“Και όταν κάποτε έρθει μια συννεφιά θα γνωρίζουμε πλέον πως να την κάνουμε χειμωνιάτικη λιακάδα.”
Yπάρχουν δύο βασικοί τύποι δασκάλων, αυτοί που πέρασαν από την ζωή μας και πετυχημένα ή μη προσπάθησαν να μας μοιράσουν την γνώση τους, και υπάρχουν και οι άλλοι, οι πιο ξεχωριστοί, που προτίμησαν να βάλουν σε δεύτερη μοίρα τον στυγνό επαγγελματισμό και ασχολήθηκαν με την καλλιέργεια της αγάπης. Η αγάπη τους αυτή υπήρξε εφαλτήριο στη ζωή μας. Ήταν αυτή που μας βοήθησε περισσότερο από κάθε βιβλίο.
Τους δασκάλους αυτούς, μάθαμε να τους αγαπάμε αληθινά με τον τρόπο που οι ίδιοι μας δίδαξαν. Αν αναρωτηθούμε όμως πόσοι ήταν θα διαπιστώσουμε ότι μπορούμε πολύ εύκολα να τους μετρήσουμε. Λίγοι υπήρξαν εκείνοι οι ξεχωριστοί, που άφησαν ο καθένας με τον δικό του τρόπο, την προσωπική του πινελιά, το στίγμα του με άλλα λόγια στη ζωή μας. Η γνώση που μας προσέφεραν δεν περιορίστηκε ποτέ σε πενήντα με εξήντα σελίδες ύλη, αλλά επεκτάθηκε έξω από αυτές. Ξέφυγε από τα όρια του κοινότυπου μαθήματος και στηρίχθηκε στην ουσία της μάθησης.
Όπου υπάρχει θέληση εκεί υπάρχει και ένας δρόμος, λιγότερο ταξιδεμένος, ικανός να μας οδηγήσει σε μέρη άγνωστα μα απίστευτα όμορφα.
Δάσκαλοι που δημιούργησαν μέσα μας όνειρα και μας έκαναν να πιστέψουμε σε αυτά. Μας έδωσαν κίνητρα ικανά να μετατραπούν σε στόχους ζωής. Και είναι οι ίδιοι που φρόντισαν να μην μας φουσκώσουν τα μυαλά. Αποκτήσαμε την θέληση να προσπαθήσουμε τόσο για τους εαυτούς μας όσο και για αυτούς, επιδιώκοντας να επιβραβεύσουμε την πολλή μεγαλύτερη προσπάθεια που έκαναν να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Μας έδωσαν να καταλάβουμε πως, όπου υπάρχει θέληση εκεί υπάρχει και ένας δρόμος, λιγότερο ταξιδεμένος, ικανός να μας οδηγήσει σε μέρη άγνωστα μα απίστευτα όμορφα.
Ποτέ τους δεν κάναν διακρίσεις σε καλούς και κακούς μαθητές, τόνιζαν την ξεχωριστή και ιδιαίτερη αξία του καθενός. Υπήρχαν στιγμές που ένα μόνο γλυκό βλέμμα τους, ήταν ικανό να μας ενθαρρύνει και να μας στηρίξει. Από αυτούς τους ανθρώπους στερήσαμε πολλά ευχαριστώ. Είναι τόσα πολλά αυτά με τα οποία μας εφοδίασαν και τόσα λίγα αυτά που δώσαμε εμείς σε αυτούς. Γι’ αυτό δεν πρέπει να ξεχνάμε να τους ευχαριστούμε. Η σιωπηρή ευγνωμοσύνη δεν έχει μεγάλη αξία για κανέναν.
Κάπως έτσι αυτοί οι δάσκαλοι αποτελούν μέχρι και σήμερα πρότυπα που ο καθένας μας ξεχωριστά αλλά και όλοι μαζί τα χρησιμοποιούμε ως σημείο αναφοράς. Είναι σίγουρο, πως μέχρι εδώ που έχουμε φτάσει, οφείλουμε κάτι και σε αυτούς. Ίσως πλέον πέρασαν χρόνια, και ίσως αυτοί δεν θυμούνται πολλά από εμάς, μα είναι αδύνατο να τους ξεχάσουμε. Θα τους θυμόμαστε και θα τους φυλάσσουμε μέσα μας σαν πολύτιμους θησαυρούς. Και όταν κάποτε έρθει μια συννεφιά θα γνωρίζουμε πλέον πως να την κάνουμε χειμωνιάτικη λιακάδα.
