Ριζώματα
Tα τέσσερα στοιχεία της φύσης πυροδοτούν την εσώτερη έκρηξη της ποιήτριας στην ποιητική της συλλογή «Ριζώματα» από τις εκδόσεις Δρόμων. Τα βασικά στοιχεία των αρχαίων Ελλήνων (αέρας, φωτιά, νερό και γη) δομούν το ορατό και αόρατο ποιητικό της Σύμπαν. Δημιουργούν στα «Ριζώματα» της Αριάδνης Πορφυρίου ένα πολυεπίπεδο και πολυδιάστατο ταξίδι ανακάλυψης της ζωής και διαμορφώνουν με συμβολικό τρόπο τις συντεταγμένες που οριοθετούν και στοιχειοθετούν τον ψυχισμό της συγγραφέως στο χαρτί.
Επαναστατική δύναμη
Πάντα η κατακλείδα πρόταση οριοθετεί την ανατροπή, την έκπληξη ή και την αντίσταση. Γιατί περί αντιστάσεως πρόκειται . Η ποίηση της Αριάδνης είναι επαναστατική γιατί εξελίσσεται. Δίχως ξύλινη γλώσσα αναμοχλεύει την οδύνη και την ηδονή των χυμών της ζωής. Δεν συμβιβάζεται με το στάσιμο. Αντιθέτως, προσδοκά το άριστο, σπέρνει στο γόνιμο της γενετήσιας ύπαρξης το αγαθό κυοφορώντας το ιδανικό.
«Μικρή ζωή μας έστρωσαν
Advertising
-κι όμως, ακόμη ορίζουν οι ήχοι
τον ίμερο.
Όλη αυτή η σιωπή τι να κρύψει άλλο;
Η εικόνα της μοναξιάς μας κατατρέχει.»
Advertising
Η μοναξιά, κρυμμένη στη σιωπή, μαρτυρά την ατολμία, τη μικρότητα του Ίμερου, την προσδοκία του ανέφικτου και συνάμα την νοσταλγία του απρόσμενου. Τα σύμβολα βρίθουν στην ποίηση της, όπως στο ποίημα «Λύκος», όπου το ουρλιαχτό του αξημέρωτου λύκου στο λυκαυγές της σιωπής , υποδηλώνει ότι δεν αιχμαλωτίζεται η επιθυμία! Το μεταφυσικό στοιχείο είναι πανταχού παρών, ιδωμένο μέσα από τη θεά Φύση:
«O αέρας της Σάγρας γεμίζει τα μάτια σου με άμμο.»
« Πάντα βλέπαμε πέρα απ’ τις Ηράκλειες Στήλες
τη διάφανη ουτοπία της περιπέτειας»
Advertising
Ρεαλισμός και συνειδητότητα
Η ποιήτρια με ρεαλισμό απέναντι στον αδυσώπητο χρόνο και μια φερέλπιδα ματιά-χαραμάδα στο μέλλον μετράει κύματα ανταριασμένα , ελπίζοντας οι «χάρτες να μην είναι λανθασμένοι». Αυτός ο κυνισμός απέναντι στη σκληρότητα του χρόνου κρατά ρωμαλέα τη νεανικότητα στη γραφή της. Η απόλυτη συνειδητότητα της φθοράς, διυλίζεται μέσα από ένα δίοπτρο απολογισμού της ζωής. Αναγκαίες απουσίες εκτοξεύουν την προσμονή στον πυρήνα και στην επιφάνεια της φλογισμένης Αφροδίτης. Και η ενάτη της αγαλλίασης από το κύμβαλο της παρουσίας , «Silencio» της συνάντησης. Πίσω από το φαγωμένο τζάμι της όρασης τα δάκρυα γίνονται διαμάντια που χαράζουν τις επιθυμίες στο σύμπαν. Στον αστερισμό του πόθου και της αγάπης ομοούσιοι ο ήλιος και το φεγγάρι ευλογούν το συναίσθημα.
Συντριβή και ανόρθωση
Με τις δωρικές της λέξεις η συγγραφέας τολμά να φωτίσει το κλουβί της αβύσσου. Η αισιοδοξία πάντα στο τέλος απαλύνει τον πόνο κι η θάλασσα εκεί, αιώνια γυναίκα ολόφλογη προσμένει να σβήσει τη συντριβή των βράχων. Ο έρωτας όταν ξεθυμαίνει μοιάζει με Νέκυια. Όμως «οι λέξεις των αγαπημένων ποτέ δεν θα ναι άηχες»
Στα Δωρικά έχεις την αίσθηση ότι περπατάς πάνω στα μάρμαρα ενός αρχαίου θεάτρου. Οι μεταφορές πληθαίνουν και κοσμούν, οι φράσεις μεταμορφώνονται σε αλυσίδες κι εμείς παρακολουθούμε σαν θεατές αρχαίας τραγωδίας με τις λέξεις να πέφτουν «πολύνεκρες» στη σκηνή και τον έρωτα τροπαιοφόρο του πολέμου.
«Αιχμάλωτες αλυσίδες δωρικών φράσεων
Advertising
κοφτών και κοφτερών
ηχούν στην έρημη Αγορά του κόσμου μου.
ο έρωτας τους με πνίγει.»
Η γυναίκα στο επίκεντρο
Είτε με προστακτική, είτε με ευκτική, η συγγραφέας καθηλώνει στο κλείσιμο σχεδόν κάθε ποιήματος, προσδοκώντας την αφύπνιση και εγρήγορση του αναγνώστη. Η γυναίκα, είναι πάντα στο επίκεντρο, η θηλυκή της χροιά μπαίνει σε υπερρεαλιστική βάση. Η Αριάδνη Πορφυρίου γεφυρώνει με τις εικόνες της τη χθεσινή με τη σημερινή γυναίκα στο αγκάλιασμα του χρόνου.
«Οι τότε γυναίκες μας έμοιαζαν,
στο να θέλουν να κρατήσουν τη φωτιά. Εγώ όμως τη λευτερώνω
στον ανοιχτό ορίζοντα των Ιπποτών
δεσποσύνη του αέρα
Advertising
σε λιμάνια ελπίδας.»
Πίστη στη ζωή
Η Αριάδνη Πορφυρίου ζευγαρώνει το χθες με το αύριο μέσα από αρχαιοελληνικές και σύγχρονες ρήσεις, ορμώμενη από τα δικά της ριζώματα , που δεν είναι άλλα, από τις πληγές – ιαχές ενός εσώτερου πυρήνα, λάβας και αέρα. Μόνο τα «ριζώματα», είναι πάντα εκεί, για να εδραιώσουν την πίστη στον άνθρωπο που είναι φωτιά, νερό , γη και αέρας πώς δεν πρέπει ποτέ να λησμονεί και να ολιγοπιστεί μπροστά στη ζωή, μα και στο θάνατο.
«And all I loved , I loved alone», γράφει, μνημονεύοντας στο τέλος του ποιήματος Επίδαυρος, τον αγαπημένο της Edgar Alan Poe, για να δηλώσει ακλόνητα ότι αυτή η μοναξιά του εγώ, επιδιώκει τον διαχωρισμό της απέναντι στους άλλους, και καθορίζει το κέντρο της ποίησης της. Παραδιδόμενη στο ρομαντισμό γράφει στο Παρίσι:
«Είναι αργά για φυλακισμένα όνειρα;
Ξημέρωσε στην αγκαλιά σου, θαρρώ,
κάτω από τα πορτοκαλί φύλλα.»
Ο Πρωτέας, ο Πρωτεσίλαος, η Κασσάνδρα, ο Λανσελότος, ο Προμηθέας, ο Ηνίοχος, η Τζοκόντα, η Δήμητρα, ο Ιάσονας, είναι μερικά μόνο από τα πρόσωπα, που ως πυλώνες στηρίζουν τα ποιήματα για να χτίσει το λιθόστρωτο της ποιητικής της καστροπολιτείας, χρησιμοποιώντας ως δομικό συστατικό τον πόνο και τη γνώση, ώστε να εκτοξεύσει στον γαλάζιο ουρανό του πιο ψηλού της πυργίσκου, ελεύθερα πια, την λέξη ΑΓΑΠΗ. Την μόνη, που όπως γράφει, δίνει την τόλμη να προχωράς.
Οι μεταφυσικές έννοιες, είναι πάντα εκεί, κρυμμένες αριστοτεχνικά μέσα στα ποιήματα: Έρωτας, Θεά του Λούβρου, Πάθη, Ρωμαϊκό και στο ποίημα Μύστες:
«Φοβίζει η αντίπερα όχθη, η ηδονική πορεία μαγεύει
Σώματα και σκιές που δεν λένε να μερέψουν.
Χορεύουν μόνο πάνω στον καθρέφτη
Των πληγών και των ονείρων.
Βογγητά άλλης ζωής, σμίξιμο αέναης μέθης!»
Επιλογικό
Όλη η τιτλολογία των ποιημάτων στα «Ριζώματα» της Αριάδνης Πορφυρίου, στηρίζεται στη μαγεία της ελληνικής μυθολογίας και ιστορίας, δίνοντας πρωτοκαθεδρία στο αέναο άσβεστο πυρ της ψυχής, που μπαρουτίζει δυναμικά κάθε λέξη της. Με αυτό το πυρ , η ποιήτρια ζωντανεύει θρύλους και αγάλματα . Τολμά να επισκεφτεί στη γη των ανίερων, τα δάση του έρωτα με το άρμα του Ήλιου των ποιητών. Το κάθε ποίημα της Αριάδνης Πορφυρίου είναι ένας χρησμός και πάντα, σε κάθε ένα ξεχωριστά, καλείται ο αναγνώστης να δώσει τη δική του απάντηση, βαπτίζοντας την ψυχή του στο ανέσπερο φως της ΖΩΗΣ.
