Η ζωή δεν είναι εύκολη για όλους τους ανθρώπους. Κάποιοι άθελα τους έρχονται αντιμέτωποι με προβλήματα, τα οποία δεν περίμεναν και στην αρχή δεν ήξεραν και τον τρόπο να τα διαχειριστούν. Ωστόσο δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η ζωή είναι ένα δώρο και είναι τυχεροί όσοι μπορούν να το χαρούν. Η ζωή, λοιπόν, είναι ένας ατέρμονος αγώνας που χρειάζεται δύναμη ψυχής για να καταφέρεις να χαμογελάς. Ωστόσο αν προσπαθείς να βρεις τα θετικά σε κάθε κατάσταση που ζεις, τότε θα ευτυχήσεις και θα κατανοήσεις τη σημασία της. Η Κατερίνα Μπλέτσα ανήκει σ΄ αυτή την κατηγορία των ανθρώπων, καθώς προτιμά να βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο.
Η Κατερίνα Μπλέτσα ήταν γύρω στα 19 της όταν άκουσε για πρώτη φορά τη λέξη αναπηρία.
Μια αστάθεια που προϋπήρχε απ’ την εφηβική της ηλικία σε πολύ μικρότερο βαθμό, είχε εξελιχτεί σε κάτι σοβαρότερο. Σε μια σπάνια προοδευτική νευροπάθεια. Όταν καλείται να περιγράψει την κατάστασή της, δηλώνει «άτακτη». Παίζει με τις λέξεις, καθώς η πάθηση που την καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι ονομάζεται «Freidrich΄s ataxia». Οι γονείς της, η οικογένειά της, οι φίλοι της και το περιβάλλον της γενικότερα ποτέ δε την αντιμετώπισαν ως κάτι διαφορετικό.
Η ίδια ζει στα Τρίκαλα. Σπούδασε και είναι δασκάλα Ειδικής Αγωγής σε δημοτικά σχολεία των Τρικάλων. Είναι υπεύθυνη για το τμήμα ένταξης στο οποίο φοιτούν μαθητές όλου του σχολείου που έχουν ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Οι μαθητές της όσο και οι μαθητές των άλλων τάξεων της δείχνουν καθημερινά την αγάπη τους. Ίσως τις πρώτες μέρες τα παιδιά να την κοιτάξουν με κάποια περιέργεια. Ωστόσο, με την καθημερινή επαφή και τη συζήτηση εξοικειώνονται και πλέον δεν βλέπουν την κινητική αναπηρία ως κάτι παράξενο. Όσο υπερβολικό και να ακούγεται, τα παιδιά σπρώχνονται κυριολεκτικά για το ποιος θα την βοηθήσει να ανέβει τη ράμπα και να μετακινηθεί μέσα στο σχολείο. Η Κατερίνα Μπλέτσα αθλείται, διασκεδάζει και ζει την καθημερινότητα της όπως οι περισσότεροι. Το ότι κινείται με αναπηρικό καροτσάκι δε την κάνει να νιώθει κατώτερη των άλλων. Απλά κάνει πράγματα με άλλον τρόπο.
Η Κατερίνα Μπλέτσα αναδείχθηκε πρώτη στον Ευρωπαϊκό Διαγωνισμό φωτογραφίας για άτομα με κινητικά προβλήματα του Οργανισμού Σπάνιων Παθήσεων «Eurordis Photo Contest 2013» στέλνοντας μια φωτογραφία της, θέλοντας να δείξει πως ό,τι και να συμβεί στη ζωή μας πρέπει να προσπαθούμε και να παλεύουμε. Επιπλέον, οργάνωσε μια διαδικτυακή κίνηση συλλογής υπογραφών για να μετατραπεί η πόλη της, τα Τρίκαλα, σε φιλόξενο τόπο γι΄ αυτούς που κινούνται με αναπηρικό αμαξίδιο.
Χαρακτηριστικά αναφέρει:
«H ζωή είναι ωραία και πρέπει να την αντιμετωπίζεις με χαμόγελο. Σαφώς και υπάρχουν άσχημες στιγμές, όμως σημασία δεν έχει πόσες φορές θα πέσεις, αλλά πόσες θα σηκωθείς. Αν δεν κάνεις και κάτι μόνος σου, αν εγκαταλείψεις τον αγώνα, αν σταματήσεις να διεκδικείς, η ζωή σε προσπερνάει χωρίς να σε ρωτήσει. Και κάποιοι ξεχνούν εύκολα, πόσο το τωρινό μπορεί να μην σημαίνει παντοτινό. Και πόσο η δική σου διεκδίκηση μπορεί μια μέρα να είναι και δική τους.
Η αναπηρία, γενικότερα το διαφορετικό, ξενίζει. Και οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν ότι η αναπηρία είναι κάτι μακρινό. Κι όμως όλοι οι άνθρωποι είμαστε εν δυνάμει άτομα με αναπηρία. Ο οίκτος και τα περίεργα βλέμματα είναι καθαρά θέμα παιδείας»
Η Κατερίνα Μπλέτσα απέστειλε επιστολή στην υπουργό Νίκη Κεραμέως σχετικά με τους μόνιμους διορισμούς στην ειδική εκπαίδευση.
Ακολουθούν κάποια σημεία της επιστολής της:
«Αξιότιμη κ. Κεραμέως,
Ονομάζομαι Κατερίνα Μπλέτσα, είμαι ανάπηρη αναπληρώτρια ειδικής εκπαίδευσης και φέτος για πρώτη φορά μετά από 12 συναπτά έτη κινδυνεύω να μείνω χωρίς εργασία, εξαιτίας του νέου νόμου 4589/2020. Φέτος, λοιπόν, για πρώτη φορά γίνονται μόνιμοι διορισμοί στην ειδική εκπαίδευση. Καθώς οι ανάπηροι/ες αποτελούμε το 10% του πληθυσμού είναι λογικό ότι κάποιοι από εμάς είμαστε εκπαιδευτικοί. Μέχρι πρόσφατα, με το αρ. 13 του Π.Δ. 50/1996, οι ανάπηροι εκπαιδευτικοί είχαν το δικαίωμα να παίρνουν απόσπαση στον τόπο κατοικίας τους, δηλαδή ο νομοθέτης του Π.Δ. 1996, 24 χρόνια πριν είχε μεριμνήσει γι’ αυτό, ωστόσο ο νέος Νόμος του 2020 (4589/2020, παρ.62) δεν το λαμβάνει υπόψη. Αυτό σημαίνει πως οι περισσότεροι ανάπηροι συνάδελφοί μου θα αναγκαστούμε να δηλώσουμε μόνο τον τόπο μόνιμης κατοικίας μας και κατά συνέπεια το πιθανότερο είναι οι περισσότεροι ανάπηροι συνάδελφοι να μείνουμε εκτός διορισμού, ακόμα και αν είμαστε στον πίνακα διοριστέων.
Είναι ευρέως γνωστό ότι η ελληνική κοινωνία, δυστυχώς, δεν είναι φτιαγμένη να εξυπηρετεί πρακτικά τις ανάγκες όλων των μελών της, ειδικά των αναπήρων.
Δεν υπάρχει καθολική προσβασιμότητα, αλλά ούτε και μέριμνα για την αλυσίδα προσβασιμότητας, σε όλα τα επίπεδα του κοινωνικού γίγνεσθαι. Ακόμη κι αν κατορθώσει ένας ανάπηρος εκπαιδευτικός να βρει προσβάσιμο σπίτι ώστε να εργαστεί μακριά από τον τόπο κατοικίας του, πόσο εξασφαλισμένη θα είναι η προσβασιμότητα του περιβάλλοντος χώρου; Θα υπάρχει αλυσίδα προσβασιμότητας; Θα βρει προσβάσιμες μονάδες υγείας να συνεχίσει για παράδειγμα της φυσιοθεραπείες που πιθανόν να χρειάζεται;
Θα ήθελα να κλείσω με την εξής παρατήρηση: Τα σημερινά παιδιά έχουν να ωφεληθούν σημαντικά μέσα από τη διάδρασή τους με ανάπηρους εκπαιδευτικούς. Ας μην υποτιμηθεί η δύναμη ενός τέτοιου μηνύματος προς τους μελλοντικούς πολίτες, που μπορεί να σταθεί καταλυτικό για την γενικότερη πρόοδο της ελληνικής κοινωνίας. Αξιοπρέπεια και ισοτιμία σε όλους και όλες!
Ευχαριστώ,
Κατερίνα Μπλέτσα,
Ανάπηρη εκπαιδευτικός»
Η Κατερίνα Μπλέτσα με την ενεργή κοινωνική ζωή της δείχνει ότι όλα αντιμετωπίζονται και η διαφορετικότητα δεν σημαίνει και κατωτερότητα. Αντίθετα δείχνει τη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας και πόσο εξαιρετικά πράγματα μπορούμε να κάνουμε ανεξάρτητα με τις συνθήκες που υπάρχουν. Άλλη μία κοπέλα πρότυπο. Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμά της και να σηκωνόμαστε κάθε φορά που θα πέφτουμε.
Και ποιος ξέρει ίσως στην επόμενη στροφή της διαδρομής μας ίσως μας περιμένει η ευτυχία!
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν για το άρθρο αυτό:
(2020) “Τσακίζει κόκαλα” η επιστολή Τρικαλινής ανάπηρης εκπαιδευτικού στην υπουργό Παιδείας Νίκη Κεραμέως. Ανακτήθηκε από www.trikkipress.gr/ (Τελευταία πρόσβαση 2/8/2020)
(2013) Kατερίνα Μπλέτσα, Δασκάλα ειδικής αγωγής: Η αναπηρία σίγουρα δεν είναι η συνήθης συνθήκη ζωής!. Ανακτήθηκε από www.diekdikw.gr/article/ (Τελευταία πρόσβαση 17/11/2013)
Λυγερού, N. (2014) Κατερίνα Μπλέτσα: Η Ζωή είναι ωραία και πρέπει να την αντιμετωπίζεις με χαμόγελο. Ανακτήθηκε από www.meallamatia.gr (Τελευταία πρόσβαση 3/2/2014)
(2013) Πρώτη αναδείχθηκε η Κατερίνα Μπλέτσα, στον διαγωνισμό EUΡORDIS. Ανακτήθηκε από www.sportsamea.blogspot.com (Τελευταία πρόσβαση 18/12/2013)
