Φτάνει πια, είμαστε άνθρωποι

φτάνει πια«Τα Αψυχολόγητα» λοιπόν: Mία στήλη σκέψεων, που πολλές φορές μπορούν να μετατραπούν σε προβληματισμό για διάφορα κοινωνικά θέματα.

Κάπως έτσι συνέβη και αυτήν την εβδομάδα λοιπόν. Το θέμα που είχα ξεκινήσει να γράφω ήταν άλλο, όμως κάποια γεγονότα που είδα να συμβαίνουν, με έκαναν να γράψω τις γραμμές αυτές, νιώθοντας μία έντονη ανησυχία…

Οι καιροί που διανύουμε θα έλεγα πως είναι πολλοί περίεργοι και ανησυχητικοί. Γινόμαστε «από δυο χωριά» που λέει κι η λαϊκή παροιμία… Κι όσο η κρίση βαθαίνει, τόσο περισσότερο η αντιπαράθεση αυτή μετατρέπεται σε μίσος.

Αντιπαραθέσεις μεταξύ κοινωνικών ομάδων. Τι φταίει λοιπόν γι’ αυτό; Είναι η κακή οικονομική κατάσταση που μας κάνει να ξεσπάμε στο συνάνθρωπο; Είναι η αμάθειά μας και η έλλειψη παιδείας; Είναι αυτά που από μικρά παιδιά προσπαθεί να μας βάλει στο κεφάλι ο ακραίος συντηρητισμός του σχολείου και του τόπου; Μπορεί και να ΄ναι όλα μαζί. Το θέμα όμως είναι το αποτέλεσμα: Να χάνεται από το μυαλό η έννοια του ανθρωπίσμού, και αυτό που βλέπουμε απέναντί μας, να μην έχει πλέον την έννοια του  συνανθρώπου, αλλά να αποκτάει «ταμπέλα». Κι έτσι ξεκινά η μισαλλοδοξία…

Advertising

Advertisements
Ad 14

‘Ενα κείμενο που κάναμε στο σχολείο -τ’ όνομά του δυστυχώς δε το θυμάμαι- έλεγε σε κάποιο απόσπασμά του «…έσπρωξα και σπρώχτηκα, πάτησα και πατήθηκα…». Δε θα μπορούσε να δοθεί καλύτερη περιγραφή για την κοινωνία του σήμερα. Είμαστε η παραπάνω φράση. Ταμπέλες, αριθμοί, ομάδες, και χρώματα. Μονάδες που η μία προσπαθεί να βλάψει την άλλη. Στιγμές που η άποψη γίνεται ταμπού, που ο φόβος κυριαρχεί, που η ίδια η κοινωνία γίνεται βάρος που μας πλακώνει το στήθος…

Κι εμείς, αντί να αφήσουμε στην άκρη τα πάντα, ζώντας ως άνθρωποι, σιωπούμε… Μάθαμε να σιωπούμε, και το διαιωνίζουμε, «Κατάπιαμε τη γλώσσά μας. Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε. Φτιάξαμε το σύλλογο του “Σώπα” και μαζευτήκαμε πολλοί. Μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη , αλλά μουγκή.»που έγραψε κι ο αείμνηστος Aziz Nesin…

Προβληματίζομαι λοιπόν… Πού οδηγεί αυτή η διαιώνιση της σιωπής; Πού οδηγούν αυτά τα μίση; Φτάνει πια, είμαστε άνθρωποι… Ας μη βαραίνουμε τον ουρανό μας με μαύρα σύννεφα και κόκκινες αστραπές…

Φτάνει πια…

Advertising

Περισσότερα από τη στήλη: Αψυχολόγητα

Αψυχολόγητα

Σύγκριση και social media : η (αυτό)παγίδευση μας

Η σύγκριση στα social media και η αυτοπαγίδευση μας Πολύ συχνά, ή τουλάχιστον πιο συχνά…

Αψυχολόγητα

Ό,τι κι αν έχεις ανάγκη έχει σημασία

Όλοι έχουμε ανάγκες. Φυσικά και έχουμε ανάγκες. Αλλά για κάτσε μια στιγμή – πόσο καλά…

Αψυχολόγητα

Πτυχίο ω πτυχίο μου

Ας κάνουμε ένα μικρό κουίζ:   Τι γίνεται όταν συνειδητοποιείς ότι οι μόχθοι σου 4 χρόνων…

Αψυχολόγητα

Υπάρχει και ο χρόνος που έχουμε μπροστά μας

Πέρα απ’ τον χρόνο που χάσαμε, υπάρχει και ο χρόνος που έχουμε μπροστά μας. Υπάρχει…

Αψυχολόγητα

Δεν χρειάζεται να καταλαβαίνουμε τα πάντα

Δεν χρειάζεται να καταλαβαίνουμε τα πάντα. Κάποια πράγματα δεν βγάζουν νόημα. Γι’αυτό απλούστατα θα πρέπει…

Αψυχολόγητα

Oδηγός απελπισίας για απελπισμένους

Ένας πλήρης οδηγός απελπισίας για απελπισμένους ή αλλιώς τι να κάνεις όταν απελπίζεσαι. Σου έχει…

Αψυχολόγητα

Η ευτυχία δεν είναι πίσω από τις οθόνες

Είμαστε πραγματικά χαρούμενοι; Είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι; Με μια ματιά γύρω μου, δυσκολεύομαι να απαντήσω με…