Τα δυο τελευταία καλοκαίρια είναι βάλσαμο στην ψυχούλα μας, μουσικά. Πρώτα ξεκίνησε η ταράτσα του Φοίβου, ένα σκηνικό ιδιαίτερο, παιχνιδιάρικο, βγαλμένο από περασμένες δεκαετίες, που σε κάνει να νιώθεις πως, είτε βρίσκεσαι στην παλιά Αθήνα μιας άλλης εποχής, είτε δε βρίσκεσαι στην πρωτεύουσα αλλά κάπου πλάι στη θάλασσα ξέγνοιαστος και χωρίς άγχη. Μετά ήρθε η ανακοίνωση ότι αυτό το καλοκαίρι θα κάνουν περιοδεία μαζί ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου κι ο Σωκράτης Μάλαμας, oπότε τα γήπεδα και οι μουσικοί χώροι πλημμύρισαν από κόσμο πανέτοιμο να τραγουδήσει με ένα τσίπουρο στο χέρι. Αυτό που μας συγκίνησε όμως περισσότερο ήταν η ένωση του Παυλίδη με τον Αγγελάκα , μια ένωση βγαλμένη από τα πιο τρελά όνειρα της εφηβείας πολλών από εμάς.
Έπειτα από δυο-τρεις συναντήσεις που είχαν οι δυο τους σε διάφορα φεστιβάλ, πάνω στη σκηνή πέρυσι, αποφάσισαν φέτος το καλοκαίρι να παίξουν μαζί και εμείς το χαρήκαμε με την ψυχή μας. Οι Τρύπες και τα Ξύλινα Σπαθιά μας έκαναν να κλάψουμε, να χτυπηθούμε, να φωνάξουμε, να ‘’επαναστατήσουμε’’, ακόμα και να ερωτευτούμε, στην πιο τρυφερή μας ηλικία. Το να αποφασίσουν, τα βασικότερα μέλη από αυτές τις μπάντες, να ανασύρουν κομμάτια από εκείνες τις εποχές, να γράψουν τραγούδι, ένα από τα λίγα που έχουν γραφτεί για την δύσκολη εποχή που ζούμε(την Νέα Βαρβαρότητα) και να τους βλέπουμε αναλλοίωτους, τουλάχιστον ιδεολογικά και σαν δημιουργούς, στον χρόνο, να τραγουδάνε για την νιότη τους αλλά κυρίως για την δική μας νιότη, είναι κάτι που δε μπορούσαμε παρά να το ζήσουμε με όλες μας τις αισθήσεις και να παρακαλάμε να μη μας ξυπνήσει κανείς από αυτό το όνειρο. Να μας αφήσουν να ζήσουμε τουλάχιστον ένα κομμάτι από αυτά που πάντα με παράπονο λέγαμε ότι δε προλάβαμε, κατηγορώντας την εποχή που γεννηθήκαμε, αυτά που χαζεύαμε με τις ώρες στα βιντεάκια στο internet από τις συναυλίες τους και φανταζόμασταν πως θα ήταν αν βρισκόμασταν και εμείς εκεί.
Αυτό, όμως που μας κάνει να κοιτάμε τον Αγγελάκα και τον Παυλίδη και να νιώθουμε όπως στα δεκαπέντε μας, είναι ότι και εκείνοι δείχνουν να περνούν μια δεύτερη νιότη και ότι παρότι εκείνοι άνοιξαν τον δρόμο σε μπάντες αυτού του ύφους τότε, δεν βολεύτηκαν, δεν επαναπαύτηκαν και κυρίως δε βυθίστηκαν στην μαύρη τρύπα του σκληρού lifestyle εκείνης της εποχής. Εκφράστηκαν ειλικρινά, συγκρούστηκαν με ότι διαφωνούσαν, υπερασπίστηκαν με σθένος ότι πίστευαν και κυρίως μας τροφοδότησαν με σπουδαία τραγούδια. Για αυτό και εμείς δε ‘’χωράμε πουθενά’’ από ενθουσιασμό και θέλουμε να βάλουμε ‘’φωτιά στα λιμάνια’’ στις συναυλίες τους.
