«Να τοποθετούνται οι σωστές λέξεις στην σωστή σειρά»
Όταν διάβασα την πρώτη ποιητική συλλογή του Δημοσθένη Δεσποτίδη (Searching for my footsteps, New Public Dimensions) δεν μπόρεσα να μην διερωτηθώ για το πώς μπορεί να εκτιμηθεί από τους κριτικούς η ποίηση των παιδιών. Mα αυτομάτως θυμήθηκα την ρήση του Coleridge: «Tα συστατικά της καλής ποίησης θα πρέπει να υπακούν στο παρακάτω γνωμικό «Να τοποθετούνται οι σωστές λέξεις στην σωστή σειρά». Επιπλέον, αισθητηριακές ποιότητες απαιτούνται (τόσο εικονικά όσο και ακουστικά), που σημαίνει τον κιναισθητικό παλμό της επανάληψης και της ανατροπής. Επίσης, η χρήση της προστακτικής είναι ιδιαίτερα σημαντική καθώς προσδίδει έμφαση. Όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά επιβεβαιώνονται στο γραφολογικό μονοπάτι του Δημοσθένη Δεσποτίδη. «Εμπρός αδέλφια αντισταθείτε!», γράφει στο ποίημα του «Τιμή και Μνήμη».
Στέρεο γλωσσικό περιβάλλον
Ο Δεσποτίδης Δημοσθένης Δημήτριος σε αυτό το πρώτο του ποιητικό πόνημα Ψάχνοντας τα βήματα μου, εκδόσεις Όστρια, κατορθώνει να δημιουργήσει ένα στέρεο γλωσσικό περιβάλλον με το οποίο διαχειρίζεται το αισθητηριακό του περιβάλλον και εκφράζει τις υπαρξιακές του αγωνίες. Όπως αναφέρει η πολυβραβευμένη Morag Styles, «Η καλύτερη ποίηση μιλάει για κάτι που είναι διαχρονικό, που διαρκεί στο χρόνο. Αφήνει ένα αποτύπωμα βαθιά στη γη, για το τι σημαίνει να παραμένεις άνθρωπος.» Αυτήν ακριβώς την ανθρωπιστική προσέγγιση παρατηρούμε στο ποίημα του Δημοσθένη: «Ένας ολόκληρος κόσμος θα άλλαζε ολοκληρωτικά εάν ενθαρρύναμε τους πολίτες να μιλήσουν, αν τιμούσαμε τους γενναίους, αυτούς που υπέφεραν αλλά προτιμούσαν να παραμείνουν σιωπηλοί, εξαιτίας της ταπεινότητας τους.» (“Unheard voices of conflict”: “A whole world would be utterly changed by encouraging civilians to speak” .)
Της αγάπης ο ήλιος
Σε αυτούς τους στίχους αναγνωρίζουμε το βίωμα και τον ζωηρό αναπαλμό της ψυχής, τον βαθύ λυρισμό του ποιητή Δεσποτίδη Δημοσθένη. Τέσσερις είναι οι βασικοί πυλώνες της ποιητικής του συλλογής. Η αγάπη για την γλώσσα, η αγάπη για τη γενέτειρά του την Άνδρο, η αγάπη στην μητέρα και η αγάπη προς τον Θεό. Στην «Θεία Κοινωνία» μεταλαμβάνουμε αυτής της αγάπης του για τα Θεία. Γράφει:“Bήμα προς βήμα //αγγέλων λύρες έψαλλαν//μια και μοναδική αλήθεια //με εσένα θα είμαι παντοδύναμος//και νικητής του κόσμου!” Ο δεκαπεντάχρονος Δεσποτίδης Δημοσθένης τολμά να φωνάξει «Ας κάνουμε την ανθρωπότητα σημαία» και να επικαλεστεί το φρόνημα μας «Συνανθρώπους θέλω, όχι ανθρώπους», αποποιούμενος την υποκρισία και το σκοταδισμό της σκυθρωπής, ηττημένης ανθρωπότητας. Ελπίζοντας να λάμψει της αγάπης ο ήλιος.
Συγκινησιακή διέγερση
Συμπερασματικά, ο μικρός Δημοσθένης Δεσποτίδης κατέχει το ταλέντο της υψηλής ποιήσεως καθώς επιτυγχάνει την συγκινησιακή μας διέγερση με τα τεχνικά μέσα της γλώσσας που χρησιμοποιεί. Ο Δημοσθένης Δεσποτίδης είναι αφοσιωμένος στην ποίηση. Αυτή είναι το καταφύγιο και το ορμητήριο του. Τα ποιητικά του αποτυπώματα ανοίγουν το δρόμο σε άλλους νέους δημιουργούς, ξεκλειδώνουν την πόρτα στο ποιητικό του Μέλαθρον. Και αυτό είναι που κάνει την ποίηση του διαφορετική, ο εναγκαλισμός μέσα από τον υπαρξισμό, η ετερότητα ως αντικατοπτρισμός της αγάπης, η διέξοδος στην κοινωνικότητα μέσα από την αυτοβύθιση στην ανακάλυψη του εαυτού. Ο Δημοσθένης Δεσποτίδης κατορθώνει , αν και μικρός να μας εισάγει στην μαγεία της ποίησης , στο καθαρτήριο της γραφής.
To βιβλίο διατίθεται στα αγγλικά ( (Searching for my footsteps, New Public Dimensions): στον Iανό και στον Ευριπίδη
&
στα ελληνικά(Ψάχνοντας τα βήματα μου, στις εκδόσεις Όστρια)
