Έμπλεξα με την δουλειά και δεν θα τα καταφέρω να έρθω! Κάνε υπομονή!
Είναι Τετάρτη βράδυ και πάνω στον πανικό μου, ακούω το κινητό να χτυπάει…λέω από μέσα μου “ωχ”. Τρέχω στο δωμάτιο προκειμένου να το προλάβω πριν κλείσει. Είχα δίκιο τελικά! Εσύ ήσουν! Παίρνω μια βαθιά ανάσα, προκειμένου να προετοιμάσω τον εαυτό μου γι’ αυτό που πρόκειται να ακούσω. Το σηκώνω και η φωνή σου από την άλλη πλευρά της γραμμής, ακουγόταν κάπως βαριά. Ακουγόταν σαν να ήσουν στεναχωρημένος για κάτι. Το αφήνω να πέσει κάτω στην αρχή. Δεν θέλω από την αρχή να έρθω αντιμέτωπη μ’ αυτό που είχες να μου πεις, διότι πάνω κάτω ήξερα τι ήθελες να μου πεις.
Μιλάμε για λίγα λεπτά, ώσπου παίρνω την απόφαση να σε ρωτήσω ” δεν θα έρθεις έτσι δεν είναι”; Μου αποκρίνεσαι πως έμπλεξες με την δουλειά και τελικά θα πρέπει να φύγεις. Άκυρα τα σχέδια για το Σαββατοκύριακο! Ξεφυσάω όσο αέρα είχα μέσα στους πνεύμονές μου, με σκοπό μαζί μ’ αυτόν να βγει και η στεναχώρια μου, που προφανώς προσπαθώ με κάθε τρόπο να σου κρύψω. Σου λέω πως, δεν έγινε και κάτι! Δεν πειράζει! Την επόμενη φορά θα είμαστε πιο τυχεροί. Σου λέω πως, όλο και κάτι θα κανονίσω να κάνω και πως δεν θέλω ν’ ανησυχείς για μένα και ότι θα είμαι μια χαρά, έχοντας αλλάξει προφανώς τον τόνο της φωνής μου σε πιο χαρούμενο. Μου λες να σου πω την αλήθεια. Να σου πω αυτό που πραγματικά σκέφτομαι, αλλά εγώ εξακολουθώ να σου λέω πως θα είμαι καλά, αποφεύγοντας να σου πω αυτό που πραγματικά σκέφτομαι. Έλα τώρα…αφού και οι δύο το ίδιο πράγμα σκεφτόμαστε. Τι το ψάχνεις τώρα και εσύ;
Προσπαθώ ν’ αλλάξω θέμα συζήτησης, μπας και καταφέρω να σου φτιάξω το κέφι. Όμως, η διάθεσή σου εξακολουθεί να είναι βαριά. Σε ακούω να αναστενάζεις. Τι έχεις; Τίποτα, καλά είμαι. Βρε που τα πουλάς αυτά; Δεν έχω κάτι, όλα καλά,να…απλώς κάτι σκεφτόμουν. Με τρομάζεις! Μπα…δεν χρειάζεται. Γιατί πρέπει να είναι απαραίτητα κακό; Εε…δεν ξέρω, από εσένα όλα τα περιμένω… Λοιπόν…εγώ πρέπει να πάω για ύπνο. Θα τα πούμε αύριο οκ; Έχω άλλη επιλογή; Μμμ…κάτσε να το σκεφτώ….Όχι δεν έχεις. Εε…τότε καληνύχτα. Ελα βρε, μην κάνεις έτσι, θα μιλήσουμε αύριο. Καλά! Πήγαινε τώρα πριν αλλάξω γνώμη. Έγινε…καληνύχτα! Κλείνουμε το τηλέφωνο και βγαίνω στο μπαλκόνι να χαζέψω λίγο την θέα. Παίρνω μερικές βαθιές ανάσες και λέω στον εαυτό μου ” Έλα όλα καλά θα πάνε! Μερικές μέρες θα είναι μόνο. Κάνε λίγη υπομονή”. Ηρεμώ και συνεχίζω ν’ ατενίζω την θέα.
Ξαφνικά ακούω από πίσω τα βήματα του σκύλου μου. Αα…μπα…θα μας κάνεις την τιμή; Θα κάτσεις μαζί μου; Έρχεται χαρωπή και κάθεται δίπλα μου. Ούτε εσύ έχεις όρεξη εε; Γονατίζω δίπλα της και έρχεται και χώνεται μέσα στην αγκαλιά μου. Μαζί θα περάσουμε το καλύτερο σαββατοκύριακο της λέω. Θα πάμε τις καλύτερες βόλτες! Στο υπόσχομαι της λέω, και εκείνη κουνάει την ουρά της όλο χαρά. Μένουμε λίγο ακόμα έξω στο μπαλκόνι, ώσπου κάποια στιγμή γυρίζω και της λέω… ” Έλα μπέμπα! Πάμε μέσα, γιατί έβαλε κρύο”. Μπαίνουμε μέσα και πάει η κάθε μία στο κρεβάτι της. Κυρίες βλέπεις παιδί μου! Δεν περνάνε λίγα λεπτά, και σηκώνεται και έρχεται να τσεκάρει με τον τρόπο της ότι είμαι καλά και της αποκρίνομαι, πως είμαι καλά και εκείνη γυρνάει πίσω στο κρεβάτι της. Καθώς ξαπλώνει με κοιτάει και αναστενάζει. Έλα βρε…όλα καλά σου λέω! Αφού έχω εσένα, όλα θα πάνε καλά! Με κοιτάει, κουνάει την ουρά της και πέφτει για ύπνο. Ωραία σκέφτομαι….πάει κι αυτή!
Αρχίζω να βγάζω πρόγραμμα για τις μέρες που εσύ θα λείπεις, έτσι ώστε να μην έχω και πολύ χρόνο να σκεφτώ. Θέλω να γεμίσω την ημέρα μου με πράγματα που θα με κρατήσουν απασχολημένη. Όσα περισσότερα έχω να κάνω, τόσο το καλύτερο. Αφού τελειώνω στο μυαλό μου το πλάνο μου, λέω στον εαυτό μου…”Ωραία και τώρα τί”; Αυτό το… “και τώρα τί ;”είναι που μου κάνει την ζωή πιο δύσκολη. Από κει που ήλπιζα, ότι θα έφερνες την αναστάτωση στο σπίτι, τελικά δεν θα έρθεις!
Όσο κι αν γκρινιάζω όταν με νευριάζεις, άλλο τόσο το απολαμβάνω κιόλας. Θα μου πεις, πώς γίνεται αυτό; Δεν ξέρω πώς, αλλά να που γίνεται! Είναι αυτό το ωραίο σπάσιμο των νεύρων. Αυτό που καταλήγει πάντα σε γέλια και όχι σε καυγάδες! Ξέρεις πόσο τους μισώ τους καυγάδες! Με τρομάζουν! Και ο συγκεκριμένος φόβος, δεν ελέγχεται. Έχεις έναν περίεργο τρόπο, να κάνεις ακόμα και τα άσχημα όμορφα. Ακόμα και τις φορές που θυμώνω όντως μαζί σου, και εκεί που το έχω πάρει απόφαση ότι “θα τ’ ακούσεις” εσύ καταφέρνεις να με κάνεις να γελάω. Αχχ… το πήγαινα τόσο καλά…
Έχει βγει στην επιφάνεια, μια άλλη πτυχή του εαυτού μου, που ομολογουμένως δεν γνώριζα την ύπαρξή της. Πάντα, ήμουν το λεγόμενο “δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου”, συνθήκη που πλέον δεν υπάρχει. Έχω πιάσει τον εαυτό μου να κάνει πίσω σε πράγματα και να συμβιβάζεται με κάποιες συνθήκες. Ποιος θα μου το ‘λεγε, ότι θα μου γινόταν εύκολο το να με “αφήνει” κάποιος. Θέλω να ελπίζω ότι καταλαβαίνεις τι εννοώ. Κοίτα…δεν μπορώ να πω, ότι στην αρχή μου ήταν εύκολο, όμως σταδιακά άρχισα να αποδέχομαι την κατάσταση. Έκατσα και σκέφτηκα πολύ, ώσπου κατέληξα στο…”έτσι έχει η κατάσταση ή το αποδέχεσαι και πας παρακάτω, ή το τελειώνεις εδώ”. Εε… όπως καταλαβαίνεις αποφάσισα να το αποδεχτώ. Καμια φορά, μου “χτυπάνε” την πόρτα κάτι παράλογες ανασφάλειες και φοβίες, όμως κάθομαι και προσπαθώ να τις εκλογικεύσω. Βλέπεις…δεν έχω συνηθίσει να είμαι με κάποιον, ο οποίος δεν μου δημιουργεί ανασφάλειες και κόμπλεξ. Οπότε, καμιά φορά μπερδεύεται το μυαλό μου, και δημιουργεί προβλήματα από κει που δεν υπάρχουν. Προσπαθεί, να δημιουργήσει μια γνωστή κατάσταση για μένα, στην οποία όσο παράλογο και αν σου ακούγεται, εγώ τότε ένιωθα ασφάλεια. Βέβαια αυτό πλέον έχει αλλάξει.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι, με το πόσο έχω αλλάξει μέσα από σένα. Όχι για σένα, αλλά για μένα. Ποτέ δεν μπήκες στην διαδικασία να με αλλάξεις, έτσι ώστε να σου “κάνω”. Έχω μάθει να κάνω πίσω σε κάποια πράγματα, που υπό άλλες συνθήκες δεν θα έκανα. Έχεις βρει τον τρόπο να ηρεμεις αυτό τον “δαίμονα” που υπάρχει μέσα μου. Με έχεις κάνει με τον τρόπο σου να αποκτήσω υπομονή. Με έχεις μάθει, πως όταν φεύγεις, θα επιστρέψεις. Πάντα επιστρέφεις! Έτσι το άγχος αποχωρισμού που έχω, έχει αρχίσει να μειώνεται σε σημαντικό βαθμό. Με έχεις μάθει, ότι μπορώ να καταφέρω τα πάντα. Έχεις δείξει πολύ υπομονή και ψυχραιμία, σε καταστάσεις που εγώ είχα χάσει την μπάλα. Έδειξες υπομονή, και βήμα βήμα με έβαλες ξανά στο “παιχνίδι”.
