‘Μη σκοτώνεις τη Μαμά’ ένα έργο σε τρεις πράξεις της Charlotte Keatley στο θέατρο Olvio
Η καλλιτεχνική εταιρία Μυθωδία (Γεράσιμος Σκαφίδας) παρουσιάζει την παράσταση «Μη Σκοτώνεις τη Μαμά» της Charlotte Keatley στο θέατρο Olvio, σε μετάφραση του Αλέξανδρου Κοέν, σκηνοθεσία της Ρέινας Σ. Εσκενάζυ με πρωταγωνίστριες τις Αντιγόνη Γλυκοφρύδη, Πέγκυ Σταθακοπούλου, Ισιδώρα Δωροπούλου και Ελίνα Γιαννάκη.
Το έργο διατρέχει τα εξήντα τελευταία χρόνια του 20ου αιώνα μέσα από τις ιστορίες τεσσάρων γυναικών (γιαγιά, μητέρα, κόρη, εγγονή). Πρόκειται για ένα σύγχρονο ψυχογράφημα των σχέσεων μητέρας – κόρης. Η μετ’εμποδίων σχέση τους βεβαιώνει ότι δεν υπάρχει πιο επικίνδυνη και μοιραία, για την εξέλιξη του ανθρώπου, σχέση, όσο αυτή της μητέρας με το παιδί της. Η Αντιγόνη Γλυκοφρύδη (Ντόρη), η Πέγκυ Σταθακοπούλου (Μαργαρίτα), η Ισιδώρα Δωροπούλου (Ρόζι) και η Ελίνα Γιαννάκη (Τζάκι) δίνουν τη δική τους μάχη, ως γυναίκες και μητέρες, για τον έρωτα, τη μητρότητα και την κατανόηση μέσα στην οικογένεια. Η ιστορία της Charlotte Keatley είναι ένα ωραίο ψυχογράφημα για τη σχέση μητέρας και κόρης.
Το ‘Μη σκοτώνεις τη Μαμά’ γράφτηκε το 1985 και πρωτοπαρουσιάστηκε στο Contact Theatre στο Μάντσεστερ το 1987, σε σκηνοθεσία Brigid Larmour. Μια αναθεωρημένη έκδοση έλαβε χώρα στο Royal Court Theatre σε μια παραγωγή που διευθύνθηκε από τον Michael Attenborough το 1989 και σε μια αναβίωση που έλαβε χώρα το 2009 στο Watford Palace Theatre, που σκηνοθέτησε ξανά ο Brigid Larmour.
Το έργο αυτό αφορά τις δύσκολες σχέσεις μεταξύ μητέρων και θυγατέρων και εξετάζει τα θέματα ανεξαρτησίας, ανάπτυξης και μυστικών. Πρόκειται για μια ιστορία που διερευνά τις ζωές και τις σχέσεις τεσσάρων γενεών γυναικών: των Ντόρη, Μαργαρίτα, Τζάκι και Ρόζι. Οι αγάπες, οι προσδοκίες και οι επιλογές τους τίθενται ενάντια στις τεράστιες κοινωνικές αλλαγές του εικοστού αιώνα.
Όταν η Τζάκι, ανύπανδρη μένει έγκυος στη Ρόζι, δεν είναι σε θέση να αναθρέψει ένα παιδί και παραδίδει μυστικά το μωρό της στη μητέρα της, τη Μαργαρίτα. Το έργο εξετάζει τις συνέπειες αυτού του μυστικού και τη γνώμη της κάθε γυναίκας σε αυτό.
Επί σκηνής βλέπουμε μόνο τέσσερις γυναίκες καθώς το ανδρικό στοιχείο φαινομενικά απουσιάζει. Οι τέσσερις γυναίκες συχνά αναφέρονται σε αυτό, δίνουν την αίσθηση και την πληροφορία στον θεατή για το πόσο εκείνες έχουν κακοποιηθεί, πληγωθεί, αγαπηθεί από αυτό.
Τα κύρια θέματα του έργου είναι οι σχέσεις και η μητρότητα. Απευθύνεται στα θέματα της εφηβικής εγκυμοσύνης, της ιεράρχησης της σταδιοδρομίας και της μητρότητας. Δείχνει, επίσης το πώς οι διάφορες γενιές ξεφεύγουν από την παράδοση και τον πολιτισμό των γονέων τους.
Η Ρέινα Εσκενάζυ επέλεξε να στήσει μια παράσταση, βασισμένη στον μινιμαλισμό, παρουσιάζοντάς την, εσκεμμένα, μη ρεαλιστική. Δείχνει στους θεατές στιγμιότυπα από τις ζωές των τεσσάρων ηρωίδων, που πιθανώς να έχουμε δει ή/και βιώσει. Οι σκηνές του έργου δεν εξελίσσονται με χρονολογική σειρά. Έτσι, όταν οι χαρακτήρες γίνονται παιδιά σε ανύποπτο χρόνο, μας δίνεται η αίσθηση των instantané, υπενθυμίζοντάς μας ότι και η ίδια η ζωή είναι μια σειρά από διακοπτόμενες πράξεις, σαν sketch, και όχι μια γραμμική σειρά πράξεων. Αρχικά, αυτή η προσέγγιση μπορεί να φανεί ελαφρώς συγκεχυμένη στο κοινό, όμως, γίνεται γρήγορα και άμεσα κατανοητή.
Η Αντιγόνη Γλυκοφρύδη, για ακόμη μία φορά μας συγκινεί ενσαρκώνοντας τη Ντόρη. Ως η μεγαλύτερη από όλες, έχει τη σοφία και το ένστικτο της επιβίωσης βαθιά ανεπτυγμένο. Στις σκηνές που μονολογεί χαμηλόφωνα, μας παρασέρνει συναισθηματικά μαζί της. Στο ρόλο της Μαργαρίτας, η Πέγκυ Σταθακοπούλου επιβεβαιώνει γιατί θεωρείται μία παντοτινή ενζενί. Με την τεχνική της καταφέρνει να είναι αληθοφανής και πειστική ως μία όμορφη και μοντέρνα γυναίκα, που προσπαθεί να επιβιώσει πάση θυσία και να ισορροπήσει τους ρόλους της επαγγελματίας, της συζύγου και της μητέρας. Η μάχη που δίνει η Ελίνα Γιαννάκη ως Τζάκι, για να αντιμετωπίσει την απόφαση να παραδώσει το μωρό της στη μητέρα της, τη Μαργαρίτα, γίνεται αντιληπτή και περνάει στο κοινό μέσω του δυναμισμού και της ευαισθησία της. Τέλος, η Ισιδώρα Δωροπούλου ως Ρόζι, η νεότερη από όλες, έχει τη φρεσκάδα, την αγνότητα και την άγνοια ενός παιδιού, ενώ ταυτόχρονα γίνεται γλυκιά και σκληρή ως ηρωίδα.
Πέραν των ερμηνειών, το ενδιαφέρον κεντρίζει και το αφαιρετικό σκηνικό που επιμελήθηκε ο Μιχάλης Σδούγκος που εξασκεί τη φαντασία του κοινού σε συνδυασμό με τις ατμοσφαιρικές εναλλαγές των φωτισμών της Κατερίνας Μαραγκουδάκη.
Συνολικά πρόκειται για μια καλοδουλεμένη παράσταση, που εστιάζει στις ερμηνείες των τεσσάρων γυναικών, όπου οι σχέσεις τους ξεχωρίζουν πάνω στη σκηνή. Τα τελευταία λόγια της Charlotte Keatly ακολουθούν καθώς απεβίωσε τo 2014 στην ηλικία των 54 ετών.
And so there must come an end
Advertising
“As you read this, I will no longer be here. So, in my absence, please, please, enjoy life. Take it by both hands, grab it, shake it and believe in every second of it. Embrace your loved one and if they cannot embrace you back, find someone who will. Everyone deserves to love and be loved in return.”
Συντελεστές
Κείμενο: My Mother Said I Never Should (1985) της Charlotte Keatley
Μετάφραση: Αλέξανδρος Κοέν
Σκηνοθεσία: Ρέινα Σ. Εσκενάζυ
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Σκηνικά – κοστούμια: Μιχάλης Σδούγκος
Κίνηση: Μόνικα Κολοκοτρώνη
Βοηθός σκηνοθέτη: Ανδρομάχη Παπαδοπούλου
Διεύθυνση και οργάνωση παραγωγής: Αναστασία Γεωργοπούλου
Βοηθός παραγωγής: Έμα Μαυρέλη
Παίζουν: Αντιγόνη Γλυκοφρύδη, Πέγκυ Σταθακοπούλου, Ισιδώρα Δωροπούλου, Ελίνα Γιαννάκη
Πληροφορίες
Τοποθεσία: θέατρο Olvio, Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίου 7, Βοτανικός
Παραστάσεις: από την Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2018 μέχρι την Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2019
Ημέρες και Ώρες: κάθε Τετάρτη στις 18:30, Σάββατο & Κυριακή στις 21:15
Διάρκεια: 1 ώρα και 40 λεπτά
Τιμές Εισιτηρίων: Τετάρτη: 15 ευρώ (κανονικό) και 12 ευρώ (μειωμένο) και Σάββατο και Κυριακή: 17 ευρώ (κανονικό) και 12 ευρώ (μειωμένο)
Πρόσβαση: στάση μετρό Κεραμεικός (5 λεπτά με τα πόδια), ο χώρος είναι προσβάσιμος από ΑμΕΑ
Τηλέφωνο: 210 3414118 (ωράριο κρατήσεων: 17:00 – 21:00)
Website θεάτρου Olvio: http://www.olviotheater.gr/
Μαριλένα Πονηράκη
