Ανά καιρούς με «πιάνει» η τάση να βλέπω ανάλαφρες νεανικές ταινίες, και μοιραία ξεκινώ ακόμα έναν προσωπικό απολογισμό. Ακόμα έναν γυναικείο προσωπικο απολογισμό. Μετράω σαν γυναίκα; Είμαι θυληκό; Θα μπορούσα ν’αλλάξω κάτι; Πόσο έχω αλλάξει σωματικά και ψυχικά από την εφηβεία και μετά; Αντιλαμβάνομαι φυσικά, πως αυτό που κάνω στον εαυτό μου, οφείλεται ξεκάθαρα στην γυναικεία ανασφάλεια που νιώθω, η οποία αρκετές φορές με παγιδεύει, χωρίς καν να το συνειδητοποιήσω.
Αναμνήσεις, εικόνες και νεανικά παρελθοντικά «προβλήματα» κατακλύζουν την σκέψη μου, και αρκετές φορές, γελάω και σκέφτομαι πως πάνω από τα μισά προβλήματα που είχα στην εφηβεία, τελικά λύνονταν τόσο εύκολα… Τότε βέβαια, στα δικά μου μάτια, ήταν ένα τεράστιο απροσπέλαστο βουνό, και αφορούσαν προβληματισμούς του στυλ, «τί θα φορέσω;», μέχρι και πιο σοβαρές εφηβικές μελαγχολίες. Αγχωνόμουν και θεωρούσα ότι είχε έρθει το τέλος του κόσμου. Πνιγόμουν σε μια κουταλιά νερό!
Συγκρίνω την έφηβη με την ώριμη πλέον γυναίκα, προσπαθώντας όμως να μην «πετάξω» το παιδί της καρδιάς μου. Ξεκαθαρίζω τα θέλω, απελευθερώνομαι από μύθους και παρωχημένα πρότυπα…αλλά…αλλά…όσο και αν έχω προσπαθήσει, δεν μπορώ με τίποτα να «πετάξω» την προσπάθεια να παραμείνω όμορφη, ερωτεύσιμη, εμφανίσιμη…με λίγα λόγια, δεν έχω καταφέρει ακόμα να «πετάξω» την ματαιοδοξία της εικόνας. Την ματαιοδοξία της εξωτερικής μου εμφάνισης.
Θεωρώ πως δεν έχει υπάρξει γυναίκα, που έστω και μια φορά στην ζωή της, να μην ένιωσε ανασφαλής με την εικόνα της. Γυναικεία ανασφάλεια έχει βιώσει και η πιο όμορφη γυναίκα του πλανήτη! Είναι εκείνη η στιγμή που στον καθρέπτη αντικρύζεις το είδωλο σου, και ενώ με τα κριτήρια των πολλών θεωρείσαι όμορφη,με τα δικά σου μάτια, βλέπεις όλα τα ψεγάδια του κόσμου. Ίσως λίγο μεγαλύτερο στήθος; Ίσως πιο αισθησιακά χείλη; Ίσως λιγότερα κιλά; Αυτό το κάτι που θα μας μεταμορφώσει σε τι; Ομορφότερες; Νεότερες; Θελκτικότερες; Αλήθεια σε τι;
Αντικειμενικά όσο όμορφη και αν είναι μια γυναίκα ΠΑΝΤΑ μα ΠΑΝΤΑ υπάρχει κάπου μια πιο όμορφη από εκείνη, και κάπως έτσι ξεκινά ο φαύλος κύκλος της γυναικείας ματαιοδοξίας και ανασφάλειας. Η κατάσταση κάποιες φορές γίνεται αγχωτική και χωρίς να το καταλάβεις μπαίνεις και εσύ στο «κυνήγι» μιας άπιαστης «βιτρινίστικης» ομορφιάς. Ν’ αγοράσω το όμορφο ρούχο, το σικ παπούτσι, να φτιάξω τα νύχια μου τα μαλλιά μου, ν’ αγοράσω καλλυντικά, να καταναλώσω ότι μου υπόσχεται πώς θα γίνω ομορφότερη…και η λίστα δεν τελειώνει ποτέ. Στις ιδιαίτερα αγχωτικές καταστάσεις στο τέλος το «εμπόρευμα» γινόμαστε εμείς.
Οι καταστάσεις απαιτούν ωριμότητα και δυστυχώς, οι περισσότερες «θαμπωνόμαστε» από τον καταναλωτισμό και χάνουμε το μέτρο και τα όρια μας. Όταν όμως θελήσουμε και συνειδητοποιήσουμε, πως η ομορφιά, όσο κλισε και αν ακούγεται, πηγάζει από μέσα μας,τόσο λιγότερα χρήματα θα σπαταλήσουμε στην βιομηχανία της ομορφιάς. Δηλώνω πώς μου αρέσει το όμορφο, αλλά περισσότερο γοητεύομαι από την ευγένεια την γλυκύτητα και το καθαρό βλέμμα.
Μα που οφείλεται τελικά όλη αυτή η ανασφάλεια; Μήπως σε μιμητισμό; Μήπως στην υπερπροβολή «άπιαστων» προτύπων; Μήπως όλα αυτά βασίζονται στον πληγωμένο εγωισμό μας;
Μεγαλώνοντας, βίωσα την απογοήτευση από γυναίκες που «κέρδιζαν» τους πιο γοητευτικούς, γυναίκες που βασίζονταν στην ομορφιά τους και μοιραία κέρδιζαν τα βλέμματα σ’ όλους τους χώρους. Εκείνες τις γυναίκες που πάντα θαύμαζα και θαυμάζω, που κατέχουν την τέχνη του μακιγιαζ και της μόδας από τα δεκαεπτά. Εκείνες που ίσως δεν έχουν ποτέ απορριφθεί ή αναρωτηθεί αν θα αρέσουν σε κάποιον άνδρα. Αν και όμορφη, η εξωτερική μου λάμψη πάντα ένιωθα ότι έσβηνε όταν στεκόμουν δίπλα τους, και η εσωτερική δεν αρκούσε να με κάνει να νιώθω όμορφα. Το πρόβλημα όπως καταλαβαίνετε, είναι καθαρά η οπτική γωνία υπό την οποία αντιλαμβανόμαστε την ομορφιά!
Σ’ αυτό το σημείο θέλω να μοιραστώ μαζί σας, όλες εκείνες τις ματαιόδοξες στιγμές που πέρασα μπροστά στον καθρέπτη μου, ώστε να πετύχω τα smokey eyes ή το τέλειο περίγραμμα χειλιών, και μετά λύπης το μόνο που κατάφερνα ήταν στο ελάχιστο… να πασαλειφτώ. Κάποιες φορές κατάφερνα να βγω από το σπίτι βαμμένη και είτε πασαλειβόμουν κατά την διάρκεια της εξόδου, είτε γυρνούσα άβαφτη, από το τρίψιμο ματιών και το φάγωμα του κραγιόν…τους Kiss τους θυμάστε; Κάπως έτσι!(ακόμα και τώρα ομολογώ). Δεν θα μιλήσω για τα μαλλιά. Στα μαλλιά έχω το μοναδικό φυσικό ταλέντο να φεύγω καλοχτενισμένη και στα επόμενα δέκα λεπτά να είμαι σαν ξεμαλλιασμένη εμπλεκόμενη σε καυγά.
Θέλω επίσης να μοιραστώ όλες τις δίαιτες και διατροφές που έκανα (και κάνω αλλά πιο χαλαρά πλέον και για άλλους λόγους) έτσι ώστε να χωρέσω σε στενά τζιν, σε small size. Θέλω να μοιραστώ μαζί σας όλα τα αγόρια και τους άνδρες που ονειρεύτηκα πως θα μπορούσα να είμαι μαζί τους,και διάλεξαν άλλες…ή δεν με πρόσεξαν καν…
Στον γυναικείο απολογισμό μου, σ’ αυτόν που κάθε γυναίκα κάνει πολλές φορές στην ζωή της, σκέφτομαι πως πέρασα από όλες τις φάσεις. Υπήρξα ντροπαλή, είχα θέμα με το βάρος μου, υπήρξα με πολλά κιλά, με λίγα κιλά, και κανονική. Υπήρξα όμορφη, σεξυ χαριτωμένη, σκύλα, γκρινιάρα και ζηλιάρα. Υπήρξα επιπόλαιη αλλά πάντα υποστήριζα όλες τις εκφάνσεις μου. Η εικόνα μου, η εμφάνιση μου, μια εποχή που δεν μου άρεσε, υπήρξε και η αιτία προς την εσωτερική μου εξέλιξη. Και όταν άφησα την εμφάνιση στην άκρη και ασχολήθηκα με ουσιώδες αισθήσεις και αισθήματα,η εικόνα μου ή αυτό που αποδέχτηκα για εμένα έλαμψε και με ομόρφυνε. Τα υπόλοιπα ήταν απλά το περιτύλιγμα. Το περιτύλιγμα άλλαξε πολλές φορές αλλά η ουσία κέρδισε!
Όσον αφορά το κομμάτι ρούχα και εμφάνιση θα σας περιγράψω τα εξής: Υπήρξα φτωχή αλλά και ευκατάστατη. Δούλεψα σε αρκετές και διαφορετικές δουλειές από εργοστάσιο παραγωγής με την φόρμα μου, πωλήτρια με στολή, σερβιτόρα με την ποδίτσα μου, και σε γραφείο με το κουστουμάκι μου. «Κτυπήθηκα» και «κτυπιέμαι» στην γυμναστική, ταλαιπωρήθηκα σε ειδικούς αισθητικής, βαρέθηκα σε κομμωτήρια και νυχούδες, ξεποδαριάστικα σε mall και ψώνια και εντάξει ίσως κάποια να άξιζαν και να πρόβαλαν την κρυμμένη «ομορφιά» μου και σε κάποια ίσως να διασκέδασα λίγο…Η γυναίκα είναι ένα πλάσμα ντελικάτο και φιλάρεσκο και συντηρεί τον μύθο της. Ξέρω καλά να παίζω, «το παιχνίδι της ωραίας», αλλά αυτό που μου μένει είναι πάντα μια γλυκόπικρη γεύση. Η ερώτηση παραμένει μια: Γιατί; Γιατί δίνουμε τόση αξία στην εμφάνιση; Aν ο κόσμος μας άραγε ήταν τυφλός πόσους τελικά θα καταφέρναμε να εντυπωσιάσουμε; Μόνο με το μέσα μας, χωρίς φρου – φρου και όμορφα ρούχα; Αρκετούς; Λίγους; Ή κανέναν;
Υ.Γ. Το καλύτερο ντύσιμο και εμφάνιση της ζωής μου το είχα και το έχω όταν χαμογελάω.
