Ένας σοφός είπε κάποτε πως αληθινός φίλος είναι αυτός που σε μαθαίνει να βασίζεσαι στα πόδια σου κι όχι στα δικά του, συμφωνώ παρά πολύ με αυτήν τη ρήση γιατί κρύβει και μια μεγάλη αλήθεια. Πέρα από το νόημα της φιλίας, αν το κοιτάξεις πιο βαθιά μας εξηγεί πως όλα είναι παροδικά στη ζωή ακόμα και η φιλία.
Έχουν γραφτεί πολλά τραγούδια, έχουν ειπωθεί χιλιάδες λόγια κι έχουν φτιαχτεί ταινίες γύρω από τη φιλία, ένα μεγάλο κίνητρο που δίνει ώθηση προς την ίδια τη ζωή. Όμως με την πάροδο του χρόνου όλα φθείρονται. Οι φίλοι είναι τα αδέλφια που επιλέγουμε εμείς οι ίδιοι ώστε να μας συνοδεύουν στο μονοπάτι της ζωής, όμως όταν απομακρύνονται από κοντά μας δημιουργείτε ένα τεράστιο κενό στην ίδια μας την ύπαρξη.
Κάθε άνθρωπος έχει χάσει τουλάχιστον έναν καλό φίλο, αυτό ισοδυναμεί με την απώλεια ενός μέλους του σώματος μας παραδέχτηκε κάποτε ένας Άγγλος ποιητής. Οι αφορμές είναι πολλές και διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο, ένα ψέμα, μια προδοσία, λίγα λόγια πίσω από την πλάτη, ένα μυστικό που δεν έπρεπε να αποκαλυφθεί, ένα τρίτο πρόσωπο και μπορώ να γράψω πολλά, δε θέλω όμως να ξυπνήσω παλιές μνήμες, ακόμα και δικές μου, γιατί οι ουλές αυτές παραμένουν στην καρδιά, κι αν τις ξύσεις πονάνε. Ακόμα και χρόνια μετά.
Έζησα τη φιλία στον υπέρτατο βαθμό της και ήμουν χαρούμενη, γιατί ο φίλος σε ανεβάζει στα σύννεφα, συζητήσεις μέσα στο κρύο στις δύο τα ξημερώματα, ατελείωτες βόλτες, πλάκες, γέλια, τρέλες, κυνηγητά στην ύπαιθρο, φωτογραφίες κάτω από μισογκρεμισμένες γέφυρες κι άλλες όμορφες αναμνήσεις που ξεπηδούν από το μυαλό μου καθώς γράφω αυτές τις λέξεις. Αυτήν είναι η όμορφη πλευρά μα όπως σε όλα τα πράγματα υπάρχει και η άσχημη, αυτήν είναι που πονάει πιο πολύ.
Πνίγεσαι μέσα στο πένθος της απώλειας, προσπαθείς να κατανοήσεις τι έφταιξε, τι έκανες λάθος. Χιλιάδες διασκορπισμένες σκέψεις στο μυαλό σου, ο λόγος φαντάζει μακρινός και παρασύρεσαι στο ποτάμι του πόνου. Υπεραναλύεις κάθε τελευταία κουβέντα, κάθε κίνηση, και είναι δύσκολο να αποδεχθείς πως τελείωσε. Μια φιλία είναι μια ψυχή που κατοικεί σε δύο σώματα κι όταν το ένα χάνεται μένεις μισός.
Η αποδοχή του γεγονότος τραντάζει την καθημερινότητα σου, δε μπορείς να κοιμηθείς, δεν έχεις όρεξη για τίποτα, κάτι μέσα σου έχει σπάσει γιατί λείπει ένα κομμάτι της καρδιάς σου που έφυγε μακριά και ίσως να μη ξαναγυρίσει κι αν επιστρέψει τίποτα δε θα είναι ίδιο. Χάνεις την πίστη σου στη φιλία και άλλες φορές και στον ίδιο σου τον εαυτό. Η εμπιστοσύνη μοιάζει σαν ένα δίκοπο μαχαίρι που σε έχει πληγώσει μα εσύ επιθυμείς να κοπείς και πάλι. Γνωρίζοντας πως από την επόμενη κιόλας μέρα δε θα μιλάς με αυτόν που μέχρι σήμερα ήταν φίλος σου, με όλη τη σημασία της λέξεως.
Οι μέρες περνούν σα παραμύθι, ψεύτικες διότι το μυαλό σου είναι παγωμένο στο παρελθόν, θέλεις να γυρίσεις στο χθες κι όλα να ήταν διαφορετικά στο σήμερα, στο κάθε σήμερα που θα έρθει στον χρόνο. Να έχεις πλάι σου αυτόν τον άνθρωπο που τόσο αγαπάς αλλά οι περιστάσεις τον απομάκρυναν. Θέλεις να συνεχίσει να είναι στη ζωή σου με κάθε τρόπο μα η επικοινωνία έχει πια χαθεί με απόρροια τους καυγάδες, τις φωνές και τις προσβολές.
Μια νοσταλγική θλίψη μένει στην ανάμνηση μιας τέτοιας απώλειας, δεν αποκαθίσταται ποτέ, μένει σαν αγκάθι καρφωμένο μέσα μας που πονά που και που με την πάροδο του χρόνου ξεχνιέται μα ποτέ δε λησμονιέται. Πέφτει στη χαραμάδα του μυαλού μας και χάνεται στην άβυσσο, σαν μαύρη τρύπα που κατοικεί μέσα μας.
Ο πόνος περνά και μένει ένα τεράστιο παράπονο, γιατί να συμβεί αυτό σε εσένα, αυτό μένει αιώνια μα η ίδια η ζωή είναι παροδική. Επιλέγουμε να ζήσουμε με τις όμορφες αναμνήσεις γιατί αυτές δεν προκαλούν πόνο, συνεχίστε να αγαπάτε τους ανθρώπους γύρω σας ακόμα κι αυτούς που είναι χιλιόμετρα μακριά από τη ζωή σας. Η φιλία, μια λέξη, χιλιάδες συναισθήματα.
