Ο πρώτος που συνέλαβε ότι μπορεί να υπάρχει σχέση μεταξύ ανορεξίας και αυτισμού ήταν ο Γκίλμπεργκ τη δεκαετία του ’80. Η παρατήρηση του αυτή οδήγησε σε μια μεγάλου μήκους διαχρονική έρευνα, η οποία επιβεβαίωσε ότι το 23% των ατόμων με μακροχρόνιες διατροφικές διαταραχές ανήκουν στο φάσμα του αυτισμού. Οι τελευταίοι μπορούν να επωφεληθούν από ένα συνδυασμό φαρμακευτικών και συμπεριφοριακών θεραπειών που, όμως, πρέπει να είναι ειδικά σχεδιασμένες με στόχο τη βελτίωση του αυτισμού και όχι της ανορεξίας!
Την εν λόγω ανακάλυψη ήρθαν να ενισχύσουν κι άλλες έρευνες στην πορεία. Όμως, η πιο χαρακτηριστική απ’ όλες ήταν εκείνη που πραγματοποιήθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο και συγκεκριμένα στο νοσοκομείο Μόντσλεϊ (Maudsley Hospital). Με τη σειρά της επιβεβαιώνει ότι χαρακτηριστικά γνωρίσματα του αυτισμού συναντώνται σε άτομα με νευρική ανορεξία.
Κοινά Χαρακτηριστικά
Τα κοινά γνωρίσματα περιστρέφονται γύρω από τους εξής άξονες:
- Κεντρικός Συνειρμός
- Γνωστική – Συμπεριφοριακή Ευελιξία
- Κατανόηση των Εκφράσεων του Προσώπου
- Έλεγχος του Συναισθήματος
- Αποτελέσματα στο Τεστ Αυτισμού
- Θεωρία του Μυαλού
- Εκτελεστική Λειτουργία
Το βιβλίο Zucker et al (2007) έριξε περισσότερο φως στη σχέση μεταξύ των δύο παθήσεων. Συγκεκριμένα, εντόπισε ότι οι συνθήκες στο φάσμα του αυτισμού αποτελούν την γνωστική – ενδοφυνοτυπική βαθύτερη ανορεξία.
Τέλος, μια επιπρόσθετη πιλοτική έρευνα σχετικά με την αποτελεσματικότητα της γνωστικής – συμπεριφοριακής θεραπείας μείωσε την ακαμψία και την τελειομανία σε 17 από τους 19 συμμετέχοντες. Το πρωτόκολλο της εν λόγω θεραπείας βασίστηκε στην υποθετική σχέση μεταξύ της ανορεξίας και μιας βαθύτερης πάθησης που σχετίζεται με τον αυτισμό.
Πηγές: www.youtube.com/watch?v=Zsp3b8GObFs&ab_channel=PookyKnightsmithMentalHealth, www.el.wikipedia.org
