Φτάνει πια, είμαστε άνθρωποι

φτάνει πια«Τα Αψυχολόγητα» λοιπόν: Mία στήλη σκέψεων, που πολλές φορές μπορούν να μετατραπούν σε προβληματισμό για διάφορα κοινωνικά θέματα.

Κάπως έτσι συνέβη και αυτήν την εβδομάδα λοιπόν. Το θέμα που είχα ξεκινήσει να γράφω ήταν άλλο, όμως κάποια γεγονότα που είδα να συμβαίνουν, με έκαναν να γράψω τις γραμμές αυτές, νιώθοντας μία έντονη ανησυχία…

Οι καιροί που διανύουμε θα έλεγα πως είναι πολλοί περίεργοι και ανησυχητικοί. Γινόμαστε «από δυο χωριά» που λέει κι η λαϊκή παροιμία… Κι όσο η κρίση βαθαίνει, τόσο περισσότερο η αντιπαράθεση αυτή μετατρέπεται σε μίσος.

Αντιπαραθέσεις μεταξύ κοινωνικών ομάδων. Τι φταίει λοιπόν γι’ αυτό; Είναι η κακή οικονομική κατάσταση που μας κάνει να ξεσπάμε στο συνάνθρωπο; Είναι η αμάθειά μας και η έλλειψη παιδείας; Είναι αυτά που από μικρά παιδιά προσπαθεί να μας βάλει στο κεφάλι ο ακραίος συντηρητισμός του σχολείου και του τόπου; Μπορεί και να ΄ναι όλα μαζί. Το θέμα όμως είναι το αποτέλεσμα: Να χάνεται από το μυαλό η έννοια του ανθρωπίσμού, και αυτό που βλέπουμε απέναντί μας, να μην έχει πλέον την έννοια του  συνανθρώπου, αλλά να αποκτάει «ταμπέλα». Κι έτσι ξεκινά η μισαλλοδοξία…

Advertising

Advertisements
Ad 14

‘Ενα κείμενο που κάναμε στο σχολείο -τ’ όνομά του δυστυχώς δε το θυμάμαι- έλεγε σε κάποιο απόσπασμά του «…έσπρωξα και σπρώχτηκα, πάτησα και πατήθηκα…». Δε θα μπορούσε να δοθεί καλύτερη περιγραφή για την κοινωνία του σήμερα. Είμαστε η παραπάνω φράση. Ταμπέλες, αριθμοί, ομάδες, και χρώματα. Μονάδες που η μία προσπαθεί να βλάψει την άλλη. Στιγμές που η άποψη γίνεται ταμπού, που ο φόβος κυριαρχεί, που η ίδια η κοινωνία γίνεται βάρος που μας πλακώνει το στήθος…

Κι εμείς, αντί να αφήσουμε στην άκρη τα πάντα, ζώντας ως άνθρωποι, σιωπούμε… Μάθαμε να σιωπούμε, και το διαιωνίζουμε, «Κατάπιαμε τη γλώσσά μας. Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε. Φτιάξαμε το σύλλογο του “Σώπα” και μαζευτήκαμε πολλοί. Μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη , αλλά μουγκή.»που έγραψε κι ο αείμνηστος Aziz Nesin…

Προβληματίζομαι λοιπόν… Πού οδηγεί αυτή η διαιώνιση της σιωπής; Πού οδηγούν αυτά τα μίση; Φτάνει πια, είμαστε άνθρωποι… Ας μη βαραίνουμε τον ουρανό μας με μαύρα σύννεφα και κόκκινες αστραπές…

Φτάνει πια…

Advertising

Περισσότερα από τη στήλη: Αψυχολόγητα

Αψυχολόγητα

Άνθρωποι με… φως

Τι σημαίνει να είναι κάποιος άνθρωπος με φως; Με μια πρώτη σκέψη θα μπορούσε να…

Αψυχολόγητα

H σύνδεση με τα πράγματα που φυλάμε

H σύνδεση με τα πράγματα που φυλάμε Υπάρχει ένα μεγάλο κουτί. Πράγματα. Ξεχειλίζει από πράγματα,…

Αψυχολόγητα

Μέρες

Πηγή: edromos.gr   Άφηνε τις μέρες να περνούν. Δεν τον συγκινούσε το παραμικρό και το…

Αψυχολόγητα

Χαλασμένη Πυξίδα

Βρίσκομαι σε μια χαράδρα, σε μια χαράδρα γεμάτη διαμάντια. Πέφτω και ξαναπέφτω και ξαναπέφτω. Τι…

Αψυχολόγητα

Κλείνοντας τη βαλίτσα…

    Κλείνοντας τη βαλίτσα… Τι σκέφτεσαι; Ακόμη ένα ταξίδι φτάνει στο τέλος, ακόμη μια…

Αψυχολόγητα

Σταμάτα για λίγο και παρατήρησε γύρω σου…

Σταμάτα για λίγο και παρατήρησε γύρω σου… Έχεις το χρόνο, πάντοτε έχεις το χρόνο. Χρησιμοποίησε…

Αψυχολόγητα

Την άνοιξη αν δεν την βρεις, την φτιάχνεις…

“Την άνοιξη αν δεν την βρεις, την φτιάχνεις” όπως γράφει ο Ελύτης. Ναι την φτιάχνεις.…