Η Λιλή Ζωγράφου υπήρξε μία αντισυμβατική συγγραφέας, ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο στα ελληνικά γράμματα. Τόλμησε να γράψει χωρίς φόβο την άποψη της είτε μέσα από τα βιβλία της είτε μέσα από τα άρθρα της στις εφημερίδες. Για τη γυναίκα, της θέση της στη σύγχρονη κοινωνία, τη σχέση της με τον άντρα, τη χειραφέτηση της. Στα περισσότερα μυθιστορήματα της γυναίκα ήταν η ηρωίδα αλλά η Ζωγράφου δεν την αντιμετώπιζε ποτέ με οίκτο, παρά μονάχα με συμπόνοια, όσα και αν ήταν τα δεινά και οι δυσκολίες που αντιμετώπιζαν οι πρωταγωνίστριες της. Ήθελε να αναδείξει την ατομική ευθύνη του καθενός μας για την πορεία που έχουμε επιλέξει στη ζωή μας. Υπό το πρίσμα της εποχής μας, ίσως ο όρος φεμινίστρια να μην της ταίριαζε, να μην χωρούσε η ίδια, όσο και αν θεωρούνταν μία αντισυμβατική συγγραφέας, μέσα σε αυτόν. Για την εποχή της, όμως, έγραψε προσπαθώντας να αφυπνίσει, να ξεσηκώσει. Όχι μονάχα τις γυναίκες αλλά τους καταπιεσμένους γενικότερα. Έγραφε με πάθος, θυμό αλλά και αγάπη.
Έγραψε και για τον έρωτα ανάμεσα στα δύο φύλα, με πολλή τόλμη και δίχως την πολιτική ορθότητα που κυριαρχεί στις μέρες μας, ίσως εις βάρος της αυθεντικότητας και της ελεύθερης έκφρασης. Κάποιοι ίσως να θεωρούσαν προκλητικά τα έργα της., αλλά αυτή ήταν και η αφορμή, ίσως ο λόγος, για να αναδειχθεί ως μία αντισυμβατική συγγραφέας. Ακόμη και οι τίτλοι των βιβλίων της ήταν συχνά ασυνήθιστοι, προκλητικοί, ευφάνταστοι. Αναφέρω ενδεικτικά: Μου Σερβίρετε Ένα Βασιλόπουλο Παρακαλώ;, Η γυναίκα σου η Άλήτισσα, Επάγγελμα Πόρνη, Η Γυναίκα που Χάθηκε Καβάλα στο Άλογο. Η ανάγνωση των τίτλων των μυθιστορημάτων της, εκτιμώ πως, σε ωθούν στην ανάγνωση τους, έστω από περιέργεια.
Όμως, τα μυθιστορήματα της Λιλής Ζωγράφου δεν ήταν απλά ή πιο περίπλοκα αναγνώσματα για τον έρωτα και τα ερωτικά πάθη. Διαφορετικά ο χαρακτηρισμός αντισυμβατική συγγραφέας θα ήταν άκυρος και άνευ περιεχομένου. Οι ήρωες της δεν ζούσαν σε ένα εξωπραγματικό περιβάλλον χωρίς αναφορές στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι. Τοποθετούνταν μέσα στην πολιτική και κοινωνική κατάσταση της εποχής τους, μέσα σε αυτήν προσπαθούσαν να επιβιώσουν, να ζήσουν όπως εκείνοι ήθελαν. Πολιτικά γεγονότα και καταστάσεις αναφέρονται συχνά μέσα στα έργα της συγγραφέως: η δύσκολη μεταπολεμική περίοδος, η χούντα. Δίχως να αναφέρεται με τρόπο ρητό και πρόδηλο, εμπειρίες της Λιλής Ζωγράφου εμπεριέχονται σε πολλά από τα βιβλία της, αποτέλεσαν την πηγή της έμπνευσης της.
Πέρα από τα πολύ γνωστά μυθιστορήματα της, τα οποία έχουν κάνει πολλές επανεκδόσεις και έχουν διαβαστεί και αγαπηθεί από το αναγνωστικό κοινό, η Λιλή Ζωγράφου, μία κατά κοινή ομολογία αντισυμβατική συγγραφέας, έγραψε και δοκίμια, μελέτες: Για τον Καζαντζάκη (Ν. Καζαντζάκης-Ένας Τραγικός), για τον Ελύτη (Ο Ηλιοπότης Ελύτης), για τον Κάφκα ( Κάφκα, ο Σύγχρονος μας). Το δοκίμιο της Αντιγνώση, Τα Δεκανίκια του Καπιταλισμού, για την (αρνητική και καταστροφική κατά τη συγγραφέα) σχέση της χριστιανικής θρησκείας με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό αποτελεί ορόσημο στα εκδοτικά χρονικά, προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις από την επίσημη εκκλησία όταν εκδόθηκε. Προσωπικά, ήταν από τα πρώτα έργα της που διάβασα (και ξανά διάβασα) με πάθος και θαυμασμό για το θάρρος και την τόλμη της.
Η Λιλή Ζωγράφου απεβίωσε το 1998, αφήνοντας πίσω της πλούσιο συγγραφικό έργο, πολλά άρθρα στον τύπο της εποχής, ελάχιστες τηλεοπτικές συνεντεύξεις, ακόμη πιο λίγες εμφανίσεις στις εκπομπές πολιτικού περιεχομένου στην τηλεόραση στη δεκαετία του 1990. Σε ό,τι έκανε, εκφράζονταν πάντοτε με τόλμη, με το θάρρος που απαιτεί ο χαρακτηρισμός μία αντισυμβατική συγγραφέας, μία ανεξάρτητη προσωπικότητα.
