Ο Φραντς Κάφκα είναι ένας από τους σημαντικότερους λογοτέχνες του 20ου αιώνα και σήμερα το αναγνωστικό κοινό τον θυμάται από τα βιβλία του «Η Δίκη» (1925) και «Ο Πύργος» (1926), αλλά και τα διηγήματά του «Η Μεταμόρφωση» (1916), «Στη Σωφρονιστική Αποικία» (1919) και «Προ του Νόμου» (1919). Κατά τη διάρκεια της σύντομης ζωής του, ο Κάφκα δεν εξέδωσε παρά ελάχιστα διηγήματα σε τοπικά περιοδικά και εφημερίδες. Η φήμη που απολαμβάνει σήμερα ήρθε μετά το θάνατό του από φυματίωση το 1924, και αυτό εξαιτίας του φίλου του Μαξ Μπροντ, ο οποίος αντί να καταστρέψει τα γραπτά του, όπως του είχε ζητήσει ο ίδιος ο Κάφκα, τα έστειλε σε φίλους του εκδότες. Το τελευταίο βιβλίο του Κάφκα είναι το λιγότερο γνωστό του και παρέμεινε ημιτελές μέχρι το τέλος της ζωής του συγγραφέα. Η «Αμερική, ή ο αγνοούμενος» (1927) αποτελεί το φανταστικό ταξίδι του Κάφκα στο Νέο Κόσμο και πραγματεύεται για άλλη μια φορά την ιστορία ενός ντροπαλού και πολύ αυστηρών αρχών ανθρωπάκο που μοιάζει πολύ με τον δημιουργό του.
Η «Αμερική» κατηγορήθηκε από τους κριτικούς ότι πραγματεύεται μια τόσο ρεαλιστική ιστορία, που σχεδόν δεν έχει θέση στη βιβλιογραφία του Κάφκα. Αυτό θα μπορούσε να είναι αλήθεια μόνο στην περίπτωση που ο Κάφκα είχε πράγματι ταξιδέψει στην Αμερική. Οι τοποθεσίες και ο τρόπος ζωής που περιγράφονται εδώ, προέρχονται από ταξιδιωτικούς οδηγούς της εποχής που άρεσαν πολύ στο συγγραφέα και από την αυτοβιογραφία του Βενιαμίν Φραγκλίνου. Ο Νέος Κόσμος, την εποχή που έγραψε το βιβλίο ο Κάφκα, ήταν ένας ονειρικός προορισμός για τους Ευρωπαίους και υποσχόταν χρήματα, καλή ζωή και ελευθερία. Ο Κάφκα γνώριζε τι έλεγε η κοινή γνώμη, αλλά από γνώσεις που είχε κερδίσει μέσα από τη μελέτη, ήρθε να διαψεύσει όλα αυτά, βάζοντας τον κεντρικό του χαρακτήρα, Καρλ Ρόσμαν, σε περιπέτειες με μάλλον άσχημη κατάληξη.
Η Αμερική του Κάφκα είναι αναπόφευκτα μέρος του παράξενου και σουρεαλιστικού σύμπαντος του συγγραφέα. Το Άγαλμα της Ελευθερίας κραδαίνει αντί για ένα πυρσό, ένα σπαθί και μια γέφυρα συνδέει τη Νέα Υόρκη με τη Βοστώνη. Ο νόμος και η άρχουσα τάξη δεν καταπιέζουν λιγότερο τον μέσο άνθρωπο στη «Γη της Επαγγελίας» και έτσι ο γερουσιαστής θείος του Ρόσμαν κόβει κάθε σχέση μαζί του όταν εκείνος επιλέγει να φύγει για ένα βράδυ από το σπίτι, ενώ η αστυνομία τον καταδιώκει όταν εκείνος αποτυχαίνει να παρουσιάσει τα στοιχεία του, αφού έχει μόλις απολυθεί από τη δουλειά του σε ένα μεγάλο ξενοδοχείο. Οι σκηνές δανείζονται πολλά, τόσο από την κωμωδία του εβραϊκού θεάτρου, όσο και από τις ταινίες του Τσάρλι Τσάπλιν.
Ο Κάφκα ξεκίνησε να γράφει το βιβλίο με μεγάλο ενθουσιασμό και αναφέρονταν συχνά σε αυτό ως «το αμερικανικό βιβλίο». Δεν είναι σαφές γιατί αργότερα το εγκατέλειψε εντελώς. Εκείνο που μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα είναι πως ο Κάφκα είχε συλλάβει την ιστορία ως κατά πολύ εκτενέστερη από το τελικό προϊόν που έχουμε σήμερα, και έτσι η διήγηση φαίνεται να «κόβεται» απότομα στη μέση. Η αναγνώριση της «Αμερικής» ήρθε πολύ αργότερα, όμως η επιρροή της είναι αισθητή σε πολλά έργα τέχνης. Ο Φεντερίκο Φελίνι, στην ταινία του «Η Συνέντευξη» (1987), πραγματεύεται τη φανταστική διαδικασία της μεταφοράς του βιβλίου αυτού του Κάφκα, από τον ίδιο, σε ταινία για τη μεγάλη οθόνη.
