Προβολική Δοκιμασία, κριτικό σημείωμα
Νοσταλγία, θύμησες, όνειρα, αβύθιστες «χάρτινες βάρκες» και «πλήκτρα πιάνου» μιας αλλοτινής εποχής συνθέτουν το υπέροχο αυτό μωσαϊκό ποιημάτων της δεύτερης ποιητικής συλλογής «ΠΡΟΒΟΛΙΚΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ»της Αργυρώς Αγγελίνας Ζωγράφου. Ο χρωστήρας της ποιήτριας άλλοτε γκρίζος και άλλοτε κόκκινος είναι βουτηγμένος στο διάφανο νερό της ψυχής και όχι στο νερό της λησμονιάς. Άλλωστε ξέρει, ως εικαστικός και η ίδια πως το χρώμα της ψυχής είναι ανεξίτηλο, αρκεί να βαπτιστεί πρώτα στην κολυμβήθρα της αναγεννησιακής συντριβής. Οι άνθρωποι, τονίζει η ποιήτρια, «χωρίς οξύνοια δεν αποφεύγουν τη συντριβή», «στις άκρες των μαλλιών τους αποκοιμιούνται», εννοώντας ότι η αιώνια πάλη του ανθρώπου με τη ζωή και το θάνατο εμπεριέχει την λέξη πληγή όσο κι αν ο άνθρωπος επιδιώκει τη λύτρωση.
Ευρηματική ματιά
Η αποτύπωση του κοσμικού γίγνεσθαι πραγματοποιείται με σκηνοθετική, ευρηματική ματιά. Η απορία για το ανθρώπινο συναίσθημα επικαλείται το αρχέγονο στοιχείο ενώ η απογοήτευση από τα κακώς κείμενα οδηγεί στη συντριβή. Εν τέλει, η ελπίδα για μετοίκηση σε μια νέα εποχή αξιών παραμονεύει, όταν η «προβολική δοκιμασία» ολοκληρώνεται. Κεντρικός πυλώνας στην ποιητική συλλογή είναι η θέση της γυναικάς. Εκείνη, άλλοτε παρομοιάζεται με αμαζόνα σε πύρινο άλογο, με αποδημητικό πουλί, αλλά και με γνώριμο αγριολούλουδο. Η διαφορετικότητα δεν είναι δυσχρωμία στο άχρωμο, είναι ευμορφία ψυχής, είναι απαντοχή και ρίζωμα στα γκρεμίσματα. Η ποιήτρια διερωτάται:«Ως πότε οι διαφορετικοί θα πρωταγωνιστούν με το φόβο της στέρησης των ανθρώπινων δικαιωμάτων τους».
Ακέραιος Στίχος
Οι δυστυχισμένοι άνθρωποι, όπως γράφει, δεν είναι παραδείσια πουλιά, είναι υπέροχοι κύκνοι σε ομόκεντρους κύκλους που επιστρέφουν για να συμπλεύσουν σε μια τρίτη διάσταση. Και η ποιήτρια Αργυρώ Αγγελίνα Ζωγράφου, σε μια τρίτη, δική της διάσταση, γράφει αλληγορικά, πότε λυρικά και πότε υπαρξιακά. Ξεσκλάβωτοι πλέον , οι πολιορκημένοι στίχοι της, ξεχύνονται στον ουρανό του παντοτινού. Μέσα στο υπαρξιακό της βίωμα, ο στίχος γράφεται ακέραιος, έτσι που δεν έχει παρά να πιάσει απλά την πένα της και να τον γράψει.
Ουράνια Ποίηση
Η Αργυρώ Αγγελίνα Ζωγράφου είναι μια ποιήτρια εξαιρετικά προικισμένη με μια φαντασία υπαινικτική και ιδιοσυγκρασία ιδιότυπα ποιητική. Η ποιήτρια προσπερνά τη φθορά και το χρόνο για να κατακτήσει την ιδέα του αγαθού και να ακουμπήσει η ποίηση της το ουράνιο.
Σαν άλλη Πηνελόπη υφαίνει στίχους διάφανους στον αργαλειό της ψυχής, χωρίς να προσμετρά έργα και ημέρες , έχοντας μοναδικό συνοδοιπόρο τον ζωοδότη ήλιο και τις φωτεινές ακτίνες της μνήμης. Ο στοχασμός της σπάει την φυλακή του εφήμερου, ξεδιαλύνει τα τσαλακωμένα τετράδια του χθες και ανασυγκροτείται για να ανανεώσει το αύριο. Όπως χαρακτηριστικά γράφει:
«Φυλακισμένος ο στοχασμός στις παλάμες των χεριών
διχάζεται σε ποιο ουράνιο θαύμα
μισθοφόρος να καταταγεί.
