειδή ακριβώς γνωρίζεις ότι κάτι τέτοιο είναι αναπόφευκτο, δεν έχεις άλλη επιλογή από το να “ξεκινήσεις” προκαταβολικά την διαδικασία του πένθους. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις αποτελούν η γιαγιά και ο πατέρας του Conor, οι οποίοι ξέρουν ότι η υγεία της μητέρας του εξασθενεί όλο και περισσότερο. Προσπαθούν λοιπόν να τον προετοιμάσουν για όσα θα ακολουθήσουν.
Πίσω από την επιλογή αυτή υπάρχει αφενός η επιθυμία τους να τον αποτρέψουν από το να τρέφει αυταπάτες. Αφετέρου, η στάση τους αποτελεί μία έμμεση προσπάθεια διαχείρισης του πένθους τους για μία επικείμενη απώλεια. Αντίθετα, ο ίδιος ο Conor τρέφει μία πεισματάρικη ελπίδα για την γρήγορη ανάρρωση της μητέρας του, καθώς αδυνατεί να συλλάβει -τουλάχιστον συνειδητά- μία ενδεχόμενη απώλεια. Η έννοια του πένθους δεν υπάρχει επομένως στο δικό του λεξιλόγιο.
Οι ιστορίες και η δύναμή τους
Το στοιχείο που υπάρχει στην καρδιά της ταινίας είναι η δύναμη που έχουν οι ιστορίες που διηγούμαστε. Άλλωστε, το ίδιο το τέρας λέει χαρακτηριστικά στον Conor: “Οι ιστορίες είναι άγρια πλάσματα Conor O’Malley. Όταν τις αφήσεις ελέυθερες, ποιος ξέρει τι χάος μπορεί να προκαλέσουν;”. Πράγματι, οι ιστορίες είναι απρόβλεπτες και φέρνουν τα πάνω κάτω στη ζωή μας. Μάλιστα, ιδιαίτερη βαρύτητα έχουν εκείνες που επιλέγουμε να πούμε στον εαυτό μας, τις οποίες όσο πιο συχνά επαναλαμβάνουμε, τόσο περισσότερο τις πιστεύουμε. Αυτό βέβαια ενέχει ένα τίμημα, καθώς μπορεί να οδηγήσει στην αγνόηση της αλήθειας που είναι μπροστά στα μάτια μας. Τι συμβαίνει όμως όταν αυτή η αλήθεια είναι τόσο αβάσταχτη, που η παραδοχή της μπορεί να σημαίνει την καταστροφή μας; Αυτό ακριβώς το δίλημμα έχει μπροστά του και ο Conor, καθώς η παρουσία του τέρατος τον αναγκάζει να έρθει αντιμέτωπος με την αλήθεια.
Αξίζει να δω το A Monster Calls;
Στο σύνολό της, το A Monster Calls αποτελεί μία εξαιρετική διασκευή του βιβλίου. Δεν καταφέρνει μόνο να μείνει πιστή στη ροή και το νόημα της ιστορίας, αλλά δίνει και αυτό το κάτι παραπάνω. Πιο συγκεκριμένα, η ταινία δείχνει περισσότερο το βίωμα της γιαγιάς του Conor, η οποία ζει τον χειρότερο εφιάλτη κάθε γονιού. Είναι λοιπόν πολύ σημαντικό να δούμε την επίδραση αυτή σε μία κατά τα φαινόμενα αυταρχική ιδιοσυγκρασία.
Η ερμηνεία του Lewis McDougal είναι εξαιρετική, καθώς καταφέρνει να αποτυπώσει όλο το εύρος των συναισθημάτων που κατακλύζουν τον Conor. Επιπλέον, την ήδη υπάρχουσα συναισθηματική φόρτιση εντείνει ακόμα περισσότερο το soundtrack, σε σύνθεση του Fernando Velasquez.
Με έντονο το στοιχείο του συμβολισμού, του ονείρου και της μαγείας που συναντάμε στις ιστορίες του Neil Gaiman και του Guillermo del Toro, το A Monster Calls αποτελεί την ιδανική ταινία για τους απανταχού λάτρεις της φαντασίας και της ακατανίκητης δύναμής της να μας μεταφέρει σε έναν πιο μαγικό κόσμο, έστω και για λίγο.
Δείτε το τρέιλερ για το A Monster Calls
