Ας μιλήσουμε για τον Ίκαρο!
Θα κάνω μια δακρύβρεχτη αρχή! Είπα να σε προετοιμάσω, πριν ξεκινήσεις να διαβάζεις αυτά που έχω να σου πω. Κοίτα…αυτές τις μέρες επικρατεί έντονη βροχόπτωση στον δρόμο μου, πράγμα που σημαίνει ότι έχω αρχίσει να ξεχνάω πώς είναι ο ήλιος. Τον νοσταλγώ και τον επιθυμώ όσο τίποτα άλλο. Το τοπίο είναι θολό λόγω της έντονης βροχής και της ομίχλης. Θα μου πεις, ότι δεν μπορείς να εκτιμήσεις τον ήλιο, δίχως την βροχή. Ναι, δεν έχεις άδικο σε αυτό, όμως μπορείς να μου τον φέρεις πίσω; Κάνε κάτι να επιστρέψει πίσω λίγο πιο γρήγορα! Θέλω επιτέλους να βγω από το σπίτι και να πάω μια βόλτα, αλλά βλέπεις δεν μπορώ…Ούτε η ομπρέλα μου δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με αυτόν τον καιρό. Δεν έχω κανένα “όπλο”, που να μπορεί να βοηθήσει με αυτό το χάος που επικρατεί εκεί έξω.
Βέβαια, δεν ξέρω αν θεωρούμαι πιο τυχερή από ότι ήταν ο Ίκαρος! Τα δικά του φτερά έλιωσαν όταν έφτασε κοντά στον ήλιο και το νήμα της ζωής του κόπηκε κάπως άδικα και άδοξα. Από την άλλη, τα δικά μου φτερά, έχουν τεθεί σε προσωρινή αχρηστία, λόγω τον καιρικών συνθηκών. Πως μπορώ να πετάξω έτσι; Μπορώ; Μάλλον όχι! Άσε που…λίγο πριν από την τελευταία μου πτήση, ψαλιδίστηκαν, με σκοπό να μην χαθώ στον ορίζοντα, χωρίς βέβαια να ερωτηθώ γι’ αυτή την πράξη. Μα το αποκορύφωμα, ήταν ότι τάχα μου, αυτό έγινε για το καλό μου. Δεν ήθελαν να έχω την ίδια κατάληξη με τον Ίκαρο. Τάχα μου, για να μην λιώσουν τα φτερά μου, σε περίπτωση που ενθουσιαστώ από την πτήση και την θέα, χάσω το μετρο και φτάσω κοντά στον ήλιο. Λες και τα δικά μου φτερά είναι κέρινα. Τελικά ο Ίκαρος είχε κέρινο μυαλό ή κέρινα φτερά;
Εγώ θεωρώ, ότι μάλλον είχε κέρινο μυαλό! Δεν ήταν τα φτερά του το πρόβλημα. Ένα πράγμα είχε να σκεφτεί και αυτό δεν το έκανε. Έπρεπε να προσέξει τον ήλιο, επειδή όμως εκείνος δεν το έκανε, την πλήρωσα άδικα εγώ. Βασικά όχι μόνο εγώ, αλλά και οι υπόλοιποι. Δεν ξέρω…ίσως και να του δώσω τελικά άφεση αμαρτιών. Πόσο εύκολο είναι να μην χάσεις τον έλεγχο, όταν βρίσκεσαι εκεί πάνω; Γιατί να μείνεις στα χαμηλά, όταν μπορείς να πας όσο ψηλά θες; Ίσως, αν ήμουν και εγώ στην θέση του Ίκαρου, να είχα φτάσει κοντά στο ήλιο, όμως τα δικά μου φτερά, διαφέρουν από τα δικά του. Δεν ξέρω αν ήταν αφελής ή αλαζόνας. Όμως, εγώ σγουρά δεν είμαι κανένα από τα δύο! Τα δικά μου κοσμητικά επίθετα διαφέρουν κατά πολύ από αυτά ή έτσι θέλω να πιστεύω, αλλά αυτό καλύτερα θα το αφήσω στην δική σου κρίση. Ίσως, όλοι μας να έχουμε περάσει κάποια στιγμή στην ζωή μας, από την φάση που πέρασε ο Ίκαρος, αλλά το θέμα είναι να μην μείνεις προσκολλημένος εκεί!
Την ώρα που έβλεπα το ψαλίδι να πλησιάζει απειλητικά προς τα φτερά μου, άρχισα να φωνάζω και να κλαίω, ότι δεν θέλω να μου ψαλιδίσουν τα φτερά και ότι θέλω να με αφήσουν να ζήσω. Να ζήσω! Γιατί με κόβουν και δεν με αφήνουν να πετάξω, όσο ψηλά και μακριά θέλω. Γιατί με κόβεις; Γιατί δεν με αφήνεις να ζήσω, όσο και όπως θέλω εγώ; Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να διαπράξεις αυτή την απάνθρωπη πράξη; Δώσε μου την γνώση που χρειάζομαι και άσε με να φύγω! Η δουλειά σου δεν είναι να με πονάς και να δημιουργείς πληγές πάνω μου, αλλά να με βοηθήσεις να έχω ασφαλείς πτήσεις. Όσο ψηλές ή χαμηλές επιθυμώ εγώ και όχι αυτές που μου έχεις καθορίσει εσύ. Δεν είναι η δουλειά σου, το να μου θέτεις όρια. Τα όρια θα τα βάλω εγώ! Μην μπερδεύεσαι! Δεν είμαι ο Ίκαρος και τα φτερά μου δεν είναι κέρινα. Στο είπα και πριν αυτό! Μάθε να ξεχωρίζεις κάποια πράγματα. Μάθε που φτάνουν τα όρια σου και το ποιος είναι ο ρόλος σου. Εδώ μιλάμε για την δική μου ζωή και όχι για την δική σου!
Στον εαυτό σου, μπορείς να κάνεις ό,τι θες, αλλά δεν σου επιτρέπω να μπαίνεις εμπόδιο στα δικά μου ταξίδια. Ίσως ο Ίκαρος να μην ήταν ούτε αλαζόνας, ούτε και αφελής. Ίσως ήταν αντιδραστικός και ελεύθερο πνεύμα. Ίσως να μην δεχόταν τα δεσμά που του έβαλαν, έτσι ώστε να τον κρατούν χαμηλά. Δεν έδωσε σημασία, στον μόνο “όρο” που του έθεσαν και εκεί την πάτησε. Όπως σου είπα και πριν, όλοι έχουμε περάσει από εκείνη την φάση, και εγώ κάπου τον καταλαβαίνω. Αν κάτσεις και το σκεφτείς λίγο καλύτερα, το μόνο που ήθελε να κάνει, ήταν να ανακαλύψει τον κόσμο. Ήθελε να φτάσει εκεί που δεν φανταζόταν ποτέ κανείς ότι θα μπορούσε! Έκανε το όνειρο των περισσότερων ανθρώπων πράξη. Δεν ξέρω τι να πιστέψω, έχω μπερδευτεί, διότι μια ζωή μας τον παρουσιάζουν ως αφελή και άμυαλο, αλλά πλέον έχω αρχίσει να αμφιβάλλω. Δεν μπορείς να καταλάβεις κάποιον, αν δεν έχεις μπει στην θέση του έστω και για λίγο. Αν δεν έχεις βαδίσει τον δρόμο που έχει περπατήσει με τα ίδια “παπούτσια”. Είναι γνωστό πως έξω από τον χορό πολλά τραγούδια λέγονται, αλλά το θέμα είναι, τι κάνεις όταν είσαι μέσα στον χορό. Λογικά χορεύεις!
Δεν ξέρω, αν έχεις πιάσει το νόημα πίσω από τις γραμμές. Η αλήθεια είναι πως αυτή την φορά μίλησα πολύ αλληγορικά και κάπου μπορεί να έχασες το νόημα. Πράγμα που θα ήταν πολύ λογικό, διότι μόνο αν είσαι μέσα στο μυαλό μου μπορείς να καταλάβεις με απόλυτη ακρίβεια αυτό που προσπαθώ να σου πω, αλλά από την στιγμή που αυτό δεν μπορεί να γίνει θα σου “αποκαλύψω” αυτό που κρύβεται πίσω από την αλληγορία του Ικάρου. Αυτό που θέλω να σου πω είναι, ότι στην προσπάθειά σου να προστατεύσεις κάποιον, πολλές φορές καταλήγεις να έχεις το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που θα ήθελες. Είναι προτιμότερο να αφήσεις τον άλλον ελεύθερο ως προς τις αποφάσεις του και τα θέλω του. Δεν πρέπει να λειτουργείς ως εμπόδιο στο δρόμο του άλλου. Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται ο κάθε “Ίκαρος” εκεί έξω είναι κάποιον, ο οποίος θα του ψαλιδίζει τα φτερά. Δεν έχουμε ανάγκη από αυτό!
Έχουμε ανάγκη από κάποιον, ο οποίος θα είναι δίπλα μας και θα μας συμβουλεύει. Έχουμε ανάγκη από κάποιον, ο οποίος αντί να μας κόβει τα φτερά, θα μας βοηθήσει να τα φροντίσουμε και να τα κάνουμε μεγαλύτερα και καλύτερα, έτσι ώστε να μπορέσουμε να φτάσουμε όσο πιο ψηλά μπορούμε. Έχουμε ανάγκη από ανθρώπους, που θα μας καμαρώνουν όσο εμείς πετάμε και είμαστε εκεί ψηλά, και θα χαίρονται με την χαρά μας. Αν πάλι γίνει η στραβή και πέσουμε…τουλάχιστον θα ξέρουμε πως ζήσαμε ελεύθεροι, παλεύοντας για τα θέλω μας, έχοντας στο πλευρό μας ανθρώπους που μας αγαπούν. Ίσως τελικά θα πρέπει να γίνει παράδειγμα μας ο Ίκαρος.
