Γράμμα στον πατέρα μου
Και ξαφνικά ένα πρωί, χάθηκες…έσβησες στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου, πατέρα…
Και εμείς εκεί δίπλα σου βουβοί από πόνο, ν’ αναλογιζόμαστε πώς θα συνεχίσει η ζωή μας, χωρίς εσένα.
Όταν τελείωσαν τα πρέπει,τα τυπικά και τα πρακτικά και έμεινα μόνη, με τις σκέψεις μου και ένα τεράστιο γιατί, ξεκίνησα να σ ’ανακαλύπτω.
Έπρεπε να διαχειριστώ την απουσία σου και ομολογώ πώς ήταν δύσκολο. Σε εκείνη την ηλικία υποτίθεται θα ζούσα άλλα, όχι τον χαμό σου.
Πριν καλά- καλά το καταλάβω με πρόλαβαν τα ευχάριστα γεγονότα της ζωής, και όλοι πίστεψαν πως ξέχασα.
Έγινα θεία, απόκτησες το πρώτο σου εγγόνι πατέρα, και αρκετά χρόνια αργότερα, ανέβηκα τα σκαλιά της εκκλησίας χωρίς εσένα. Έγινα μάνα χωρίς να γίνεις παππούς. Και έγινα και άλλα πολλά για τα οποία θα καμάρωνες. Βίωσα τις χαρές που οφείλει να έχει ένας πατέρας με την κόρη του, χωρίς την παρουσία σου, αλλά χωρίς ποτέ να σε ξεχάσω. Πατέρα ήσουν παρών πάντα, και ας έλειπες. Εκεί στη γωνία στεκόσουν, φόραγες τα γυαλιά σου και χαμογέλαγες.
Σε κατηγορώ ρε πατέρα όμως, γιατί έχασες τα καλύτερα.
Δεν πρόλαβες να δεις , να ζήσεις παρόλο που ήταν τόσο κοντά σου όλα, σχεδόν τ’ άγγιζες. Σε κατηγορώ γιατί κάπου πήρες πολύ σοβαρά την ζωή, και δεν ευχαριστήθηκες ούτε τα απλά καθημερινά μικρά πράγματα.
Σε κατηγορώ γιατί άφησες όλες τις απολαύσεις για μετά. Ήσουν συγκεντρωμένος στο να είσαι καλός σε τόσα άλλα που εμείς δεν θέλαμε να κάνουμε,γιατί είχαμε βλέπεις τις ζωές μας, και παραμέλησες τον εαυτό σου. Εγκατέλειψες εσένα, στήριξες πολλά στην οικογένεια σου, αμέλησες την υγεία σου.
Έχουν περάσει σχεδόν δεκαέξι χρόνια και ακόμα κλείνω τα μάτια και σε «βλέπω» μπροστά μου. Νιώθω την παρουσία σου στον χώρο και αναλογίζομαι σε κάθε πρόβλημα τι λύση θα έδινε ο πατέρας μου; Τα «κηρύγματα» σου, αυτά που άκουγα βαριεστημένα και στραβομουτσούνιαζα, χτυπάνε καμπανάκια μέσα στο κεφάλι μου όταν ψάχνω για λύση και είμαι κοντά στην λάθος απόφαση. Προβάλεις στην σκέψη μου και με συνεφέρεις. Σε βλέπω ακόμα που μουτρώνεις και κάνεις πείσματα όταν θέλω να κάνω το δικό μου. Αλλά τώρα πλέον κάνω το δικό μου πατέρα, μεγάλωσα.
Δεν θα σου πω, πως υπήρξα η καλύτερη κόρη. Η σχέση μας ήταν πάντα τεταμένη. Αλλά δεν υπήρξα και η χειρότερη. Με πείσμωσες πολλές φορές και άλλες τόσες με στεναχώρησες.
Νομίζω και εγώ δεν σου φέρθηκα τόσο καλά, αλλά είχα τα δικά μου, ξέρεις… αυτά που νόμιζα πώς δεν μπορείς να καταλάβεις. Εσύ όμως καταλάβαινες, άσχετα αν ποτέ δεν το παραδεχόσουν μπροστά μου. Δεν θα σου πω πατέρα τι δεν με δίδαξες, δεν θα σε κατηγορήσω άλλο. Θα σου πω όμως τι με δίδαξε η απουσία σου.
Γιατί έπρεπε να λείψεις για να καταλάβω.
Έμαθα να στέκομαι μόνη μου και να βγαίνω μπροστά, έμαθα να κατανοώ ακόμα και όταν δεν συμφωνώ. Διάβασα όλα τα σημειώματα που άφησες έτσι ώστε να μας προφυλάξεις από όλους τους «εχθρούς» φανταστικούς και μη. Έμαθα τι σημαίνει να είσαι γονιός. Κατανόησα τις καταστάσεις που μεγάλωσες και έζησες, και μέσα από εσένα, κράτησα όλα αυτά που ήθελα, και συνέχισα. Μα διαφώνησα με όλα τα υπόλοιπα και έτρεξα μακριά τους. Τα πέταξα. Μου έδωσες το πιο μεγάλο μάθημα της μέχρι τότε ζωής μου πατέρα.
Να ζω για το παρόν,να μην αφήνω τίποτα για μετά. Δεν υπάρχει μετά πατέρα, το είδες. Οφείλω πολλά καλά σ εσένα, έχω «κληρονομήσει» νομίζω την λαχτάρα για την γνώση, μου αρέσει να γράφω, μου αρέσει να υπερ-αναλύω, να ονειρεύομαι. Οφείλω και αλλά τόσα «άσχημα» κουσούρια χαρακτήρα επίσης σ εσένα αλλά δεν πειράζει, οι τέλειοι δεν ζουν σε σ ’αυτόν τον πλανήτη και αν ζούσαν δεν θα κάναμε παρέα.
Σου γράφω αυτό το γράμμα όχι για εξιλέωση αλλά γιατί νιώθω πως θα μπορούσα να κάνω περισσότερα σαν κόρη,γιατί θεωρούσα δεδομένο ότι θα είσαι πάντα δίπλα μου.
Σου γράφω αυτό το γράμμα, για να σου πω ότι δεν είχα το σθένος να σταθώ επάξια στις περιστάσεις δίπλα σου, κυρίως προς το τέλος. Λύγισα…
Σου γράφω αυτό το γράμμα να σου πω ότι όσα χρόνια και αν περάσουν το κενό δεν μικραίνει, η πληγή δεν επουλώνεται κάποιες φορές κακοφορμίζει και η θλίψη δεν περνά…και ας λένε όλοι, ας κρύβουν την αλήθεια.
Η απώλεια είναι πάντα αισθητή σε αυτούς που μένουν πίσω και πονάει όσα χρόνια και αν περάσουν πατέρα.
Σου γράφω αυτό το γράμμα να σου πω πως μου λείπεις και πως πιστεύω ότι είσαι καλά και δεν πονάς πλέον.
Σου γράφω αυτό το γράμμα να σου πω όλα όσα δεν μπόρεσα τότε. Σου γράφω αυτό το γράμμα για να μην ανησυχείς πλέον για έμενα. Χαμογελάς ε; Και εγώ πατέρα..
