Μετά από σχεδόν 6 χρόνια εμφυλίου πολέμου που κόστισε στην Συρία χιλιάδες νεκρούς, τραυματίες και ανυπολόγιστες καταστροφές στην υποδομή της χώρας ενώ δημιούργησε και την μεγαλύτερη προσφυγική κρίση μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο φαίνεται ότι γίνεται για πρώτη φορά μια σοβαρή προσπάθεια να υπάρξει μια απαρχή για την αποκλιμάκωση της έντασης στην περιοχή. Πιο συγκεκριμένα:
«Από τις πρώτες πρωινές ώρες τις 6ης Μαΐου 2017 άρχισε να ισχύει το καθεστώς των ζωνών αποκλιμάκωσης στην Συρία, οι οποίες συμφωνήθηκαν μεταξύ της Ρωσίας, του Ιράν και της Τουρκίας. Το καθεστώς αυτό θα ισχύσει τουλάχιστον για έξι μήνες. Η συμφωνία περιλαμβάνει την επαρχία του Ιντλίμπ και ακόμη επτά περιοχές της χώρας, στις οποίες παύουν κάθε είδους συγκρούσεις μεταξύ των κυβερνητικών στρατευμάτων και των ένοπλων ομάδων που πολεμούν εναντίον του καθεστώτος Άσαντ. Στην απαγόρευση περιλαμβάνονται και οι πτήσεις στρατιωτικών αεροσκαφών, ακόμη και των συριακών που επιχειρούν εναντίον των ISIS. Επίσης, στις ζώνες αυτές προβλέπεται η εξασφάλιση άμεσης και ασφαλούς πρόσβασης ανθρωπιστικής βοήθειας, δημιουργία υποδομών για την παροχή υπηρεσιών υγείας στον άμαχο πληθυσμό, καθώς και εθελοντικής επιστροφής προσφύγων. Στις ζώνες θα ληφθούν μέτρα ανοικοδόμησης των δικτύων πόσιμου νερού και ενέργειας. Η πρωτοβουλία για την δημιουργία αυτών των ζωνών ανήκει στην Ρωσία, με τον Ρώσο υπουργό Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ να θυμίζει, ωστόσο, ότι η συμφωνία έλαβε υπόψη και προηγούμενες σχετικές προτάσεις των ΗΠΑ.»
(Πηγή : TVXS)
Είναι σίγουρα πολύ νωρίς ακόμα για να είμαστε σίγουροι ότι αφενός αυτό το μέτρο θα έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα και αφετέρου ότι θα αποτελέσει την απαρχή για μια γενικότερη ειρήνευση στην πολύπαθη χώρα της Μέσης Ανατολής. Είναι ωστόσο ελπιδοφόρο το γεγονός πως θα υπάρχουν από εδώ και στο εξής κάποιες περιοχές όπου οι άμαχοι θα μπορούν να καταφύγουν για να προστατευτούν από τις συγκρούσεις και για να βρουν τα αναγκαία μέσα διαβίωσης .
Η γενικότερη ωστόσο κατάσταση στην Συρία δεν παρουσιάζει καμία τάση προς την αποκλιμάκωση καθώς τόσο η Συριακή κυβέρνηση (Άσαντ) όσο και οι ακραίοι Μουσουλμάνοι (ISIS) δεν δείχνουν καμιά διάθεση να εγκαταλείψουν τον αγώνα για την οριστική επικράτηση στην χώρα. Ταυτόχρονα οι ποικίλες εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες δεν είναι βέβαιο ότι θα νιώθουν ασφαλής σε μια μεταπολεμική Συρία που θα παραμείνει καζάνι που βράζει και οι ένοπλες ομάδες θα παραμένουν ενεργές.
Παράλληλα οι δύο μεγάλες δυνάμεις , Ρωσία και ΗΠΑ, δεν καταφέρνουν να φτάσουν σε μια συμφωνία σχετικά με την Συρία καθώς πρώτα και κύρια δεν έχουν ξεκαθαρίσει αν υποστηρίζουν τους κυβερνητικούς ανοικτά εναντίον του ISIS. Αυτό δημιουργεί πρόβλημα εμπιστοσύνης τόσο μεταξύ τους όσο και από την συριακή κυβέρνηση που δεν μπορεί να γνωρίζει αν μπορεί να στηριχτεί σε κάποιον για την μετάβαση και την σταθεροποίηση στην μεταπολεμική περίοδο .
Μόνο η Τουρκία φαίνεται να έχει συμφέρον από μια άνευ όρων ειρήνευση ωστόσο είναι πολύ μικρή για να μπορέσει να επηρεάσει καταλυτικά και ο Ερντογάν είναι ένας μάλλον απρόβλεπτος παίκτης με φιλοδοξίες πολιτικής ηγεμονίας σε όλο το Μουσουλμανικό κόσμο που πιθανόν να τις βάλει πάνω από την ανάγκη της χώρας του για ηρεμία στα νότια σύνορά της.
Με τις εστίες έντασης ανά τον κόσμο να αυξάνονται (Κορέα, Βαλκάνια, Ουκρανία, Βενεζουέλα) και τις δύο μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη να εμπλέκονται σε όλες είτε άμεσα είτε έμμεσα είναι βέβαιο πως καμιά από τις δύο δεν θα θέλει μια ειρήνη στη Συρία αν αυτό προϋποθέτει να κάνει πίσω στις θέσεις της και να δείξει αδυναμία.
Το κόστος φυσικά για άλλη μια φορά θα το πληρώσουν τόσο ο λαός της Συρίας όσο και όλες οι χώρες της Ανατολικής Μεσογείου (μη εξαιρουμένης της Ελλάδας) που για κανένα λόγο δεν θα μπορούν να νιώθουν ασφαλής και σταθερές με έναν τέτοιας έντασης και διάρκειας πόλεμο στην περιοχή τους.
