Ζωγραφίζοντας στα ίχνη της Κατερίνας Γώγου
Στο συλλογικό έργο «Συνομιλώντας με την Κατερίνα Γώγου», που επιμελήθηκαν οι ποιήτριες Καίτη Κουμανίδου και Βίκυ Δρακουλαράκου, 47 ποιητές ακολουθούν τα δύσκολα ποιητικά μονοπάτια της Κατερίνας Γώγου. Όλοι πετυχαίνουν να φτάσουν εκεί, στο μαγικό της άστρο φωτίζοντας τον σύγχρονο πνευματικό κόσμο μας με το απαράμιλλο ίχνος της μοναδικότητας της γραφής της. Πιστή στο πνεύμα της Κατερίνας Γώγου, τα οκτώ σχεδόν ισομεγέθη ποιήματα της Αργυρώς Αγγελίνας Ζωγράφου ξεχωρίζουν στο θαυμάσιο αυτό ανθολόγιο.
Aμεσότητα
Η αμεσότητα και η προσομοίωση στο καθαρόαιμο «γωγικό» μοτίβο εντυπωσιάζει στους στίχους του πρώτου της ποιήματος.
«Τι πίνεις ρε Κατερίνα και το μπορείς;»
«Μια δόση αδικίας με τρεις μεζούρες ανεργία,
καταπίεση και ξυλοδαρμούς
την ώρα που εσύ ροχάλιζες με το αρκουδάκι σου αγκαλιά.»
Πόνος, εσωτερικός πνιγμός και βαθιά εσωτερική σκέψη, δράση και αντίδραση είναι ευανάγνωστα στους παρακάτω στίχους:
«Χωρίς δουλειά έμεινα, χωρίς γεννήτορες
και κανείς τους δεν με ρώτησε αν ήθελα να ζήσω».
Alter ego
Η ποιήτρια Αργυρώ Αγγελίνα Ζωγράφου ονειρεύεται την συνέχεια της Κατερίνας στο σήμερα. Σαν ένα άλλο alter ego, τρυπώνει στην τσέπη της, περπατά με την κόρη της δίπλα δίπλα κι αφουγκράζεται τον ρου των καιρών. Διαδηλώνει ενάντια στη φράση που ποτέ της δεν ενστερνίστηκε «Δεν έπρεπε».
Ψυχή, τόλμη, υπερηφάνεια, αντίσταση κατά της οποιαδήποτε μορφής ολοκληρωτισμού, συμπυκνώνεται στους στίχους της:
«Αχ, αυτό το πέταγμα//ας με σκοτώσει κάποιος μ’ αγαπημένη σφαίρα//τώρα που πετάω μ’ αθώα πλάσματα//όχι με μισοριξιές που μ’ έβριζαν//γιατί πάρκαρα στην Πατησίων στραβά//και δεν κατάλαβαν ότι έκρυβα στην φλέβα μου μολότοφ να τινάξω δύο τετράγωνα.»
Ουράνια φλέβα
Αγνότητα, παιδικότητα, καθαρόαιμη ουράνια φλέβα, όπως αρμόζει στην ποιήτρια Κατερίνα Γώγου, όλα αυτά εμποτίζονται με διαχρονικότητα γιατί αυτό που άφησε παρακαταθήκη δεν είναι άλλο από τον απαράμιλλο συσχετισμό αγνότητας – επανάστασης. Γιατί η Γώγου, το παιδί-θαύμα, δεν ήταν μια απλή ποιήτρια των Εξαρχιών που πέρασε «δια πυρός και σιδήρου» μέσα από τη λέξη ελευθερία. Όχι, είναι μια μοναδική ιστορία από μόνη της, που κατόρθωσε με πείσμα και ταλέντο να ξεπεράσει τα δεσμά «των πρέπει» για να μεταβεί στην ελευθερία «των θέλω». Αυτό ακριβώς το πνεύμα ελευθερίας απαθανατίζει στην ποίηση της η Αργυρώ Αγγελίνα Ζωγράφου, που κέρδισε το στοίχημα της υφολογικής ομοιότητας στη γραφή της.
«Σε δανεικά ρούχα διακρίνουμε τα χρώματα, μας κυβερνούν λάθος χειρισμοί και πολιτικοί».
Ύστερο χαίρε
Η ποιήτρια Αργυρώ Α. Ζωγράφου μνημονεύει την επαναστάτρια, αποθέτει το ύστερο χαίρε της στέλνοντας μήνυμα στους ουρανούς, μην παραλείποντας να αναφέρει την προσωπική της κρίση στη σύγχρονη φθαρμένη πραγματικότητα.
«Για σένα δε θλίβομαι //άδραξες τα σκουριασμένα ηλεκτροφόρα σύρματα //κι έφυγες ακροβατώντας πάνω σ’ αυτά//Εμείς κάθε μέρα τη σκιά τους πατάμε //δεν τολμάμε να δούμε τις φθορές τους, //να ξέρεις θα καούμε σαν τα ποντίκια. //Με σεβασμό Κατερίνα,//πιο ανώδυνο θάνατο είχες από τον δικό μας.»
Το βιβλίο αυτό, ένα «must» στη σύγχρονη λογοτεχνική δραστηριότητα, εξαίσια επιμελημένο από τις πρωτεργάτριες της ιδέας, περιέχει εξαίσιες ποιητικές φωνές, που ακούγοντας τες, ανεβαίνουμε όλο και σιμότερα στην ακτιβίστρια ιδεών Κατερίνα Γώγου. Και ποιος ξέρει, ίσως αυτά τα Χριστούγεννα το δικό της αστέρι λάμψει πιο φωτεινό, για να μας φωτίσει σε άλλες ατραπούς συμπόνιας καλοσύνης κι απλότητας, ίσως διαβάζοντας το αισθανθούμε περισσότερο άνθρωποι.
