Οπτικοακουστικά εντυπωσιακό, συγκινητικό και με δυνατά χαρτιά στους βασικούς ρόλους, το «Lion» φιγουράρει σε όλες τις οσκαρικές συζητήσεις, καθώς το 2016 μας αποχαιρετά και η ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων της Ακαδημίας για το 2017 πλησιάζει. Πρόκειται για το επίσημο κινηματογραφικό ντεμπούτο του σκηνοθέτη Garth Davis, ενώ ο Luke Davies (Candy) υπογράφει το σενάριο. Μεταφέρεται έτσι στη μεγάλη οθόνη, η αληθινή ιστορία του Saroo Brierly, καταγεγραμμένη επίσης στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του τελευταίου, «A Long Way Home», που κυκλοφόρησε το 2014.
Ο Saroo γεννήθηκε το 1981 στη γειτονιά Ganesh Tilai, στην Khandwa της Ινδίας. Μεγάλωνε δύσκολα σε μια οικογένεια χωρίς πατέρα, με τα αδέρφια και τη μητέρα του, η οποία δούλευε σκληρά, μα δεν κέρδιζε αρκετά για να τους εξασφαλίσει το στοιχειώδες καθημερινό φαγητό, πόσο μάλλον για να τα στείλει στο σχολείο. Μια μέρα, ο μεγαλύτερος αδερφός του Saroo, Guddu (Abhishek Bharate), δέχτηκε να πάρει μαζί του για δουλειά το πεντάχρονο τότε αγοράκι. Επιβιβάστηκαν στο τρένο και έφτασαν νύχτα στον σταθμό του Burhanpur, όπου ο μικρός αποκοιμήθηκε σε ένα παγκάκι της πλατφόρμας, υποσχόμενος να περιμένει τον Guddu να γυρίσει. Όταν όμως ξύπνησε, αδυνατώντας να εντοπίσει τον αδερφό του, ανέβηκε στο πρώτο βαγόνι που βρήκε μπροστά του. Ο ανυποψίαστος πιτσιρικάς διέσχισε περισσότερα χιλιόμετρα από όσα μπορούσε να μετρήσει, καταλήγοντας τελικά στην Καλκούτα, ανίκανος να μιλήσει την τοπική διάλεκτο και με ελάχιστες πληροφορίες στο παιδικό του μυαλό για το μέρος που άφησε πίσω του και όπου αγωνιούσε να επιστρέψει. Έκανε πολλά ακόμη δρομολόγια ελπίζοντας ότι κάποιο από αυτά θα τον οδηγούσε στην αγκαλιά των δικών του, αλλά μάταια. Κατέληγε πάντα πίσω στην 
Καλκούτα, στους δρόμους της οποίας περιπλανήθηκε για εβδομάδες, ενώ επέζησε σαν από θαύμα, επιστρατεύοντας το ένστικτό του και λίγη καλή τύχη που φάνταζε σχεδόν ψεύτικη μέσα στην ατυχία του. Ακολούθησε μια περίοδος αναμονής σε ένα κέντρο για εγκαταλειμμένα παιδιά και, μετά από άκαρπες προσπάθειες να εντοπιστεί η οικογένειά του, υιοθετήθηκε από ένα ζευγάρι στην Αυστραλία, μαζί με ακόμη ένα αγοράκι, τον Mantosh.
… 25 χρόνια αργότερα, o Saroo μπορεί να μη θυμίζει σε τίποτα τον ταλαιπωρημένο πεντάχρονο εαυτό του, μα τον θυμάται ξεκάθαρα, όπως θυμάται το πρόσωπο της μητέρας του, το βράδυ που πέρασε σε εκείνη την πλατφόρμα, τα μονοπάτια μέσα στη φύση, που είχε μάθει να ακολουθεί τυφλά στον δρόμο για το σπίτι. Έτσι αποφασίζει να ξεκινήσει μια αναζήτηση που μοιάζει απίστευτο να επιτύχει, με μόνα «όπλα» την τεχνολογία του Google Earth και τη φωτογραφική του μνήμη.
Στο ρόλο του Saroo, o Dev Patel είναι εξαιρετικός, όπως πάντα, ερμηνεύοντας χωρίς υπερβολές μια συγκροτημένη προσωπικότητα που ενηλικιώθηκε ομαλά, αλλά έχει αφήσει κομμάτια της σε ένα παρελθόν που «ράγισε» απότομα και γέννησε ερωτήσεις και κενά. Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι στην ιστορία του όμως, είναι ότι οι πληγές που προσπαθεί να επουλώσει δεν ήταν μόνο δικές του. «Πρέπει να τους βρω, πρέπει να μάθουν ότι είμαι καλά» λέει στην κοπέλα του, Lucy (Rooney Mara), ενώ ξενυχτά μέρες και νύχτες, γεμίζοντας τους τοίχους με σημειώσεις και χάρτες. Ο Saroo δεν είναι ακόμη μία περίπτωση ενός υιοθετημένου παιδιού που επιθυμεί να γνωρίσει τους βιολογικούς τους γονείς, αλλά ενός παιδιού που έχει τόσες αναμνήσεις, ώστε να πονά για εκείνους που τον έχασαν, 
χωρίς να μάθουν ποτέ τι απέγινε, 25 χρόνια πριν. Παρακολουθώντας τον αξιαγάπητο Sunny Pawar, που υποδύεται τον πρωταγωνιστή της ιστορίας σε μικρή ηλικία, θα έλεγε κανείς ότι αυτός ο πόνος κι αυτή η αίσθηση ευθύνης ήταν σημεία έκδηλα στο προσωπάκι του Saroo ακόμη και τότε, στην αφιλόξενη Καλκούτα, υπερισχύοντας του φόβου και της ανάγκης του για ασφάλεια και φροντίδα.
Όπως και να έχει, δεν είναι να απορεί κανείς που οι εικόνες τις παιδικής του ηλικίας δε θόλωσαν εύκολα, με την πάροδο του χρόνου. Από την αρχή ακόμη της ταινίας, ο κινηματογραφιστής Greig Fraser και ο editor Alexandre de Franceschi προσφέρουν ένα «οφθαλμόλουτρο» φυσικής ομορφιάς, ενώ γρήγορα έρχεται η αντιπαραβολή αυτής, με το κίτρινο ημίφως στοών και σιδηροδρομικών σταθμών, όπου πολλά παιδιά σαν τον Saroo βρίσκουν καταφύγιο προσωρινά, με τα περισσότερα να πέφτουν δυστυχώς θύματα εκμετάλλευσης. Ευφυέστατο μοντάζ συναντάμε και αργότερα, με ένα κινηματογραφικό παράλληλο της μικρής κίτρινης φιγούρας, που τόσοι έχουμε τοποθετήσει εικονικά σε τοποθεσίες που αναπολούμε, για να περπατήσουμε για λίγο τα δρομάκια τους και να αναγνωρίσουμε παλιές γειτονιές.
Το Lion (λίγο πριν κλείσει η ταινία με το άκρως ταιριαστό τραγούδι της Sia, Never Give Up, μαθαίνουμε και το μυστικό πίσω από το «Λιοντάρι» του τίτλου) είναι υποψήφιο, μεταξύ άλλων, για 4 χρυσές σφαίρες: Καλύτερης Ταινίας, Β’ Ανδρικού και Β’ Γυναικείου ρόλου για τους Patel και Kidman αντίστοιχα και Καλύτερου Original Score για τους συνθέτες Dustin O’ Halloran και Volker Beltermann. Αρκετές υποψηφιότητες μετρά και ο μικρός Sunny Pawar, που κλέβει έτσι κι αλλιώς την παράσταση σε τελετές βραβείων και επίσημες προβολές, ενώ είναι λίγο δύσκολο να μην του ευχηθούμε ένα μέλλον παρόμοιο με αυτό του «μεγαλύτερου εαυτού του», που σαν χθες κέρδισε χιλιάδες καρδιές στο «Slumdog Millionaire» και από τότε εντυπωσιάζει με το ταλέντο και τις επιλογές του («The Newsroom», «Τhe Man Who Knew Infinity» κ.ά.)
