Οι κλόουν, οι γνώριμοι σε όλους μας γελωτοποιοί κρύβουν μια αρκετά μεγάλη και μακροχρόνια ιστορία πίσω από το μπογιατισμένο πρόσωπό τους. Σκοπός τους είναι να προκαλέσουν το γάργαρο γέλιο των ακροατών μέσω του χιούμορ τους αλλά και των αντιδράσεών τους.
Καραφλοί μίμοι έκαναν την εμφάνισή τους ως δευτερεύοντες ρόλοι στην θεατρική σκηνή της Αρχαίας Ελλάδας. Η δουλεία τους ήταν να χλευάζουν τους σοβαρούς χαρακτήρες και να πετάνε καρύδια στους θεατές. Έτσι ξεκινάει μια μεγάλη ιστορία γέλιου αλλά και δακρύων.
Ευρωπαίοι κλόουν
Το επάγγελμα των γελωτοποιών εδραιώθηκε στα τέλη του Μεσαίωνα, καθώς μέχρι τότε θεωρούνταν απλά κομμάτι των παραστάσεων. Στη συνέχεια, η ιταλική κωμωδία διέδωσε ένα είδος κλόουν, τον Αρλεκίνο (Arlecchino) που πολύ σύντομα έγινε αγαπητός στο ευρωπαϊκό κοινό. Ο Αρλεκίνος ξεκίνησε ως κωμικός παρκαδόρος, αλλά ύστερα μετατράπηκε σε ακροβατικό απατεώνα, φορώντας μια μαύρη μάσκα και κρατώντας ένα ρόπαλο ή ένα ξυλάκι με το οποίο ενοχλούσε τα «θύματά» του.
Οι Άγγλοι ηθοποιοί του 17ου αιώνα ταξίδεψαν προς την Γερμανία όπου και εγκαταστάθηκε ο Αρλεκίνος για τους επόμενους δύο αιώνες. Παράλληλα, ήρθε στο φως ο Pierrot ή Pedrolino ένας Γάλλος κλόουν με ασπρισμένο από αλεύρι πρόσωπο. Ο χαρακτήρας του κτίστηκε από τον παντομιμιστή Jean-Baptiste-Gaspard Deburau, ο οποίος του προσέδωσε ένα μελαγχολικό και αξιολύπητο ύφος.
Κάτω από τις τέντες
Το 1805 δίνει την παράστασή του ο πρώτος αληθινός κλόουν Joseph Grimaldi σε ένα τσίρκο στην Αγγλία. Ειδικευόταν στα κλασικά σωματικά κόλπα, στα τσακίσματα, στις πτώσεις και στους ξυλοδαρμούς. Στη συνέχεια, στη δεκαετία του 1860 εμφανίστηκε ένας χαμηλών τόνων γελωτοποιός με το όνομα Auguste, ο οποίος είχε μεγάλη μύτη, φαρδιά ρούχα, μεγάλα παπούτσια και απαράδεκτους τρόπους.
Οι κλόουν είναι συνήθως παρωδίες διαφορετικών τύπων ανθρώπων στην κοινωνία όπως ένας φούρναρης, χασάπης, αστυνομικός ή ακόμη και μια νοικοκυρά. Παλαιότερα χρησιμοποιούσαν νάνους ή καμπούρηδες κλόουν για να διασκεδάσουν τους θεατές, μιας και φαινόντουσαν αστείοι και περίεργοι στα μάτια τους.
Ο παράδοξος κλόουν
Το παράδοξο του κλόουν είναι η έντονη αντίφαση μεταξύ των ψυχικών διαταραχών και του χαμογελαστού γελωτοποιού. Οι θλιμμένοι κλόουν αποτελούν ειδική κατηγορία στην κωμωδία. Η κατάθλιψη και το άγχος τους κυριεύει ενώ ταυτόχρονα η κωμωδία τους απορροφά από την θλιβερή τους πραγματικότητα.
Το γέλιο, όπως έρευνες αποδεικνύουν, μπορεί να βελτιώσει σημαντικά την ψυχολογική κατάσταση αφού μας μεταφέρει για λίγο σε μία άλλη διάσταση, ξεχνώντας τα προβλήματά μας και φωτίζοντας το πρόσωπο μας με ένα χαμόγελο. Αυτός ήταν και ο αυτοσκοπός των θλιμμένων κλόουν, να βιώσουν μερικές στιγμές χαράς.
Οι σύγχρονοι κλόουν
Στις 5 Νοεμβρίου γιορτάζεται η Διεθνής Ημέρα Κλόουν για να μην ξεχάσουμε ποτέ αυτούς τους χαμογελαστούς χαρακτήρες με τις κόκκινες μύτες και τη μεγάλη καρδιά. Μας κάνουν να γελάμε με την εξυπνάδα τους και τα φανταχτερά τους κοστούμια προσφέροντας γέλιο και διασκέδαση σε όλους.
Η προέλευση των κλόουν του τσίρκου βρίσκεται σε μεγάλη συνεχή αλλαγή εδώ και πολλά χρόνια, οπότε είναι σημαντικό να επισημανθεί η μεγάλη πρόοδος που έχει φτάσει αυτό το εμπόριο με το πέρασμα του χρόνου, καθώς είναι σε θέση να διατηρήσει την ψευδαίσθηση, το γέλιο και την ψυχαγωγία για κάθε γενιά.
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν:
http://www.historyofcircus.com/circus-facts/circus-clowns-history-and-facts
https://www.diainternacionΣτalde.com/ficha/dia-internacional-payaso
https://en.wikipedia.org/wiki/Sad_clown_parad
