Ο Γιάννης Πουλόπουλος ήταν ένας ξεχωριστός Έλληνας τραγουδιστής και άνθρωπος. Έφυγε πριν λίγες μέρες από τη ζωή και η είδηση του θανάτου του συγκίνησε όλους μας. Τα τραγούδια που ερμήνευσε με την αισθαντική, μελωδική φωνή του, έχουν φωλιάσει στο θυμητικό των Ελλήνων της γενιάς του ίδιου αλλά και των επόμενων γενεών. Ποιος δεν έχει τραγουδήσει «Το άγαλμα», «Ξημερώνει Κυριακή», «Γειτονάκι μου», «Θα πιω απόψε το φεγγάρι», «Καμαρούλα μια σταλιά» και τόσα άλλα τραγούδια του;
Από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, τις κασέτες και τους δίσκους, τα τραγούδια αυτά μας συντροφεύουν τόσα χρόνια, στις μοναχικές μας στιγμές, στα γλέντια μας, στις ώρες της δουλειάς, στα ταξίδια μας. Η μοναδική φωνή του Γιάννη Πουλόπουλου ηχεί πάντα μέσα μας, ανάμεσα στις φωνές που μας ακολουθούν στο μεγάλωμα μας, και μας κάνουν να θέλουμε να συνεχίσουμε να τραγουδάμε, γιατί τα τραγούδια δεν πεθαίνουν ποτέ.
Ένα παιδί που δεν είχε ραδιόφωνο
Ο Γιάννης Πουλόπουλος γεννήθηκε τον Ιούνιο του 1941 στην Καρδαμύλη της Μεσσηνίας αλλά μεγάλωσε στην Αθήνα. Στις γειτονιές του Μεταξουργείου και αργότερα του Περιστερίου βίωσε τις πρώτες του εμπειρίες και έλαβε τα πρώτα του ερεθίσματα στη ζωή.
Από μικρός είχε την τάση να τραγουδά. Του άρεσαν πολύ τα τραγούδια. Σε μια πόλη, όπου δεν είχε ακόμη χαθεί το εγγενές ανθρώπινο στοιχείο μέσα στον θόρυβο των κάθε είδους μηχανών και της ακατάσχετης φλυαρίας, μπορούσε κανείς να ακούσει παντού τραγούδια. Οι νοικοκυρές τραγουδούσαν κάνοντας τις δουλειές του σπιτιού, το ίδιο και οι εργάτες στα γιαπιά, οι εργαζόμενοι στις βιοτεχνίες, στα μαγαζιά, στους δρόμους. Εκείνη την εποχή, το τραγούδι λειτουργούσε ως αντίδοτο στα βάσανα και τις στενοχώριες περισσότερο απ’ ότι σήμερα.
Ο μικρός Γιάννης μεγάλωσε φτωχικά και με πολλές ελλείψεις. Στα πέντε του μόλις χρόνια έχασε τη μητέρα του. Μαζί με τον πατέρα και τον αδερφό του, εργάστηκαν σκληρά για να τα καταφέρουν. Παρά τις δυσκολίες της επιβίωσης όμως, τα όνειρα διατηρούνταν ολοζώντανα. Το όνειρο του Γιάννη ήταν να τραγουδάει. Όπου έβρισκε ραδιόφωνο στεκόταν για να απολαύσει τα ακούσματα. Στο σπίτι δεν είχαν ραδιόφωνο. Ίσως φάνταζε πολυτέλεια μπροστά στις άλλες ανάγκες που έπρεπε να καλυφθούν.
«Φίλε έχεις πολύ ωραία φωνή»
Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ο Γιάννης Πουλόπουλος βρίσκεται να είναι μπογιατζής και οικοδόμος, ποδοσφαιριστής στην ομάδα του Ατρόμητου, στον Άγιο Ιερόθεο και ταυτόχρονα μαθητής σε νυχτερινό σχολείο. Παρακολουθούσε παράλληλα μαθήματα στην σχολή ΝΤΙΖΕΛ, στην ειδικότητα του ηλεκτρολόγου. Πριν την ενηλικίωσή του ακόμη δεν του φτάνουν οι ώρες μέσα στην ημέρα, μα πάντα βρίσκει χρόνο για τραγούδι.
Πολλές φορές φίλοι, συνάδελφοι, γείτονες και συμμαθητές, θαυμάζοντας την φωνή του, τον προτρέπουν να πάει σε κάποια ακρόαση. Κάνει τις πρώτες του προσπάθειες να κλείσει ένα ραντεβού στην Columbia, χωρίς επιτυχία αρχικά. Συνεχίζει όμως με επιμονή να απευθύνεται στην ίδια εταιρία για ακρόαση. Δεν διστάζει, παρά τις ανάγκες, να χάσει μεροκάματα μέχρι να πετύχει τον στόχο του, και τα καταφέρνει.
Γιάννης Πουλόπουλος: Από την οικοδομή στο στούντιο
Το πρώτο τραγούδι που ηχογράφησε ο Γιάννης Πουλόπουλος είχε τον τίτλο «Κορμί μου πονεμένο», σε στίχους και μουσική του Μπάμπη Δαλιάνη. Το τραγούδι αυτό ωστόσο δεν κυκλοφόρησε, πιθανόν λόγω της ηλικίας του ανήλικου τραγουδιστή. Κυκλοφόρησε όμως αργότερα σε δίσκο 45 στροφών το τραγούδι «Δως μου την καρδιά μου πίσω» του Πάνου Πετσά.
Την ίδια περίπου περίοδο, η εταιρία Columbia, έχοντας ήδη στο αρχείο ηχογραφήσεις από με μια μεγάλη ομάδα άγνωστων, ανερχόμενων ερμηνευτών, αποφάσισε να προχωρήσει σε εκκαθάριση και προγραμματίζει νέες ακροάσεις με στόχο να καταλήξει στους πενήντα καλύτερους καλλιτέχνες.
Η επιτροπή για αυτές τις ακροάσεις απαρτιζόταν από «ιερά τέρατα» του Ελληνικού πενταγράμμου. Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Γιάννης Παπαϊωάννου, ο Βασίλης Τσιτσάνης και ο Απόστολος Καλδάρας θα άκουγαν τις νέες φωνές και θα κατέληγαν στους καλύτερους τραγουδιστές. Ο Γιάννης Πουλόπουλος ήταν ο μόνος που πέτυχε να περάσει σε αυτή την ακρόαση κερδίζοντας το ενδιαφέρον και τον θαυμασμό των σπουδαίων κριτών.
Ο Γιάννης Πουλόπουλος στο Θέατρο
Ο Μίκης Θεοδωράκης, ενθουσιασμένος από τις ερμηνευτικές ικανότητες και την φωνή του νεαρού Γιάννη, του έδωσε τρία τραγούδια: «Δόξα τω Θεώ», «Στρώσε το στρώμα σου για δυο» και «Το ψωμί είναι στο τραπέζι». Αυτά τα τραγούδια τραγουδήθηκαν στην θεατρική παράσταση «Η γειτονιά των Αγγέλων», έργο του Ιάκωβου Καμπανέλη, στο θέατρο «ΡΕΞ». Η παράσταση που ανέβηκε από τον θίασο της Τζένης Καρέζη και του Νίκου Κούρκουλου είχε πολύ μεγάλη επιτυχία. Αντιστοίχως και τα συγκεκριμένα τραγούδια, τα οποία ηχογραφήθηκαν και κυκλοφόρησαν σε δίσκο με την φωνή του Γιάννη Πουλόπουλου. Αργότερα ηχογραφήθηκαν και κυκλοφόρησαν εκ νέου σε ερμηνεία του Γρηγόρη Μπιθικώτση.
Βηματίζοντας στον δρόμο των τραγουδιών
Μετά την θεατρική παράσταση «Η γειτονιά των Αγγέλων», ο Γιάννης Πουλόπουλος ηχογραφεί «Το πρωινό τραγούδι» σε μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου και στίχους του Νίκου Γκάτσου. Το τραγούδι μένει για καιρό στο αρχείο της Columbia και κυκλοφορεί τελικά το 1963, ανάμεσα σε άλλα τραγούδια, στο διπλό LP «Χρυσές επιτυχίες του Σταύρου Ξαρχάκου». Αυτή ήταν και η τελευταία του ηχογράφηση στη συγκεκριμένη δισκογραφική εταιρία καθώς ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης είχε αντιρρήσεις για την παρουσία του νεαρού Γιάννη στην Columbia. Έτσι οι υπεύθυνοι αναγκάστηκαν να διακόψουν τη συνεργασία.
Για δύο χρόνια κατατάσσεται στον στρατό (1964 – 1966). Επιστρέφοντας, συνεχίζει να τραγουδά σε μπουάτ στην Πλάκα ενώ ηχογραφεί στην εταιρία «Λύρα» δώδεκα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη.
Ακολουθεί η συνεργασία του με τον πρωτοεμφανιζόμενο τότε συνθέτη Μάνο Λοΐζο. Mε το τραγούδι «Ακορντεόν», συμμετέχει στην ταινία «Αθήνα, πόλη χαμόγελο» κι έτσι αρχίζει και η σχέση του με τον κινηματογράφο. Αργότερα τραγουδά το τραγούδι «Μη μου θυμώνεις μάτια μου» του Σταύρου Κουγιουμτζή. Tην ίδια χρονιά (1966) συμμετέχει σε τρεις ακόμη ταινίες με πρωταγωνιστές λαμπρούς ηθοποιούς όπως η Τζένη Καρέζη, η Μάρω Κοντού, ο Γιώργος Φούντας και άλλοι. Επιπλέον, τραγουδά σε συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη, στο γήπεδο της ΑΕΚ στην Νέα Φιλαδέλφεια, μαζί με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, τη Μαρία Φαραντούρη και τον Δημήτρη Μητροπάνο και η επιτυχία είναι πολύ μεγάλη.
Ο δρόμος γίνεται χρυσός
Στα μέσα της δεκαετίας του ’60, στην Ελληνική μουσική έρχεται το «Νέο Κύμα». Σε αυτή την εποχή, ο Γιάννης Πουλόπουλος εκφράζει επιπλέον ταλέντα, γράφοντας και συνθέτοντας ο ίδιος τα τραγούδια του, τα οποία γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία. Πιο γνωστό είναι το τραγούδι «Θα ‘θελα να ‘χα μια αγάπη μόνο».
Οι συνεργασίες του, εν τω μεταξύ, διευρύνονται και κάνει εκπληκτικές δουλειές με μεγάλους συνθέτες όπως ο Δήμος Μούτσης, ο Γιάννης Σπανός και ο Μίμης Πλέσσας. Με τον τελευταίο δουλεύουν μαζί και στον κινηματογράφο και η μία επιτυχία διαδέχεται την άλλη. Πασίγνωστες ταινίες, όπως «Οι Θαλασσιές οι χάντρες», «Η Παριζιάνα», «Μια κυρία στα μπουζούκια», «Γοργόνες και μάγκες» αλλά και άλλες, κάνουν όλη την Ελλάδα να τραγουδά τα τραγούδια του Γιάννη Πουλόπουλου. Τα τραγούδια αυτά τα τραγουδάμε ακόμη, και προκαλούν την ίδια συγκίνηση με τότε, και τα ίδια συναισθήματα και στους νέους σήμερα, παρόλο που οι εποχές έχουν αλλάξει δραματικά.
Το 1969 είναι η χρονιά που χαρίζει στον Γιάννη Πουλόπουλο μια τεράστια επιτυχία. Ο δίσκος «Ο Δρόμος» σε μουσική του Μίμη Πλέσσα και στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου είναι ο δίσκος που πούλησε σχεδόν τρία εκατομμύρια αντίτυπα μέχρι σήμερα. Σχεδόν όλα τα τραγούδια του δίσκου είχαν την ίδια επιτυχία. «Έπεφτε βαθυά σιωπή», «Το άγαλμα», «Ξημερώνει Κυριακή», «Μέθυσε απόψε το κορίτσι μου» είναι ορισμένα από τα τραγούδια που έκανα τον δίσκο χρυσό. Στον δίσκο συμμετείχαν επίσης η Πόπη Αστεριάδη και η Ρένα Κουμιώτη.
Η εποχή των αστεριών
Αναμφίβολα οι δεκαετίες του ’60 και του ’70 ήταν από τις πιο όμορφες και παραγωγικές της Ελληνικής μουσικής και γενικότερα της τέχνης. Πολλοί νοσταλγούμε αυτή την εποχή, είτε την έχουμε ζήσει είτε όχι, και ο Γιάννης Πουλόπουλος υπήρξε ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους της. Μετά την κυκλοφορία του δίσκου «Ο Δρόμος» ο τραγουδιστής συνέχισε να κρατά ψηλά την ποιότητα της δουλειάς του, συνεργαζόμενος με έξοχους συνθέτες, στιχουργούς και άλλους τραγουδιστές αλλά και συνθέτοντας και γράφοντας ο ίδιος. Έφτασε άξια στο απόγειο της καριέρας του.
Ο Γιώργος Ζαμπέτας, ο Κώστας Βίρβος, ο Λίνος Κόκοτος, η Μαρινέλλα, η Καίτη Χωματά, ο Στράτος Διονυσίου , ο Γιώργος Κατσαρός, ο Κώστας Καπνίσης και ο Γιάννης Μαρκόπουλος είναι ανάμεσα στους εξαιρετικούς συνεργάτες του Γιάννη Πουλόπουλου. Μαζί δημιούργησαν τραγούδια αξέχαστα κάνοντας εκπληκτικούς δίσκους. Επίσης, στίχοι των Φεντερίκο Γαρθία Λόρκα, Πάμπλο Νερούδα, Γιάννη Ρίτσου και Γεωργίου Βιζυηνού έγιναν ευρύτερα γνωστοί μέσα από τις ερμηνείες του καλλιτέχνη.
Οι μεγάλοι άνθρωποι δεν μικραίνουν για να χωρούν
Στα τέλη της δεκαετίας του ’90, λίγο πριν έρθει ο νέος αιώνας, ο Γιάννης Πουλόπουλος είχε πάρει την απόφαση του να αποσυρθεί από την σκηνή. Σε συνεντεύξεις του εκείνη την εποχή εξήγησε τους λόγους αυτής του της απόφασης δηλώνοντας πως η νύχτα είχε πια ευτελιστεί και δεν ήταν γι’ αυτόν. Σε συνέντευξή του στον δημοσιογράφο Νίκο Χατζηνικολάου είχε πει πως νοσταλγεί την εποχή των μπουάτ, τότε που τραγουδούσε καθισμένος σε ένα μικρό σκαμπό, χωρίς μικρόφωνα, φώτα και εγκαταστάσεις. Τότε που στο μικρό πάλκο βρισκόταν μόνο ο ίδιος και η κιθάρα του και η απόσταση από το κοινό δεν ξεπερνούσε το μισό μέτρο.
Ένα κοινό, μετά βίας εκατό ατόμων στον χώρο, που απολάμβανε μαζί του τα τραγούδια, σεβόμενο απόλυτα τον καλλιτέχνη και την τέχνη, τόσο που σκεφτόταν κανείς να ανάψει τσιγάρο για να μην ενοχλήσει ο ήχος του αναπτήρα. Στις μεγάλες πίστες και στα μεγάλα κέντρα, χωρητικότητας τριών και τεσσάρων χιλιάδων ανθρώπων, όσες φορές τραγούδησε, αισθανόταν μοναξιά όπως δήλωσε.
Ένα από αυτά τα κέντρα που βρέθηκε ο μεγάλος τραγουδιστής ήταν η «Πύλη Αξιού». Το 1998 μάλιστα κυκλοφόρησε σε CD μία από αυτές του τις εμφανίσεις και είναι και η μοναδική του δουλειά που περιέχει ζωντανή ηχογράφηση.
Ένα χρόνο αργότερα κυκλοφορεί ο δίσκος του με τίτλο «Στα όνειρά μου περπατώ» και το 2005 κάνει τον τελευταίο του δίσκο, σε περιορισμένη έκδοση, με τίτλο «Τα χρυσά κινηματογραφικά». Έκτοτε δεν ξαναμπήκε σε στούντιο για να ηχογραφήσει, ούτε έκανε άλλη εμφάνιση, επιλέγοντας να αποσυρθεί. Παρά την απουσία του όμως από τα μουσικά πράγματα της χώρας, όλοι του οι δίσκοι εξακολούθησαν να επανεκδίδονται και να πωλούνται κατά χιλιάδες.
Η απόλαυση της ζωής είναι τέχνη
Ο Γιάννης Πουλόπουλος αγάπησε το τραγούδι και την μουσική από μικρό παιδί και αφιέρωσε σχεδόν όλα του τα χρόνια σε αυτή την αγάπη. Ωστόσο φρόντισε να μην εξαρτά τη ζωή και την ευτυχία του μόνο από αυτή του τη δραστηριότητα. Αγάπησε τη σύζυγό του, την κόρη τους, παλιούς συνεργάτες και φίλους, τη ζωγραφική και τη χαλκογραφία καθώς επίσης και την γραφή. Έχει εκδώσει μάλιστα δύο ποιητικές συλλογές με τίτλο «Τετράδιο» (1971) και «Ταξίδι στο κέντρο της νύχτας» (1983).
Όλα αυτά ήταν αγάπες και δραστηριότητες παράλληλες με την μουσική, που του έδιναν χαρά και πληρότητα. Έτσι, μετά την απομάκρυνσή του από τον χώρο του τραγουδιού και παρά τα προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν με την καρδιά του και ιδιαιτέρως με την όρασή του, καθώς έπασχε από γλαύκωμα, πέρασε ήρεμα τα τελευταία του χρόνια.
Γιάννης Πουλόπουλος: Ο Αποχαιρετισμός
«Όταν τελειώνει η μέρα κι αρχίζει να διπλώνει το τοπίο, απ’ το μαύρο σύννεφο, χωρίς βροχή, τότε, όλα ανάβουν : Φώτα, μπαταρίες, λάμπες πετρελαίου, κεριά στα νεκροταφεία, ακόμα και το φεγγάρι… Καντήλια για δόξες που σβύσανε, ένα τσιγάρο κάποιου περαστικού, μια φωτιά που καίει ένα μεταξωτό θέατρο…. Ωραίο όνειρο που φεύγει σαν τον άνεμο…Τον άνεμο που μας παίρνει παιδιά και μας κάνει άντρες, ή μας παίρνει άντρες και μας ξαναδίνει παιδιά, μικρά, όσο και τα’ αστέρια, σαν να κοιτάμε μεθυσμένοι, με το κεφάλι πλάγια και ψηλά…Πίσω από μια σκουριασμένη κλειδαριά, έχω κλείσει όλα μου τα μυστικά. Αντίο.. Ξέρεις ;..Ήθελα να πω κάτι, σ’ όλη μου τη ζωή.. Να αυτό είν’όλο…»
Γιάννης Πουλόπουλος
Αποχαιρετισμός
Από την ποιητική συλλογή «Ταξίδι Στο Κέντρο της Νύχτας», 1983, Εκδόσεις Χρυσή Διαθήκη.Advertising
Δεν έγινε καμιά τελευταία συναυλία προς τιμήν του. Το 2014 όμως, όταν βρέθηκε σε κέντρο διασκέδασης με την οικογένεια του, ο κόσμος έδειξε, για άλλη μια φορά την αγάπη και την εκτίμησή του προς τον μεγάλο Γιάννη Πουλόπουλο. Οι τραγουδιστές του κέντρου Νίκος Οικονομόπουλος και Πέγκυ Ζήνα και όλοι οι παρευρισκόμενοι, του έδωσαν βήμα και το μικρόφωνο. Εκεί ο τραγουδιστής, είτε το ήξερε είτε όχι, χάρισε για τελευταία φορά την φωνή του, ζωντανά, σε μια απρογραμμάτιστη αποχαιρετιστήρια εμφάνιση.
Ο Γιάννης Πουλόπουλος μας άφησε πριν λίγες μέρες. Έφυγε στις 23 Αυγούστου, στα 79 του χρόνια. Τα τραγούδια του είναι και θα είναι ακόμη εδώ, γιατί οι ρομαντικοί τραγουδούν για πάντα.
Στο παρακάτω βίντεο μπορείτε να δείτε και να ακούσετε τον Γιάννη Πουλόπουλο και τον Μίμη Πλέσσα σε μια μοναδική συνάντηση στην εκπομπή “Καλλιτεχνικό Καφενείο” στην ΕΡΤ2 το 1986.
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν σε αυτό το άρθρο:
Γιάννης Πουλόπουλος – Ανακτήθηκε από την ηλεκτρονική διεύθυνση: el.wikipedia.org – Τελευταία πρόσβαση 5-9-2020
Η σπάνια φωτογραφία και ο Αποχαιρετισμός του Γιάννη Πουλόπουλου – Συντάκτης: Γιάννης Αλεξίου/ 28-8-2020 – Ανακτήθηκε από την ηλεκτρονική διεύθυνση: www.ogdoo.gr -Τελευταία πρόσβαση 5-9-2020
Ενώπιος Ενωπίω-Γιάννης Πουλόπουλος 6/12/1999 – Ανακτήθηκε από την ηλεκτρονική διεύθυνση: www.youtube.com – Τελευταία πρόσβαση 5-9-2020
