Αναμνήσεις από τα παιδικά μας χρόνια. Είμαι σίγουρη όλοι μας έχουμε πολλές. Μεγάλωσα σε χωριό όποτε τα πράγματα για μένα ήταν πολύ διαφορετικά από ότι ενός παιδιού που έζησε σε πόλη. Ελευθερία,παιχνίδια,γέλιο τι όμορφα χρόνια, ανέμελα, πόσες αναμνήσεις…
Ποια είναι η πρώτη σου ανάμνηση; Θυμάμαι τον μεγάλο μου αδερφό να μου φοράει τα κίτρινα Walkman του στα αυτιά μου και έκανα πως ακούω τραγούδια. Άρπαξε τη φωτογραφική μηχανή και με έβγαλε φωτογραφία.
Θυμάμαι να σκαρφαλώνω στην κορομηλιά και να κόβω όσα χωρούσε η μπλούζα μου και καθόμουν ήσυχη και έτρωγα. Θυμάμαι που με τον πατέρα μου κατεβαίναμε κάτω παραλία και μου έπαιρνε παγωτό, σουβλάκι, ή βραστό καλαμπόκι. Τα μπάνια που ρίχναμε κάθε καλοκαίρι. Τους λουκουμάδες που τρώγαμε.
Θυμάμαι να παίρνω το ποδήλατο μου και να γυρνάω όλο το χωριό. Δίναμε ραντεβού στο σταυροδρόμι με τα παιδιά της γειτονίας και παίζαμε μέχρι να νυχτώσει και μας φώναζαν οι γονείς μας από τα μπαλκόνια. Τι ωραία χρόνια ήταν. Προ κινητών, γιατί τώρα η παιδική αθωότητα δυστυχώς αρχίζει να εξαφανίζεται.
Τότε που ήσουν άρρωστη/ος και σε κράταγε η μαμά σπίτι; Τι χαρά έκανες που δε θα πας σχολείο και θα λιώσεις όλη μέρα μπροστά στην τηλεόραση βλέποντας παιδικά, με την κουβέρτα κουκουλωμένος. Τη μαμά σου να σε φροντίζει, να σου μαγειρεύει ό,τι θες, αρκεί να φας έστω δυο μπούκες. Και σε αγκάλιαζε σφιχτά και σου έλεγε θα γίνεις καλά, φάε λίγο να δυναμώσεις. Και το λίγο γινόταν πολύ και έτρωγες μισό πιάτο κοτόσουπα!
Όταν σου έδιναν οι γονείς σου 100 δραχμές και έπαιρνες με τις 50 ένα κουλούρι και με τις άλλες 50 έπαιρνες παγωτό πατούσα η μπανάνα μετά το σχολειό; Το μπουγέλο που παίζαμε στις βρύσες του σχολείου όταν έφτανε το καλοκαίρι; Που πλακωνόσουν στο ξύλο με το αδερφάκι σου; Και άμα το χτυπούσες δυνατά του έκλεινες το στόμα με το χέρι, με μαξιλάρι,με κουβέρτα και του έταζες λεφτά για να μην το πει στη μαμά.
Τα κάλαντα(επί δραχμών βεβαίως-βεβαίως εποχή). Μιλάμε για χοντρό χρήμα! Έδιναν 500 και 1000 δραχμές για πλάκα τότε. Η τσάντα σου γέμιζε από τα λεφτά. Πήγαινες στο σπίτι σου ανά δίωρο να αδειάσεις γιατί ήταν ασήκωτη. Οι γνωστοί σου έδιναν από 10.000 δραχμές και πάνω.
Το παιδί που έχεις μέσα σου δεν έφυγε, είναι εκεί. Και ας πέρασαν 20 και 30 χρόνια από τότε. Απλά κλείσε τα ματιά σου και θυμήσου τον εαυτό σου όταν ήσουν παιδί. Πήγαινε πίσω στις αναμνήσεις που έχεις μέσα στο μυαλό σου. Εγώ, είμαι ευγνώμων για τις αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια και νοιώθω λύπη που τα παιδιά μας τα περισσότερα από αυτά δε θα τα ζήσουν. Ωστόσο, στο χέρι μας είναι να τους δώσουμε λίγη από τη μαγεία εκείνων των χρόνων. Μην αφήνεται την αθωότητα τους να σβήσει.
https://www.youtube.com/watch?v=JT9r91ShdIE
