Η Ιρανή ποιήτρια, Φαρούγ Φαροχζάντ, ήταν μία από τις ελάχιστες φεμινιστικές φωνές της εποχής της που ακούστηκαν πέρα από τα σύνορα της χώρας τους. Παίρνοντας διαζύγιο από τον σύζυγό της, Παρβίζ Σαπούρ, το 1954 (μια εποχή που κάτι τέτοιο θεωρούταν σκανδαλώδες) και χάνοντας κάθε δικαίωμα να βλέπει το γιό της, λόγω των εξωσυζυγικών της σχέσεων, η Φαροχζάντ συγκέντρωσε μεγάλο μίσος γύρω από το όνομά της. Οι συλλογές της από ερωτικά ποιήματα, όπως ο «Τοίχος» (1956) και η «Εξέγερση» (1958), χαρακτηρίζονται από μια πρωτόγνωρη ελευθερία σκέψης. Το 1963, η Φαρούγ Φαροχζάντ σκηνοθέτησε τη μία και μοναδική της ταινία, με τίτλο «Το σπίτι είναι μαύρο», η οποία γυρίστηκε σε μια αποικία λεπρών στο Ιράν. Η ταινία είναι πολύ σημαντική για τη Φαροχζάντ, τόσο γιατί αποτελεί τον πρώτο της πειραματισμό με το φιλμ ως μέσο για να μιλήσει για την ανθρώπινη κατάσταση, όσο και γιατί εκεί γνώρισε το παιδί μιας οικογένειας λεπρών το οποίο αργότερα υιοθέτησε.
Το «Σπίτι είναι μαύρο» έχει διάρκεια 22 λεπτά και είναι ασπρόμαυρο. Είναι ουσιαστικά ένα ντοκιμαντέρ για την αποικία Bababaghi Hospice και έχει ως σάουντρακ αποφθέγματα από την Παλαιά Διαθήκη και το Κοράνι, τα οποία διαβάζει η ίδια η Φαροχζάντ. Η ταινία μιλάει για τα δεινά της ύπαρξης και έχει βαθιά θρησκευτικό χαρακτήρα. Η Φαροχζάντ επιστρέφει στην συνήθη θεματολογία της, μιλώντας για την «ασχήμια» του κόσμου, αλλά και την εσωτερική ομορφιά που η ίδια φαίνεται να αναζητά.
Η εμπειρία της Φαροχζάντ στα γυρίσματα της ταινίας την άλλαξε τόσο ως ποιήτρια, όσο και ως άνθρωπο. Η ποιητική συλλογή, «Αναγέννηση» (1965), που κυκλοφόρησε λίγα χρόνια μετά την ταινία, αποδεικνύει αυτή τη μεταστροφή. Η Φαροχζάντ έζησε μια ζωή γεμάτη πάθος και δυστυχώς έφυγε νωρίς σε ένα τραγικό αυτοκινητιστικό δυστύχημα, στα 32 της χρόνια. Το ποίημα της, «Ας πιστέψουμε στην αυγή της κρύας εποχής», που κυκλοφόρησε μετά το θάνατό της, θεωρείται ένα από τα αρτιότερα μοντέρνα ποιήματα στα περσικά.
Η ίδια η ταινία, με τη σειρά της, αν και σημείωσε μικρή επιτυχία όταν κυκλοφόρησε στο Ιράν, αποτελεί ένα από τα πρώτα δείγματα του ιρανικού Νέου Κύματος. Σε αυτή τη σκηνή, ανήκουν σκηνοθέτες όπως ο Αμπάς Κιαροστάμι και ο Ασγκάρ Φαραντί που δεν θα μπορούσαν σε καμία περίπτωση να γυρίσουν ταινίες, όπως τη «Γεύση του κερασιού» (1997) ή το «Ένας χωρισμός» (2011), αν δεν είχε πρώτα ανοίξει το δρόμο για εκείνους η Φαρούγ Φαροχζάντ.
Δείτε ολόκληρη την ταινία στο YouTube:
