Κάτι μου λέει πως τελικά δεν θα την κόψω εύκολα αυτή την κακή συνήθεια, δηλαδή το να μένω ξύπνια ως αργά και απλά να γράφω. Να γράφω μέχρι να με πάρει ο ύπνος, αφήνοντας στην μέση αυτό που ξεκίνησα, λέγοντας στον εαυτό μου, πως θα το τελειώσω αργότερα, και κάπως έτσι κλείνω τα μάτια μου ήσυχη. Νομίζεις πως αυτός ο πρόλογος είναι τυχαίος; Μπα…. τίποτα δεν αφήνω στην τύχη του. Θα μπορούσες να με πεις και ελεγκτική, αλλά όπως το βλέπει ο καθένας.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κακό από το “αργότερα”. Καθησυχάζουμε τους εαυτούς μας ότι θα κάνουμε ή θα πούμε κάτι κάποια άλλη στιγμή. Λες και δεν ξέρεις πως στο τέλος δεν θα το κάνεις ή αν τελικά έρθει στιγμή που θα το κάνεις ή θα το πεις μπορεί να μην έχει καμία αξία. Δεν είναι κρίμα να μην γίνονται τα πράγματα την στιγμή που πρέπει; Δεν είναι κρίμα να δίνεις αναβολές; Έλα τώρα, αφού το ξέρουμε καλά πως στο τέλος θα σε τρώει που δεν το έκανες. Κάνω λάθος; Μιλάω γενικά και το ξέρω αλλά θέλω να σου δώσω πρώτα μια γενική εικόνα πριν μπω στο κυρίως θέμα.
Για αρχή θα μιλήσω για συναισθήματα. Το αγαπημένο μου θέμα. Έστω ότι νιώθεις κάποια Χ συναισθήματα, για ένα y άτομο (το ότι πάω να το εξηγήσω με βάση τα μαθηματικά κάπου με τρελαίνει), δεν είναι το λιγότερο ανόητο να μην τα εκφράσεις; Από την στιγμή που τα νιώθεις αυτά τα ρημάδια τα Χ συναισθήματα πες τα και στον δόλιο τον y. Κάτσε να το πάρουμε αλλιώς το πράγμα. Αν εσύ ήσουν στην θέση του y δεν θα ήθελες να ξέρεις τι νιώθει ή τι σκέφτεται για εσένα ο Χ; Μην πεις όχι, γιατί αυτό θα είναι μεγάλο ψέμα. Φυσικά και θα ήθελες να μάθεις. Ε λοιπόν γιατί κολλάς και δεν το κάνεις; Ποιος σου είπε ότι το συναίσθημα είναι ντροπή; Ντροπή αγαπητέ μου, είναι να μην νιώθεις και να παριστάνεις πως νιώθεις. Ότι νιώθουμε, το νιώθουμε για κάποιο λόγο. Είναι κρίμα να αφήνεις τον άλλον με τις αμφιβολίες, γιατί εσύ απλά δεν βρήκες το θάρρος να τα εξωτερικεύσεις.
Εδώ μπαίνει στο παιχνίδι η παγίδα που λέγεται “αργότερα”. Κάθε φορά που βρίσκεις ένα ψήγμα θάρρους και λες τώρα θα το πω, εκεί λες στον εαυτό σου θα το κάνω αργότερα. Τι σε κάνει όμως εσένα να πιστεύεις, ότι όταν εσύ θα είσαι σε θέση να το κάνεις, ότι ο άλλος θα είναι εκεί; Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι τότε θα έχει την ίδια αξία; Τα λέω σε εσένα για να τα ακούω και εγω μην νομίζεις… Τα ίδια κάνω κι εγώ, αλλά εύχομαι πως κάποια στιγμή θα βάλω μυαλό. Αφού φτάσαμε στο παρασύνθημα, όταν λοιπόν εγώ,βρήκα το θάρρος να εκφράσω αυτά που ένιωθα, πολύ αργά βέβαια, ήρθα αντιμέτωπη με την ατάκα «και γιατί μου τα λες τώρα;». Είχε απόλυτο δίκιο. Γιατί τώρα; Γιατί τώρα και όχι τότε που έπρεπε; Τι φοβόσουν; Την απόρριψη;
Και κάπου εδώ κάνει την εμφάνιση του το Αν. Αν δεν πάει καλά; Αν, αν, αν. Γεμίζεις το μυαλό σου με ένα κάρο αμφιβολίες και Αν. Φτάνει κάπου. Κούρασε όλο αυτό. Βρε χρυσέ μου άνθρωπε, το ενδεχόμενο του να πάει καλά δεν σου έχει περάσει ποτέ από το μυαλό; Μάλλον, όχι. Δεν αντιλέγω, υπάρχει και η περίπτωση να μην βρουν αντίκρισμα τα συναισθήματα σου από τον y άνθρωπο, ωστόσο στο τέλος θα νιώθεις καλά με τον εαυτό σου, που βρήκες την δύναμη να τα εκφράσεις, και δεν θα σε τρώει το «Αν τα είχα πει τι θα γινόταν»; Τώρα από την άλλη, αν τα συναισθήματα σου βρουν αντίκρισμα, θα πάρεις και εσύ την επιβεβαίωση που θες και τα πράγματα μπορεί να πάρουν μια τροπή, που ούτε εσύ ο ίδιος δεν είχες φανταστεί.
Ξέρεις ποιο είναι το θέμα; Ακόμα και αν δεν βρεις το θάρρος εκείνη την στιγμή να μιλήσεις, θα τα θάψεις μέσα σου ζωντανά. Και ότι θάβεται ζωντανό, δεν πεθαίνει και επανέρχεται στο φως με χειρότερο τρόπο. Θα έρθει η στιγμή που θα σε πνίγουν όλα αυτά που ήθελες να πεις, αλλά δεν είπες. Θα έρθει η στιγμή, που θα θες να τα πεις στον άνθρωπο για τον οποίο τα ένιωθες ή και νιώθεις, αλλά θα είναι πλέον αργά. Και θα έρθεις και εσύ αντιμέτωπος με ένα «γιατί τώρα»; Πίστεψε με δεν το θες αυτό. Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα, από το να ξέρεις ότι αυτά που έχεις να πεις, δεν έχουν πια κανένα νόημα. Ξέρεις γιατί δεν έχουν πια κανένα νόημα; Γιατί τα άφησες για αργότερα. Πόνεσε ε; Αν δεν θες να το νιώσεις, μάθε να μιλάς όταν πρέπει για αυτά που νιώθεις, και άσε τα Αν κλειδωμένα στο συρτάρι σου. Μην ζεις την ζωή σου εκ του ασφαλούς. Γιατί στο τέλος καταλήγεις ασφαλής, αλλά κενός. Κενός με ένα σωρό πράγματα, που ήθελες να πεις ή να κάνεις, αλλά δεν τα τόλμησες. Α…και να θυμάσαι ο τολμών νικά !!
