Αναπολείς και ξανά αναπολείς ανέμελες στιγμές μιας εποχής αγνής και τόσο αθώας. Νομίζω το τέλος της παιδική μας ηλικίας δεν μπορεί να οριοθετηθεί. Άλλοι ωρίμασαν γρηγορότερα και άλλοι δε θα μεγαλώσουν ποτέ καθώς η παιδική αφέλεια και η ανάγκη να αφήνονται στην ελευθερία της στιγμής και του τώρα μη γνωρίζοντας την άσχημη πλευρά της ζωής αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό της προσωπικότητας τους. Ένα μεγάλο μπράβο σε αυτούς τους ανθρώπους. Παρόλα αυτά υπάρχουν κάποιες στιγμές, κάποιες αναμνήσεις της παιδικής μας ηλικίας που όλοι μας κατατάσσουμε στις αγαπημένες μας.
Ας αρχίσουμε με την αίσθηση της απόλυτης ξεγνοιασιάς για το αύριο και για το μέλλον. Ξυπνούσαμε Σάββατο πρωί και σκεφτόμασταν μονάχα να πάμε να παίξουμε στο πάρκο παρέα με τους φίλους μας. Και τα άγχη για το μέλλον; Ποια άγχη; Ποιο μέλλον; Μονάχα οι στιγμή να μετράει, το τώρα. Τη υπέροχη αίσθηση να κάθεσαι σε ένα παγκάκι ή χύμα σε ένα γήπεδο με μια μπάλα από εδώ και εκεί και να γελάς με την καρδία σου. Συνεχίζω με την προσμονή των μεγάλων γιορτών που όλοι οι συγγενείς μαζεύονταν και η μαμά και η γιαγιά μαγείρευαν με το σκεπτικό ότι έχουν να ταΐσουν ένα ολόκληρο δήμο. Η παιδική μου ηλικία συνοδεύεται από απίστευτες μυρωδιές και λαχταριστά φαγητά και ένα σπίτι γεμάτο φωνές και τραγούδια. Δύσκολα γίνονται πια τέτοια τραπέζια, τέτοιες γιορτές, κανείς δεν προλαβαίνει πια.
Μια ακόμα αγαπημένη μου στιγμή από την παιδική μου ηλικία είναι φυσικά η ανάμνηση της γιαγιάς μου. Η αγάπη που μπορείς να λάβεις από τη γιαγιά σου είναι ό,τι πιο πολύτιμο. Ορισμός ανιδιοτελούς αγάπης και τόσο δυνατής. Τα φαγητά της γιαγιάς μου, τα γυμνά αλλά πάντα ζεστά της χέρια να με κρατάνε, να με χαϊδεύουν, να με σκεπάζουν. Η προσωποποίηση της ασφάλειας και της ηρεμίας. Η εικόνα της γιαγιάς είναι απόλυτα συνδεδεμένη με την παιδική μου ηλικία, είναι εκείνη που είχε πάντα κάτι να σε κεράσει, να σε συμβουλέψει και τώρα μεγαλώνοντας σου λείπουν όλα αυτά ακόμα και η γκρίνια της. Αναπολώντας τα περασμένα θυμάμαι τις κυριακάτικες βόλτες με τους γονείς μου και τα ξαδέρφια μου που κατέληγαν πάντοτε σε μεγάλα τραπέζια που έτρωγες και ποτέ δεν ανησυχούσες για τον λογαριασμό. Ωραία η οικονομική ανεμελιά, καμία έγνοια.
Και περνάμε στο μεγάλο κεφάλαιο σχολείο. Σχολείο, αν κάτι ταυτίζεται άψογα με την παιδική μας ηλικία φυσικά αυτό είναι το σχολείο. Άπειρες ώρες, άπειρα διαλείμματα και αστεία εντός και εκτός της τάξης. Αστεία γεγονότα με καθηγητές και στιγμές γέλιου που δε θα ξεθωριάσουν ποτέ. Και μετά εκδρομές με όλη την παρέα που μπορεί να συνεχίζετε να βγαίνετε μπορεί και όχι. Τι όμορφα τα χρόνια του σχολείου, πόσες αναμνήσεις κουβαλάει ο καθένας. Περνάω στο κομμάτι εκδρομές, με αποκορύφωμα την πενθήμερη φυσικά. Η πρώτη, για τους περισσότερους, γεύση ελευθερίας και ανεξαρτησίας από την οικογένεια. Ξενύχτια, χοροί, και απίστευτες στιγμές γέλιου που θα τις φυλάμε σαν κάτι άκρως πολύτιμο. Στα σχολικά χρόνια κάνουμε και τις πιο γερές φιλίες που αν είμαστε τυχεροί μας συνοδεύουν μια ζωή, και έτσι πάντα επιστρέφουμε στη παιδική μας ηλικία. Δεν μπορώ να περιγράψω το συναίσθημα της ανάμνησης της αυλής του σχολείου.
Δε θα μπορούσε φυσικά να λείπει το κομμάτι έρωτας. Σχολικοί ή και καλοκαιρινοί. Τα πρώτα δείγματα ότι μπορεί να νιώσουμε κάτι δυνατό για κάποιον. Τα πρώτα φιλία, οι πρώτες ανασφάλειες, οι πρώτοι φόβοι, οι πρώτες απογοητεύεις. Συνομιλίες και το στομάχι μονίμως να τρέμει. Δυνατό συναίσθημα και η πρώτη επαφή με κάτι τόσο πρωτόγνωρο.
Κλείνοντας φυσικά δε θα έλειπε η ανάμνηση των Χριστουγέννων μιας και τα αναμένουμε με ανυπομονησία οι περισσότεροι . Η αγαπημένη μου γιορτή όλου του χρόνου. Πάντα θα είναι. Στολισμένοι δρόμοι,το σπίτι γεμάτο σε κάθε γωνιά, γλυκά παντού, δώρα και μόνιμα ροζ μάγουλα από το κρύο. Το τέλος του σχολείου, ατελείωτες ώρες ύπνου και χουχούλιασμα με μόνιμα ανοιχτά λαμπάκια.
Να ταξιδεύετε λοιπόν στις παιδικές σας αναμνήσεις και να μένετε βουτηγμένοι σε αυτές μέχρι να αντλήσετε δύναμη και χαμόγελο για να δημιουργήσετε και ευτυχισμένα μετέπειτα χρόνια.
