Τον Ιούλιο του τρέχοντος έτους κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις νήσος, το Μυθιστόρημα της Κυψέλης με τον ιντριγκαδόρικο τίτλο “Γιατί οι νεκροφόρες δεν έχουν κοτσαδόρο”.
“Καθάριζαν ο ένας το μήλο του άλλου. Ο Έρωτας είναι σνάιπερ, του έλεγε. Ο Έρωτας είναι η παράταση της παιδικής ηλικίας, της έλεγε.”
Αφηγητής και οδηγός μας και αυτή τη φορά ο Οδυσσέας Γεωργίου, μυθιστορηματικό alter ego του συγγραφέα.
“Βλέπεις, ακούς, μυρίζεις γεύεσαι, ψάξεις. Και μαζί με τον Παπαγιώργη, ερήμην του αλλά με σέβας, πασχίζεις να συμφιλιώσεις Χέγκελ και Χατζηχρήστο, Μούζιλ και Μουφλουζέλη, Ιμμάνουελ Καντ και την μπάντα Can(“Vitamin C” και “OH Yeah”), Μπακούνιν και Μπαγιαντέρα, Τσέλα και Τσιτσάνη, Μέλανα Δρυμό και Ρούμελη, κατάνυξη και κοψίδια.”
Το απόσπασμα προέρχεται από το βιβλίο “Η Κοκό στην Κοπεγχάγη” του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη (2020, εκδόσεις νήσος).
Στο πρώτο εκείνο βιβλίο του συγγραφέα που είχα διαβάσει, πρωταγωνιστές ήταν ένας διδακτορικός φοιτητής και ο αμφιτρύωνάς του στην κουλτούρα της Μεταπολίτευσης:
Ο Νίκος Γιαννόπουλος, κάνει το διδακτορικό του για την Μεταπολίτευση, “για τα underground, τα αριστερίστικα, τα αναρχικά και τα βραχύβια ερασιτεχνικά ροκ ρεύματα/στέκια/έντυπα ” εκείνης της περιόδου. Είναι μόλις 25 χρονών, στην Αθήνα του 2017 όπου συναντά τον Οδυσσέα Γεωργίου, οδηγό του στο οδοιπορικό αυτό, έναν άνθρωπο που έζησε εν τη γενέσει της την κουλτούρα της εποχής, έναν Διδάκτωρ του Τίποτα.
Οι αναφορές σε ξένες επιρροές στη μουσική και στη λογοτεχνία, για τον τρόπο που διαμόρφωσαν την ελληνική καλλιτεχνική, κι ευρύτερα πνευματική, πραγματικότητα αποτελούν μια καταγραφή/συνεισφορά στην ιστορία της κουλτούρας μας με κοινωνιολογικά στοιχεία.
“Η Κοκό στην Κοπεγχάγη” είναι το μυθιστόρημα της Μεταπολίτευσης.
Στη δεκαετία του 1970 η Κυψέλη υπήρξε τόπος συγκέντρωσης πολλών καλλιτεχνών, άρρηκτα συνδεδεμένη με την κουλτούρα της εποχής.
“Η Κυψέλη θα είναι πάντοτε το μυθικό χαμένο κέντρο του κόσμου”, είχε γράψει ο Χρήστος Βακαλόπουλος.
Ο Μπαμπασάκης συντάσσει το χρονικό μιας εποχής με κέντρο την Κυψέλη. Δρόμοι όπως η Φωκίωνος Νέγρη, γεμάτοι στέκια καλλιτεχνών και τα Εξάρχεια, είναι οι τόποι συνάντησης της Λεγεώνας της Φιλίας, της Συμμορίας Σαίξπηρ. Παρέες ανθρώπων, κύτταρα μελέτης και παραγωγής τέχνης, πολιτισμού, απόψεων. Νίκος Γιαννόπουλος, Νικήτας Σινιόσογλου, Νικόλας Τριανταφυλλίδης, Κώστας Τσόλης, Κατερίνα Ζαχαροπούλου, είναι κάποια από τα μέλη της παρέας της Κυψέλης.
Ένα σύμπαν που συναρθρώνεται από έργα λογοτεχνών, ποιητών, μουσικών, σκηνοθετών, εικαστικών. Πύντσον, Κρασναχορκάι, Μπολάνιο, Γουάλλας, Τζόυς, ΝτεΛίλο, Κέρουακ, Μπωντριγιάρ, Μπάρροουζ, Γκας, Πάουντ, Κοέν, Κέηβ και πλήθος άλλων αποτελούν τη βάση, τα αποκούμπι και το εφαλτήριο τους.
“Κι έμπαιναν, έμπαιναν, έμπαιναν στων λέξεων την επικράτεια, σ’ αυτό το σεντούκι με τα τιμαλφή, κι έμπαιναν, κι έμπαιναν στο σύμπαν του λόγου, διότι ήξεραν, ήξεραν, ήξεραν ότι σάρκα και λόγια είναι ο άνθρωπος, κι είχαν αποφασίσει να είναι άνθρωποι με τα όλα τους και με τα ούλα τους και με τις ουλές τους…”
Στην επικράτεια της Κυψέλης χτίζεται, σαν κράτος εν κράτει, η επικράτεια των ιδεών, γεννήματα των σύγχρονων εκπροσώπων της λογοτεχνίας, της διανόησης, κάθε μορφής τέχνης. Γιατί η Κυψέλη λειτουργεί ως εκκολαπτήριο, ως εργαστήριο πειραματισμών, και πειρασμών, όπου ιδέες και τέχνες συνδυάζονται, συνομιλούν, ωσμώνονται, διαχέονται και γίνονται μέρος της κουλτούρας μας.
Γιατί οι νεκροφόρες δεν έχουν κοτσαδόρo;
Το μόνο στοιχείο που μπορώ να δώσω είναι η επιλογή και στάση ζωής του συγγραφέα να παραμένει εντός της κοινωνίας, της γειτονιάς, της συναναστροφής με την καθημερινότητα και τους ανθρώπους της. Τα υπόλοιπα θα τα ανακαλύψετε διαβάζοντας το Μυθιστόρημα της Κυψέλης.
Ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1960. Είναι ποιητής, μεταφραστής και συγγραφέας. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, άρχισε να γράφει σε έντυπα όπως το “Ιδεοδρόμιο” του Λεωνίδα Χρηστάκη και η “Χιονάτη” του Βαγγέλη Κοτρώνη, και να συνθέτει ποιήματα και πεζογραφήματα. Κείμενά του δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά όπως η “Οδός Πανός”, ο “Ήχος”, το “Κάππα”, η “Λέξη”, η “Πολιορκία”, και άλλα. Συνεργάστηκε για δέκα χρόνια με την εφημερίδα “Ελευθεροτυπία” και το περιοδικό “Έψιλον”. Διατήρησε τη σελίδα του βιβλίου στην εφημερίδα “City-Press”. Ο τρόπος ζωής του τον οδήγησε στη συστηματική μελέτη των λεγόμενων “ιστορικών πρωτοποριών” (Φουτουρισμός, Dada, Υπερρεαλισμός), των Beat ποιητών και συγγραφέων, καθώς και του ρεύματος για την “υπέρβαση και την πραγμάτωση της Τέχνης” (Cobra, Λεττριστές, Καταστασιακοί). Καρπός αυτών των αναζητήσεών του είναι τα πολυσυζητημένα του βιβλία για τον William S. Burroughs, για την Internationale Situationniste, για τον Guy Debord, για τον Μάη του ’68. Ίδρυσε και διηύθυνε την επιθεώρηση “Propaganda”, όπου δημοσιεύτηκαν κρίσιμα κείμενα για την πολιτική και την κουλτούρα των καιρών μας. Έχει εργαστεί στο ελληνικό ραδιόφωνο, και συγκεκριμένα στο Δεύτερο Πρόγραμμα, στην ΕΡΑ4, στον Εν Λευκώ, στο Κόκκινο 105,5, και στο Κανάλι 1 Πειραιάς 90,4. Σήμερα διευθύνει τη σειρά “Αιφνίδια Ντοκιμαντέρ” στις εκδόσεις Γαβριηλίδης και το λογοτεχνικό περιοδικό/εγχείρημα “ΚΟΡΕΚΤ”, μαζί με τον ποιητή Θάνο Σταθόπουλο, στις εκδόσεις Νεφέλη. Είναι μέλος του Κύκλου Ποιητών και της Εταιρείας Συγγραφέων.
[πηγή: biblionet.gr]
Οπισθόφυλλο
Αθήνα σήμερα. Αθήνα μπρος και πίσω στον χρόνο. Σε αυτό το βιβλίο ο Μπαμπασάκης με τη χειμαρρώδη, σχεδόν καταιγιστική αφήγηση γίνεται ο χρονικογράφος «των στοιχειών και των αερικών της Κυψέλης» και «της Shakespeare Squadron».. Ανασταίνει πολύ παραστατικά μια εποχή και την επανασυστήνει στους νεότερους, την ίδια στιγμή σύγχρονοί μας καλλιτέχνες, διανοούμενοι, συγγραφείς γίνονται ήρωες, συνομιλούν και περπατούν στους δρόμους της Κυψέλης, της γειτονιάς-καταφύγιο και ορμητήριο του συγγραφέα. Ένα πολύ ζωντανό κείμενο που σε κάποιους κάτι θα θυμίσει και σε κάποιους άλλους κάτι θα μάθει
