Ιούλιος 2017. Τροπικός, κυκλοθυμικός ή απλά σε τρολάρει; Το σίγουρο είναι ότι οι φωτογραφίες με μαγιό που ομολογουμένως σε εκνεύριζαν, αντικαθίστανται προσωρινά (και κάθε 5-10 μέρες) με βροχερούς δρόμους σεταρισμένους με καλοκαιρινές λεζάντες που, μ’έναν τρόπο μαγικό, σ’εκνευρίζουν επίσης!
Το καιρικό παραλήρημα, πάντως, εκτός από την ψυχολογία σου και το πρόγραμμά σου, επηρεάζει και την κινηματογραφική σου διάθεση. Τι εννοώ; Ότι βάζω στοίχημα πως εκεί που κουλουριαζόσουν στον καναπέ αγκαλιά με μια πικέ κουβέρτα και ζεστό καφέ (όχι παιδιά δεν είμαι μόνο εγώ ανώμαλη, είστε κι εσείς!) σου έρχονται στο μυαλό βροχερές σκηνές από ταινίες που είδες παλιά και θέλεις να ξαναδείς (ή και όχι, δεν κρίνω).
Είναι γεγονός ότι η βροχή είναι ψηλά στη λίστα των πιο συχνά εφαρμοσμένων κινηματογραφικών εφέ (εφέ, αφού σπάνια το νεράκι που βλέπεις στην οθόνη είναι στ’ αλήθεια εξ ουρανού), δικαίως αν με ρωτάς, μιας και τόσο η όψη όσο κι ο ήχος της έχουν την δυνατότητα να εκφράσουν από απλές συναισθηματικές μεταβάσεις μέχρι καλοκρυμμένους συμβολισμούς, να αλλάξουν τον τόνο της ταινίας, να κάνουν μια αδιάφορη σκηνή από χαρακτηριστική έως αξέχαστη. Κάτι τέτοιες θα πάμε να θυμηθούμε τώρα μαζί κι αν όταν δημοσιευθεί τούτο το άρθρο έχει ήδη καύσωνα (πάλι) κι εσύ λιάζεσαι στα μπιτσόμπαρα, με συγχωρείς… ΑΛΛΑ ΝΑ ΚΑΤΣΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΜΕ ΤΗ ΔΡΟΣΟΥΛΑ. (*φατσούλα με φωτοστέφανο και, όχι, δε σου φωνάζω).
«I watched C-beams glitter in the dark near the Tannhäuser Gate. All those moments will be lost in time, like tears in rain.» Ένας από τους πιο συγκινητικούς μονολόγους στην ιστορία του σινεμά, ήταν εκείνος του ανθρωποειδούς Roy Batty (Rutger Hauer) στο «Blade Runner» του Ridley Scott. Με τη βροχή να ξεπλένει αίμα, αμαρτίες, αλλά και μια παρεξηγημένη εντύπωση σχετικά με τη φύση των χαρακτήρων, η σκηνή κόβει την ανάσα και ανοίγει το μυαλό. Αν αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα έλειπαν, το κλασσικό sci-fi του 1982 που φέτος περιμένει την συνέχεια του στην οθόνη («Blade Runner 2049»), δε θα ήταν το ίδιο.
Στοίχημα ότι περίμενες να (και ευχόσουν να μην) δεις το «Ημερολόγιο» σ’αυτή τη λίστα. Δε θα το δεις. Όχι επειδή το σνομπάρω ή σου κάνω τη χάρη για να μη μου βάλεις ταμπέλα “ρομαντικό κοριτσάκι”. Θα την αγαπώ εκείνη τη βροχερή αγκαλιά που εκτόνωσε χρόνια καταπιεσμένου πάθους, ακόμη κι αν κάποτε μισήσω την υπόλοιπη ταινία. Τυχαίνει όμως να υπάρχει κι άλλη υπέροχη ρομαντική στιγμή στην ιστορία του σινεμά. «Περηφάνια και προκατάληψη». Mr. Darcy και Elizabeth Bennet. Matthew Macfadyen και Keira Knightley. Jane Austen και Joe Wright. Κομψότητα, ευγένεια, και βροχή. Να ησυχάζει το νερό τα πάντα για να ακούγεται μόνο ο έρωτας. Έλεγες;
Αν δεν είσαι ελεύθερος όταν στέκεσαι ημίγυμνος κάτω από την καταιγίδα, τότε τι είσαι; …Τρελός, θα μου πεις. Το δέχομαι. Αλλά ο Andy Dufrense ήταν σίγουρα το πρώτο. Στο αριστουργηματικό «Shawshank Redemption», o Tim Robbins υποδύεται έναν άνδρα που έζησε την αδικία και την δικαίωση, τον περιορισμό και την ελευθερία, σε άνισες μερίδες, αλλά με ένταση εξίσου μεγαλειώδη. Πώς περνάμε από την ύψιστη στέρηση της ελευθερίας, στην ολοκληρωτική επικράτησή της; Με άφθονη βροχή κι έναν άνθρωπο που «διψάει» για ζωή.
Η παραπάνω «έκρηξη» του Michael Shannon στο «Take Shelter», μπορεί να μη γίνεται κάτω από τη βροχή, αλλά μιλάει για μια καταιγίδα που σχεδόν καθρεφτίζεται στα μάτια του πρωταγωνιστή. Πράγματι, έρχεται (ή μήπως όχι; O σκηνοθέτης, Jeff Nichols, ζει και αναπνέει γι’αυτή την αμφιβολία που θα γεννηθεί στο μυαλό σου) και συμβολίζει τα πάντα ή τίποτα. Πυκνή, σαν λάδι μηχανής, απειλητική, ανεξέλεγκτη. Είναι μια μεταφορά για την τρέλα και την αποδοχή της ή μήπως η αφορμή για να τεθούν σωστά οι προτεραιότητες και τα θεμέλια μιας οικογένειας; Βροχή οι ερωτήσεις και τα λεπτά καλού σινεμά, βροχή και το χειροκρότημα από μένα, Jeff.
Στο «The Great Gatsby» του F. Scott Fitzgerald, ένα μυθιστόρημα τόσο περιεκτικό σε εικόνες και συναισθήματα, τίποτα δε μοιάζει τυχαίο. Ούτε καν ο καιρός. Αυτή η συμβολική σχέση δεν αγνοήθηκε στην κινηματογραφική απόδοση της ιστορίας από τον Baz Luhrmann, χαρίζοντας μας σκηνές γεμάτες χρώμα και αντιθέσεις, σαν αυτή. Έβρεχε τη μέρα που ο Gatsby (Leonardo DiCaprio) επρόκειτο να ξαναδεί την Daisy, για πρώτη φορά μετά από χρόνια. Σινιαρισμένος, αλλά με πρόσωπο κόκκινο και αγωνία στα μάτια, ο Υπέροχος Gatsby κάνει τον γυαλιστερό του κόσμο μούσκεμα και δε φαίνεται να τον νοιάζει, αφού κι οι δυο τους ξέρουν πώς εκείνη ήταν ο μόνος λόγος που τον έφτιαξε εξαρχής.
Μη συγχύζεσαι, ξέρω ότι έχω ξεφύγει λίγο από το είδος της βροχής που σου θύμισε ο φετινός θεοπάλαβος Ιούλιος. Δες όμως ρε φίλε, βρέχει βατραχάκια. Βα-τρα-χά-κια. Σκηνή-παρωδία, χριστιανική Αποκάλυψη, θεϊκή παρέμβαση για να διορθωθούν τα ηθικά αδιόρθωτα των χαρακτήρων της ταινίας; Πολύ πιθανόν, μιας και ο Paul Thomas Anderson επιμένει στις βιβλικές αναφορές (Έξοδος, 8:2) και υπενθυμίζει ότι “τίποτε δε συμβαίνει έτσι απλά για να συμβεί”. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο στο «Manolia», κι αν δεν το έχεις δει, αυτό το gifάκι ίσως είναι ο δικός σου λόγος να το κάνεις.
«Say Anything» (1989) : Προσωρινή ερωτική απογοήτευση για τον αξιολάτρευτο John Cusack στα νιάτα του, που γίνεται παπί σ’έναν τηλεφωνικό θάλαμο, καθώς εξομολογείται το χειρότερο deal της ζωής του. «Της έδωσα την καρδιά μου και μου έδωσε ένα στυλό»… Ευτυχώς, όλα διορθώνονται όταν αποφασίζεις να κάνεις καντάδα με φορητό κασετόφωνο σαν να μην υπάρχει αύριο. Α ρε Τζον. Σε λάθος εποχή ζούμε.
“I’ll walk down the lane With a happy refrain, Just singin’, singin’ in the rain!” … τραγούδησε ο Gene Kelly, πλατσουρίζοντας τα γυαλιστερά του παπούτσια στην άσφαλτο. Με μια χορευταρού ομπρέλα σαν αυτόν, με το αστραφτερό του χαμόγελο και την ζωηρή χορογραφία της σκηνής, δημιουργήθηκε μια από τις πιο χαρούμενες, ανεβαστικές και στιλάτες σκηνές του κινηματογράφου, χαρακτηριστικό παράδειγμα της μετάβασης στην εποχή του ήχου και το χρώματος.
Μιλώντας για χρώμα, κάπου διάβασα ότι βάζουν χρώματα κι ουσίες στο τεχνητό νερό για να γράφει καλύτερα στην κάμερα. Φήμες έλεγαν ότι χρησιμοποίησαν γαλατάκι στο «Singing in the rain», και είτε σ’ενδιαφέρει, είτε αυτή είναι για σένα η άχρηστη πληροφορία της ημέρας, τελικά, μάλλον είναι μύθος.
Παρακαλώ. (*φατσούλα με χαζό, περήφανο χαμόγελο).
Y.Γ. Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού και καλές δουλειές στα (υπέροχα) θερινά σινεμά της χώρας! (*σαρδόνιο χαμόγελο Τάσου Αρνιακού)
