Φτάνει πια, είμαστε άνθρωποι

φτάνει πια«Τα Αψυχολόγητα» λοιπόν: Mία στήλη σκέψεων, που πολλές φορές μπορούν να μετατραπούν σε προβληματισμό για διάφορα κοινωνικά θέματα.

Κάπως έτσι συνέβη και αυτήν την εβδομάδα λοιπόν. Το θέμα που είχα ξεκινήσει να γράφω ήταν άλλο, όμως κάποια γεγονότα που είδα να συμβαίνουν, με έκαναν να γράψω τις γραμμές αυτές, νιώθοντας μία έντονη ανησυχία…

Οι καιροί που διανύουμε θα έλεγα πως είναι πολλοί περίεργοι και ανησυχητικοί. Γινόμαστε «από δυο χωριά» που λέει κι η λαϊκή παροιμία… Κι όσο η κρίση βαθαίνει, τόσο περισσότερο η αντιπαράθεση αυτή μετατρέπεται σε μίσος.

Αντιπαραθέσεις μεταξύ κοινωνικών ομάδων. Τι φταίει λοιπόν γι’ αυτό; Είναι η κακή οικονομική κατάσταση που μας κάνει να ξεσπάμε στο συνάνθρωπο; Είναι η αμάθειά μας και η έλλειψη παιδείας; Είναι αυτά που από μικρά παιδιά προσπαθεί να μας βάλει στο κεφάλι ο ακραίος συντηρητισμός του σχολείου και του τόπου; Μπορεί και να ΄ναι όλα μαζί. Το θέμα όμως είναι το αποτέλεσμα: Να χάνεται από το μυαλό η έννοια του ανθρωπίσμού, και αυτό που βλέπουμε απέναντί μας, να μην έχει πλέον την έννοια του  συνανθρώπου, αλλά να αποκτάει «ταμπέλα». Κι έτσι ξεκινά η μισαλλοδοξία…

Advertising

Advertisements
Ad 14

‘Ενα κείμενο που κάναμε στο σχολείο -τ’ όνομά του δυστυχώς δε το θυμάμαι- έλεγε σε κάποιο απόσπασμά του «…έσπρωξα και σπρώχτηκα, πάτησα και πατήθηκα…». Δε θα μπορούσε να δοθεί καλύτερη περιγραφή για την κοινωνία του σήμερα. Είμαστε η παραπάνω φράση. Ταμπέλες, αριθμοί, ομάδες, και χρώματα. Μονάδες που η μία προσπαθεί να βλάψει την άλλη. Στιγμές που η άποψη γίνεται ταμπού, που ο φόβος κυριαρχεί, που η ίδια η κοινωνία γίνεται βάρος που μας πλακώνει το στήθος…

Κι εμείς, αντί να αφήσουμε στην άκρη τα πάντα, ζώντας ως άνθρωποι, σιωπούμε… Μάθαμε να σιωπούμε, και το διαιωνίζουμε, «Κατάπιαμε τη γλώσσά μας. Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε. Φτιάξαμε το σύλλογο του “Σώπα” και μαζευτήκαμε πολλοί. Μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη , αλλά μουγκή.»που έγραψε κι ο αείμνηστος Aziz Nesin…

Προβληματίζομαι λοιπόν… Πού οδηγεί αυτή η διαιώνιση της σιωπής; Πού οδηγούν αυτά τα μίση; Φτάνει πια, είμαστε άνθρωποι… Ας μη βαραίνουμε τον ουρανό μας με μαύρα σύννεφα και κόκκινες αστραπές…

Φτάνει πια…

Advertising

Περισσότερα από τη στήλη: Αψυχολόγητα

Αψυχολόγητα

Η ευτυχία δεν είναι πίσω από τις οθόνες

Είμαστε πραγματικά χαρούμενοι; Είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι; Με μια ματιά γύρω μου, δυσκολεύομαι να απαντήσω με…

Αψυχολόγητα

Καλοκαιρι 2025: Μπάνια παγωτά και αναμνήσεις

Αναμνήσεις από το καλοκαίρι 2025: Τι ζήσαμε, τι κρατάμε και γιατί ήταν ένα καλοκαίρι που…

Αψυχολόγητα

“Daddy issues”Δεν είναι drama, είναι τραύμα…

Ο όρος “daddy issues” αναφέρεται σε συμπεριφορές που συχνά έχουν τις ρίζες τους σε μια…

Αψυχολόγητα

Κάποιοι πολέμησαν γι’ αυτό το «για πάντα»

Αγάπη και για πάντα Είναι τόσο απλό και αβίαστο. Παντού υπάρχει αγάπη. Όλοι θέλουμε αγάπη.…

Αψυχολόγητα

Είναι ωραίο να μεγαλώνεις…

                    Σήμερα έκλεισα τα 25α χρόνια…

Αψυχολόγητα

Μέχρι τα όρια του καλοκαιριού ή πιο πέρα;

Κάθε καλοκαίρι έχει τη δική του ιστορία, έτσι δεν λένε; Είτε το λατρεύεις είτε όχι,…

Αψυχολόγητα

Άνθρωποι με… φως

Τι σημαίνει να είναι κάποιος άνθρωπος με φως; Με μια πρώτη σκέψη θα μπορούσε να…